De afgelopen weken trekt het Marokkaanse nationale elftal veel aandacht, door de opzienbarende resultaten van het team op het WK in Qatar. Op voorhand werd Marokko door experts vrijwel kansloos geacht succes te behalen. Nu de halve finale is bereikt, is het geloof in het behalen van dé wereldtitel onder de Marokkaanse gemeenschap in Utrecht aanzienlijk gestegen. Hoe hebben zij de afgelopen weken beleefd?
Het Britse databedrijf Opta gaf voorafgaand aan dit WK Marokko 0,3 procent kans op de titel. Dat zij nu bij de laatste vier zitten, werd door de statistici dus eigenlijk geen rekening mee gehouden. Ook niet door de familie Ouchen uit Veldhuizen. Zij volgen het avontuur van Marokko op de voet en zijn ook verrast door dit succes. ‘Wij waren al heel blij dat ze überhaupt meededen. Van te voren hadden we er helemaal niet bij stil gestaan dat het zo goed zou kunnen gaan’, zegt Nissrine, moeder van het gezin. Net als haar man en dochters is ze heel blij met de prestaties van het team. ‘Na elke wedstrijd is het weer een feestje en een soort dankbaarheid naar wat er gebeurt. Je houdt er elke keer toch onbewust rekening mee dat het de laatste wedstrijd kan zijn. We zitten constant tot de laatste seconde zo vol met spanning dat het echt zo’n opluchting is als ze weer weten te winnen.’
Inmiddels heeft deze achtbaan van emoties zich dan ook al meerdere keren voltrokken. Na een doelpuntloos gelijkspel in de eerste wedstrijd tegen Kroatië, dat ook de halve finale wist te behalen, zijn achtereenvolgens België, Canada, Spanje en Portugal verslagen. Dit op zichzelf is indrukwekkend te noemen, maar wat ook opvalt is het lage aantal tegendoelpunten. De enige tot nu toe, was een eigen goal tegen Canada. Over wie voor familie Ouchen dé spelers van het toernooi voor Marokko tot nu toe zijn, wordt niet lang nagedacht. ‘Boufal!’, roept de oudste dochter Marwa gelijk. ‘Hij maakt hele goede acties.’ Vervolgens noemt ze Amrabat en gelijk daarna zegt ze: ‘Onze muur, Yassine Bounou. Dat is onze keeper.’ Bounou wist al meerdere keren beslissend te zijn met zijn reddingen en eiste een hoofdrol op tegen Spanje, waarin hij twee strafschoppen stopte. ‘Hij is echt onze redder denk ik. De Spaanse trainer had voor het WK aan alle spelers gevraagd duizend penalty’s te oefenen, maar er gingen er dus nul in.’
Een gevoel van trots overheerst bij het gezin. Een grote Marokkaanse vlag hangt in de huiskamer om het team extra te steunen. ‘Je voelt je ook veel meer verbonden met het voetbal en Marokko zelf, omdat we heel erg trots zijn als ze winnen’, benoemt Marwa. ‘Het doet veel met de mensen’, voegt Nissrine toe. ‘Het is meer dan alleen een wedstrijd. Je leeft mee met de mensen die soms een stapje harder moeten zetten om een plekje te veroveren in de maatschappij. Wij als gezin hebben daar niet veel last van, maar van veel naasten horen we dat ze wel vervelende dingen meemaken vanwege hun afkomst. Zij hebben bij het succes op het WK dan ook het gevoel van ‘zie je wel, dat wij ook wat kunnen’. Dit vertaalt zich ook naar het veld, waar je een enorme bewijsdrang ziet bij de spelers. Ze stortten letterlijk in elkaar van vermoeidheid, omdat ze alles geven om deze successen te behalen voor de Marokkaanse gemeenschap. Deze instelling is mede het werk van coach Walid Regragui. ‘Omdat hij ook een Marokkaanse achtergrond heeft, lijkt hij veel raakvlakken te hebben met de spelers. Dat ze er keihard voor vechten, geeft een trots gevoel.’
Of de Atlas Leeuwen het voor elkaar krijgen deze enorme stunt door te zetten en de wereldtitel binnen zullen halen, zal moeten blijken. Nour, de middelste dochter uit het gezin, heeft alle vertrouwen in een goede afloop: ‘Ik denk dat als je tot nu toe bijna alle wedstrijden wint, die laatste twee ook moeten lukken.’ Als dat gebeurt zal het groots gevierd worden. Mocht het toch anders lopen, zal er ondanks de teleurstelling toch met veel trots worden teruggekeken op dit avontuur. Want dit succes heeft hoe dan ook een enorme impact gehad op de Marokkaanse gemeenschap, ook in Utrecht, en zal nog lang worden herinnerd.
