Na een lange en spannende vlucht gehad te hebben stapt Maria-Christina del Campo* uit het vliegtuig, haar avontuur begint in Nederland. In haar thuisland Chili is ze verliefd geworden op Arie*, en hij ook op haar. Hij wacht haar op in de aankomsthal van Schiphol. Zou ze hem wel herkennen? Het is immers een tijd geleden dat ze elkaar hebben gezien. En dan, ze ziet een glimp van zijn blonde lange haren, ze herkent hem meteen: daar staat Arie. Ze omhelzen elkaar en geven elkaar een dikke kus. De aankomende zes maanden gaan ze kijken of hun relatie ook in Nederland stand houdt. Wat ze op dat moment allebei niet weten is dat Maria-Christina voor altijd in Nederland zal blijven.
Ik heb vakantie en reis af naar het zuiden van Chili, het is januari en ik ben aan het liften met de Canadees Stuart. Ik heb hem onderweg ontmoet. Een vriend van Stuart, Arie, zou ook langskomen. Hij vroeg aan mij of ik het leuk vond om wat dagen met Arie op te trekken terwijl Stuart zou gaan vissen. Ik had de Nederlandse Arie nog nooit gezien, maar ik had direct goed contact met hem. Ik besloot samen met hem de omgeving te ontdekken door te kamperen voor drie dagen. Wandelend door de natuur bouwde ik een goede band op met Arie. Ik voelde een geweldige klik met hem. We liepen vooral langs de kust, rotsige stukken land en boerderijen. We hadden allebei verschillende achtergronden en culturen, hierdoor konden we veel ervaring en kennis delen. Het gaf onze vriendschap veel meer verdieping en ik voelde een soort verbondenheid ontstaan. Ik voelde toen al dat het meer werd dan een vriendschap. Door drie dagen constant met hem te zijn, te wandelen en te slapen was er iets bijzonders aan het ontstaan. Zou dit echte liefde kunnen zijn vroeg ik me af? Ik voelde me zo verbonden met hem, we waren meteen al een koppeltje. Het zat goed tussen ons.
Op een gegeven moment werd ik opgeroepen voor een politieke activiteit in het Noorden. Op dat moment heerste er een dictatuur onder leiding van Pinochet. Als studente voerde ik veel actie tegen het regime, en werd daarom gevraagd om terug te keren naar Santiago. Ik nam afscheid van de mensen in het huis waar ik op dat moment verbleef, maar moest ook afscheid nemen van de man waarmee ik binnen een korte tijd een hele sterke band mee op had gebouwd. Ik moest weg van Arie. Het viel me zwaar, maar ik realiseerde me ook dat dit er bij hoorde. Na hem twee weken te kennen kon ik nog niet zeggen of dit de man van mijn leven was. Ik had toen niet verwacht dat ik nu 47 jaar met hem getrouwd zou zijn. Ik ging terug naar mijn thuis in Santiago en Arie zette zijn reis voort. Dit betekende niet dat ik hem nooit meer zou spreken, de intentie was er bij ons allebei om contact te houden.
Bellen was in die tijd onmogelijk. Dus hadden we afgesproken om per post contact met elkaar te houden. Na een aantal weken in spanning wachten lag eindelijk die lang verwachte brief in de post, maar in heel bijzondere vorm. Arie had mij een brief geschreven op de verpakking van een lege chocoladereep. Blijkbaar had hij een gebrek aan briefpapier. Deze verrassing typeerde Arie, het paste precies bij het beeld van de man waarvan ik afscheid had genomen. Mijn gevoelens voor Arie werden steeds sterker. Ik heb alle brieven die hij me destijds heeft geschreven bewaard. Blijkbaar heeft Arie dit ook gedaan, zonder het van elkaar te weten. In de brief schrijft Arie dat hij een leuke tijd met me heeft gehad, en legt hij uit hoe we het beste contact zouden kunnen onderhouden.
Omdat Arie door verschillende landen reisde en het de jaren zeventig waren, duurde het soms wel weken voordat ik reactie van hem ontving. Doordat Arie zijn reis eerder had beëindigd en in Nederland aankwam konden we elkaar wat frequenter schrijven. Om Arie op de hoogte te houden van mijn leven schrijf ik over de dagelijkse gang van zaken in Chili. Ik vertel in mijn brieven wat ik doe op een dag en hoe mijn leven steeds moeilijker wordt. Niet alleen omdat ik Arie zo mis, maar ook door de heersende dictatuur. In mijn brieven probeer ik duidelijk te maken dat ik me gespannen voel over de situatie, ik merk dat mijn leven steeds minder vrij wordt. Ook in mijn brieven moet ik opletten wat ik zeg, door de politieke spanningen kan ik nog amper mijn mening uiten.
Ik kan Arie niet langer meer missen, ik mis de sterke band en vertrouwdheid die ik met hem voelde. Ik schrijf het in mijn brieven aan Arie, en hij voelt hetzelfde over de situatie. Het leek ons beide beter als ik naar Nederland zou komen. Daar zouden we vrijer kunnen leven. Toch vond ik het moeilijk om weg te gaan, mijn hele leven was hier. Zomaar moest ik de gok wagen om naar een ander land te verhuizen voor een man die ik in twee weken heb leren kennen. Ook wilde ik wel politiek actief blijven en me inzetten voor mijn land. Dit bracht alleen soms veel spanningen met me mee, ik moest constant letten op wat ik deed.
Ik vond het heel spannend, in mijn lijf voelde ik de kriebels in mijn buik. Deze waren nu niet alleen van de verliefdheid maar ook van de zenuwen. Ik had Arie in een heel anders levensritme leren kennen, op vakantie hadden we geen zorgen aan onze hoofd en waren we heel vrij. Aan praktische zaken zoals school of werk werd niet gedacht. Ik vroeg me af of de relatie in Nederland hetzelfde zou voelen. Ik was er druk mee in mijn hoofd, ik maakte veel afwegingen over wat de juiste keuze zou zijn, maar mijn gevoel sprak het sterkste. Ik kon Arie niet langer missen. Elke keer als ik aan hem dacht verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Binnen in mij zat een soort drang om hem weer in mijn armen te slaan. De band die we hadden voelde zo speciaal, het was te bijzonder om niet verder te ontwikkelen. Ik sprak met Arie af dat ik voor zes maanden naar Nederland zou komen. In deze ‘proefperiode’ zouden we kijken of onze relatie zou lukken.
Ik vraag een visum aan. Hiervoor moet ik een woonadres doorgeven in Nederland. Omdat Arie heel lang op reis is geweest heeft hij geen vaste woning meer. Arie gaat creatief te werk en heeft een origineel idee om meer kans te maken op appartement. Hij heeft op 5 december een afspraak met de wethouder. Aangezien het sinterklaas is maakt hij een kleine surprise van een miniatuurhuisje met daarin allerlei Chileense elementen.
Zo moet de wethouder hem wel onthouden, dacht Arie. Zijn vrienden waren verbaasd. Het was in die tijd, net zoals nu, heel lastig om een huis te krijgen. Ze vroegen zich af hoe Arie dat voor elkaar had gekregen. Met een surprise, zei hij. Zijn vrienden lachten en vonden het een originele manier. Zo kwamen we samen in een ruim appartement in de Bilt terecht.
Toen ik in Nederland aankwam moest ik heel erg wennen. De lucht was grauw en het miezerde een beetje, ik dacht dat het hier lente zou zijn. Het is maar goed dat ik mijn dikke jas heb meegenomen, dacht ik. Ook merkte ik een groot cultuurverschil. Ik was de Zuid-Amerikaanse cultuur gewend, waar mensen veel spontaner, vrijer en daardoor ook flexibeler leefden. Hier in Nederland werd er meer volgens een soort format geleefd. Gelukkig zag ik Fons weer, de man waar ik me fijn bij voel, kriebels van krijg en waarvan ik moet blozen als ik hem zie. Toch mis ik mijn vrienden en familie ook, ik denk aan wat ze zouden doen en hoe het met hen gaat. Om me een beetje thuis te voelen volg ik een cursus volksdansen bij de Casa de la Cultura in Amsterdam. Arie blijkt een natuurtalent te zijn, de manier waarop hij danst laat me lachen. Als we later terugkomen in Chili is iedereen onder de indruk van de danskunsten van Arie. Ik voelde me trots, dit is mijn geliefde.
In Nederland gaat het goed tussen mij en Arie, het blijkt niet alleen een vakantieliefde. We vinden samen een weg in het leven in Nederland, de verliefdheid is nog steeds sterk aanwezig. Omdat ik een tijdelijk visum heb moet ik me elke maand melden bij de vreemdelingenpolitie. Met hen praat ik over mijn leven hier in Nederland, en moest ik laten zien dat ik nog steeds op dezelfde plek woon als aangegeven. Dit is een regel die in Nederland ingevoerd is zodat mensen niet in de illegaliteit belanden.
Een keer stond de politie ook onverwachts aan mijn deur. Ik merkte dat ik het niet fijn vond dat ik me aan die controles moest houden. Daarnaast was het nog steeds zo leuk met Arie, de verbondenheid was daar. Ik wist het nu wel echt zeker, dit is de man van mijn leven. We gingen serieus nadenken over een trouwdatum. Ik had dit echt nooit verwacht, ik merkte een grote spanning in mijn buik bij het idee.
Het was een lastige beslissing voor me. Als ik in Nederland zou blijven moest ik ook mijn studie diergeneeskunde voortzetten die ik in Chili was begonnen, maar werd ik daar wel aangenomen? De loting was streng en ik sprak nog niet zo goed Nederlands. Ik nam de gok en besloot om in Nederland te blijven. Ik kon Arie niet achter me laten, hij was te speciaal voor me. Door het besluit te nemen om in Nederland te blijven was het logisch dat we gingen trouwen. Zo zou ik ook mijn verblijfsvergunning kunnen krijgen. Natuurlijk was ik er onzeker over, maar het voelde goed. Ook werd ik aangenomen bij diergeneeskunde. Zou mijn leven zich nu dan echt in Nederland gaan afspelen?
Zodoende trouwden we. Hoewel het een feestelijke dag was met familie en vrienden, vond er een gebeurtenis plaats die veel impact op me maakte. Bij het trouwen kon ik meteen mijn Nederlandse identiteit aanvragen. Ik had me hier niet goed in verdiept en dacht dat het me wel kon helpen met de integratie. Het zou me meer zekerheid kunnen bieden hier in Nederland dacht ik. Wat ik niet wist is dat ik daar per direct mijn Chileense nationaliteit verloor. Ik moest mijn paspoort meteen inleveren. Het viel rauw op mijn dak, ik was binnen een minuut opeens ontdaan van mijn originele nationaliteit. Het was niet de bedoeling om mijn Chileense nationaliteit op te geven. Arie stelde me gerust en zei dat het mijn leven in Nederland gemakkelijker kon maken. Hij had gelijk, ik vertrouwde hem. De verliefdheid overwon mijn zorgen.
Inmiddels zitten er voor mij nu al bijna 50 jaar op in Nederland. Ik heb een prachtig leven hier met kinderen, kleinkinderen en Arie, waar ik nog steeds kriebels van in mijn buik krijg als ik hem zie. We hebben nu nog net zo veel plezier als op onze kampeertrip. Ik voel me hier echt thuis, maar ben wel gevormd in Chili. Ik voel me dan ook niet Chileens, of Nederlands. Meer een mix van beiden. Een ding weet ik wel zeker, ik voel me verbonden tot Arie, de man van mijn dromen.
*Maria-Christina en Arie zijn bedachte namen. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
