Met de slaap nog in mijn ogen word ik wakker. Maandagochtend. Half 8. Nog 45 minuten voordat ik de deur uit moet, maar het voelt alsof ik alle tijd van de wereld heb. Zoals altijd begin ik mijn dag met het zetten van een kopje thee. Dan de douche in. Die warme straal voelt op zo’n koude ochtend toch wel extra lekker. Misschien nog een minuutje langer blijven staan? Of vijf. Of tien. Wat maakt het uit? Snel eruit en aankleden. Maar met wat? 

Isolde Stephens Foto: Robin Leemburg

Na vijf outfits—en een kamer die inmiddels ontploft is— besluit ik voor mijn eerste keuze te gaan. Typisch. Het is tijd om te ontbijten. Ik smeer wat broodjes voor de lunch. Maar mijn thee? Helemaal vergeten. Koud. Natuurlijk. De tijd is nu wel echt op. Snel mijn tas inpakken: laptop, waterfles, notitieblok. Alles gecheckt. Ik ren naar buiten en stap op m’n scooter. Bij het station slaat de harde realiteit toe: geen portemonnee. Dus ook geen OV. Een kaartje kopen dan maar.

Ik kom de les nét op tijd binnen, klap mijn laptop open en zie… een rood lampje. Batterij leeg. Oplader? Natuurlijk vergeten. Snel graai ik in mijn tas. Van het ene snoer naar het andere, zit er van alles in mijn tas, maar niks wat mijn laptop kan opladen. Waarom ben ik hier in godsnaam altijd zo slecht in?

Het is pauze. Ik sta in de kantine, kijk naar de prijzen en vraag me af of ik tegenwoordig moet kiezen tussen huur betalen of lunchen. Maar wacht eens, ik had broodjes gemaakt! Alleen… die liggen thuis. Keurig verpakt, op het aanrecht, te wachten tot iemand ze opeet. Maar die dag is niet vandaag.

De middag sleept zich voort en eindelijk mag ik naar huis. Eén gedachte houd ik vast: straks een warm kopje thee. Deze keer ga ik het niet vergeten. Maar terwijl ik mijn sleutels wil pakken, voel ik het al. Of voel ik het juist niet. Geen sleutels. Dit ga je toch niet menen? Vergeten…