Van 2 september tot en met 2 oktober (voor de oplettende lezer: precies een maand), viel in tuincentrum het Steck kunst te bewonderen. Deze was afkomstig van organisatie ‘Down Under Utrecht’. Het centrale doel is kunst van, door en ook voor (met name) Utrechters toegankelijker maken. Hiernaast is er een breed aanta verscholen symboliek binnen zowel de kunst zelf als ook de aard van de expositie. Om hierover meer te weten te komen spreken wij met Belle Tonk (pers Down Under Utrecht) en Jeroen kooimans (Kunstenaar).

Locatie

Bij een tuincentrum zullen de meeste mensen niet zo snel denken aan kunst, toch leek dit ideaal. Zo kan men als bezoeker zomaar kunst tegenkomen terwijl je een bananenboompje in je winkelwagen dumpt. Andersom werkt dit echter ook, bezoekers die juist voor de kunst komen, kopen een plant. Win-win voor onze natuur dus.

Het enige obstakel waarop de organisatie stuitte was hun principe en kernwaarde van toegankelijkheid. Het STECK ligt qua locatie namelijk in contrast met de vorige edities van het event, deze waren namelijk allemaal erg centraal gelegen en zo feitelijk toegankelijker. ‘Wij willen van het cliché af dat kunst altijd aan witte muren hangt en mensen die geen geld hebben voor een museumbezoek toch betrekken’, Aldus Tonk. De doelgroep bestaat dus vooral uit mensen die niet zo snel naar een museum zouden gaan/ dit niet kunnen betalen. Om alle werken te bezichtigen betaalt men hier dan ook maar twee euro vijftig.

Recycling

Jeroen werd via via benaderd om mee te doen aan de uitstelling in het Steck, het werk dat hij tentoonstelt is een van de producties die enkel door middel van een betaald bezoek te zien zijn. De dans had hij in eerste instantie voor een andere tentoonstelling geproduceerd, maar het paste goed bij het idee van Down Under. Dit laatste geldt in twee opzichten zo is zijn ‘silent disco’ met film van een vrouw die worstelt met een plant toepasselijk. Verder gaf Tonk binnen een gesprek aan dat recycling ook voor de kunst zelf geldt. Veel werken zijn namelijk al eerder gemaakt en/ of tentoongesteld.

Werk

Het idee hiervan is niet per sé gelieerd aan natuur, “het had net zo goed een lamp kunnen zijn”. Het valt echter op een manier te interpreteren waarin zich Down Under kan vinden. De vrouw leidt namelijk de dans, de plant is echter moeilijk te controleren, dit kan gezien worden als een aanspeling op de momentele omgang en visie van de mens richting de natuur.

Het proces waarbinnen deze compositie is gemaakt, is te zien als een kunstzinnig cliché. Zo was de vrouw eerst naakt, “toen vond ik dit een beetje fout” en kreeg zij toch een jurkje, verteld de kunstenaar. Uiteindelijk toch weer naakt, hierna was Kooimans zelf even diegene die danste met de plant. “Toen besefte ik mij echter dat ik helemaal niet kan dansen.” Uiteindelijk strandde Kooimans toch weer bij het begin concept. Binnen drie sessies was zijn werk dan eindelijk klaar. Dit werd overigens binnen het concept ‘silent disco’ niet zoals gewoonlijk door een club anthem of techno beuker begeleid, maar: een piano uitvoering van ‘Take this waltz’ van Leonard Cohen.

 Aanpak

Het is best een klus om een expositie te leiden binnen een gewone winkel, bezoekers die puur voor de kunst komen wordt het moeilijker en zo mee minder toegankelijk gemaakt de kunst te bekijken. Hiervoor heeft Down Under echter reeds een oplossing gevonden, zo is er een hele horde vrijwilligers die graag helpt. Zij leiden tours en zitten bij kunstwerken om hierover te praten met bezoekers. Beweegredenen hiertoe variëren van simpelweg communicatie met mensen tot aan integratie maar ook kunstliefde.

Of deze editie van Down Under ondanks minder toegankelijke locatie een succes is blijft nog een vraagteken, toch rekent Tonk met zo een vijftig bezoekers per dag. Door het tuincentrum zijn tours te zien met geïnteresseerde mensen en blije vrijwilligers. Hiernaast symboliseert het favoriete werk van de pers-woordvoerdster ‘De Kijkhut’, de onderliggende gedachte van deze editie. Het werk van Jonathan Straatman staat vooraan bij de parkeerplaats richting een rotonde. Dit is in eerste instantie een gekke locatie voor een boswachtershut. Toch wilde de kunstenaar dit graag, in plaats van natuur en wild, kijkt de bezoeker naar krioelende auto’s. Een klein gegarandeerd momentje zelfrefectie.

UtrechtDownUnder is een zwervend kunstpodium dat eens in de twee jaar opduikt in de stad. Zij presenteren actuele beeldende kunst voor een zo breed mogelijk publiek. Dit jaar focust UtrechtDownUnder zich op milieubewuste en bereikbare kunst. Een van de kunstwerken die wordt gepresenteerd is die van Anna J. van Stuijvenberg. Van Stuijvenberg vertelt meer over haar verhaal als kunstenaar en de effecten van kunst.