Rechten afbeelding: Pepijn van der Putten

Deadlinestress oogt bijna als een van de essenties van journalistiek, zelfs voor een eerstejaarsstudent. Ik hoor de ouderejaars al lachen: ‘Deadlines, jaar één, zwaar? Wacht maar tot je GO gaat doen!’ Maar ja, het is wel je eerste kennismaking met de druk waar nog geen enkele journalist aan heeft weten te ontsnappen.

Wist je dat het woord ‘deadline’ niet eens afkomstig is uit de journalistiek? Tijdens de Amerikaanse burgeroorlog, in de 19e eeuw, hadden veel gevangenissen een lijn des doods. Een krijgsgevangene die over die ‘deadline’ heen ging, werd onmiddellijk doodgeschoten. Gelukkig hangt in de journalistiek je leven niet op die manier van een deadline af, al voelt dat soms wel zo.

Tegenwoordig kan ik goed omgaan met die stress. Met nog dertig minuten tot de deadline, schrijf ik heel rustig mijn laatste paragraaf. Maar nu loop ik tegen een heel nieuw probleem aan, want wat als de druk van deadlines wegvalt?

Laatst probeerde ik het weer eens, een tekst schrijven, gewoon voor eigen plezier, zonder de tikkende klok van eJournal. Dan blijkt de bank opeens wel heel comfortabel en denk ik: ‘Ach, ik doe het morgen wel.’ Dan wordt het morgen en is het nog stééds vandaag (morgen is een relatieve term, je komt er nooit). Het schrijven wordt maar weer eens uitgesteld. Was het wel zo dringend?

Dus ja, fijn dat ik nu zo goed om kan gaan met de deadlinestress, maar wat doe ik dan wanneer er geen deadline is om me te motiveren? De deadline begint haast belangrijker te worden dan de productie zelf. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Als journalisten zijn we soms als hardlopers: we willen altijd zo snel mogelijk bij de finishlijn aankomen. Maar dit wordt ingewikkeld wanneer er geen finishlijn is. Misschien moeten we, als we geen deadline hebben, onszelf meer gaan zien als wandelaars. Bij wandelaars heerst namelijk de gedachte dat het onderweg zijn belangrijker is dan het aankomen.

Dus, als je moet hardlopen zonder finish: probeer dan te wandelen. Want uiteindelijk is het onderweg zijn en leren, zo veel belangrijker dan het aankomen bij de finishlijn.