Op 20 maart 2025 treedt Amerikaanse metalband ‘Knocked Loose’ op in Tilburg.
Het vijftal uit Kentucky, Verenigde Staten, is hard aan de weg aan het timmeren. Onlangs trad de band op bij de bekende Amerikaanse talkshow Jimmy Kimmel Live. Volgens velen werd hier geschiedenis geschreven voor het metalgenre. Het zou het meest-harde liveoptreden ooit zijn geweest in een dusdanig grote talkshow. Philip bezoekt dit concert en deinst niet terug om op een uitbundige en ruige manier dit concert te gaan beleven. Bier, kleding, bekers en zelfs mensen, alles vliegt door de lucht tijdens deze zinderende show. 

Terwijl de Tilburgse zon langzaam onder de horizon verdwijnt en de lantaarnpalen ontvlammen, vordert de rij voor concertzaal 013 langzaam. In de rij staan ongeveer 20 mensen, slechts een klein deel van de 3000 man die in de zaal passen.
Dit aantal zal waarschijnlijk ook wel bereikt worden deze avond. ‘Kaarten gaan voor ongeveer 20 euro op Ticketswap’, vertelt Philip terwijl hij op zijn telefoon kijkt. ‘Ik heb mijn kaartje voor 45 euro, ergens zonde, maar wilde dit voor geen goud missen natuurlijk.’

De mensen in de rij zijn voornamelijk gekleed in zwarte shirts met band- of festivalnamen. Jera On Air en Wacken Open Air, valt van meerdere shirts af te lezen. Het zijn festivals waar metal de norm is. ‘Ik hoop deze zomer nog naar Jera te gaan’, zegt Philip terwijl hij grondig de shirts van de festivalgangers inspecteert. ‘Echt hele vette namen, superveel hardcore!
Met hardcore doelt Philip niet op het elektronische muziekgenre, waar dj’s als Paul Elstak en Mental Theo bekend om staan, maar op een zeer specifiek metalgenre.
Het genre stamt af van de punkrock en karakteriseert zich door middel van, vaak, korte nummers met harde gitaren, boze teksten en een, fysiek intens, publiek.

Philip heeft zin om tijdens het concert los te gaan met de andere bezoekers. Hij gaat regelmatig naar concerten en is niet vies van een ‘moshpit’ of ‘stagediven’.
‘Drie weken geleden was ik bij een concert in Nijmegen’, mompelt hij terwijl hij op zijn telefoon zoekt naar een video van de avond. ‘Daar ben ik wel vier keer op het podium geklommen en er vanaf gesprongen’, vertelt hij met een ondeugende glimlach. ‘Het is eigenlijk gekkenwerk, maar ik krijg er zo’n onwijze kick van.’ Op zijn telefoonscherm is een vage en donkere video te zien van een podium, waar een onherkenbare schim vanaf duikt. Deze schim moet Philip voorstellen.

De wilde concertbeleving brengt de nodige risico’s met zich mee. Zo kan je je flink bezeren tijdens het ‘moshen’ of ‘stagediven’. Philip vindt dit normaal. ‘Als je een keer valt, dan is de rest van het publiek meestal heel behulpzaam. Mensen komen hier niet om te vechten. Het gaat om genieten van de muziek en helemaal losgaan, hoe agressief het er soms ook uitziet.’

Een werkneemster van 013 scant de ticket van Philip en wenst hem een fijne avond.
Bij het betreden van het gebouw zijn aan de linkerkant hoge rijen met kluisjes. De opbergplekken zijn dusdanig klein dat een brugklasser, met zijn gigantische rugzak, er geen raad mee zou weten. Philip scant een QR-code en huurt een van de kluisjes. Het is volgens hem essentieel om je waardevolle spullen op te bergen, omdat je ze anders kwijt kan raken in de moshpit.

Nadat zijn trui, oortjes, portemonnee en sleutels veilig achter slot en grendel zitten, begeeft hij zich richting de grote hal. Hij heeft afgesproken met een vriend, die ook een onwijs fanatieke concertganger is.
In de grote hal wemelt het van de concertgangers. In de hoek is een uitgebreide ‘stand’ gereserveerd voor het verkopen van merchandise. Meerdere shirts en truien zijn bedrukt met ‘Knocked Loose’ en diverse emblemen. De ontwerpen hebben een rauw randje, maar laten stereotypische elementen, zoals doodshoofden of onleesbare teksten, achterwege. Ook het aandeel band- en festivalshirts, die in de rij buiten nog zo alom vertegenwoordigd waren, is binnen flink afgenomen.
Petten, tatoeages, wijde broeken en merken als Dickies, Levi’s en Carhartt voeren de boventoon. De meeste mensen in de hal zouden niet uit de toon vallen op een gruizige skatebaan ergens in een verlaten staalfabriek in Detroit.

Een lange jongen met krullend haar en een nektasje maakt wuivende gebaren vanaf de andere kant van de gang. Het is Owen. Philip snelt richting zijn vriend en geeft hem een handdruk, gevolgd door een nonchalante knuffel. ‘Dit is Ignacio’, zegt Owen en hij wijst naast zich. Een korte, tengere jongen met gemillimeterd haar steekt zijn hand uit richting Philip. ‘Hi man, nice to meet you’, zegt Ignacio. Het zal een van de zeldzame momenten zijn dat Ignacio zijn stem laat horen.
‘Ga je nog merchandise kopen?’, vraagt Owen, bijna bevend van enthousiasme, aan Philip
Philip krabt zich peinzend achter zijn oren. ‘Geen idee, man’, zegt Philip tegen Owen. ‘Ik zit momenteel een beetje krap bij kas, dus ga denk ik niets kopen.’
‘balen’ zegt Owen, duidelijk minder enthousiast dan eerst. ‘Ik heb ook niet superveel geld, maar toch kon ik de verleiding niet weerstaan’, lacht Owen terwijl hij trots zijn nieuwe Knocked Loose-shirt laat zien, dat hij onder zijn normale shirt draagt.

De rij voor de merchandise

Het gezelschap snelt zich door de hal richting de ingang van de concertzaal. Hieruit klinkt het geluid van zware gitaren en een joelend publiek. ‘You were great, enjoy Knocked Loose’, klinkt een gedempte microfoonstem uit de zaal. Het betekent het einde van één van de drie voorprogramma’s. Wat volgt is een flinke stroom mensen die de zaal verlaat om te toiletteren, merchandise te kopen of even uit te rusten. Philip, Owen en Ignacio maken van dit moment gebruik om de zaal in te duiken. In de ruimte, die een capaciteit van 3000 man bezit, is het redelijk rustig. Veel mensen leunen rustig tegen de muren, drinken iets en zijn in gesprek met elkaar. Op het podium zijn verschillende technici bezig met het installeren van instrumenten. Het eenvoudige decor van de band bestaat uit een grijze achtergrond, met hoog in het midden een geel, neon achtig kruis. Het heeft een kille en ietwat horror-achtige uitstraling. Alsof het een kerk moet voorstellen, maar dan niet het soort kerk waar mensen harmonieus samenkomen.

‘Ik haal even bier’, zegt Owen en hij snelt naar de bar aan de zijkant van de zaal. ‘We moeten dit moment koesteren’, zegt Philip. ‘Nu kunnen we nog even rustig een biertje drinken, maar tijdens het concert is dit echt niet te doen. Dat wordt die zo uit je handen geslagen.’

‘Hebben jullie er een beetje zin in?’ Vraagt een man met lang haar, een zwart T-shirt en in elke hand een bekertje bier. ‘Zeker wel’, zegt Philip terwijl hij zich om probeert te draaien, maar hij ondervindt veel hinder van de menigte.
Een andere man met lang haar en een korte broek, waaronder een visnetpanty te zien is, wurmt zich door de menigte om aan het gesprek deel te nemen. ‘Ik dacht, speciaal voor deze band kleed ik mij even netjes aan’, zegt hij terwijl hij naar zijn panty wijst. De twee mannen beginnen te schaterlachen. Philip glimlacht en draait zich weer richting het podium. ‘Wat een slechte grap, maar ben niet anders gewend van metalfans.’

De zaal in afwachting van het optreden

De lichten dimmen en er breekt een gejoel uit in de zaal. Met zware bastonen, die duidelijk van een bandje afgespeeld worden, betreedt een schim, onder luid gejuich, het podium. De schim blijkt de drummer van Knocked Loose. Vastberaden neemt hij plaats achter zijn drumstel, neemt zijn stokken in de hand en steekt deze in de lucht. Het gebaar wordt met luid gejuich ontvangen. ‘What the fuck is going on, Tilburg’, klinkt door de zaal. Het is Brian Garris, de vocalist van de band. Gekleed in een zwarte trui en een zwarte broek, loopt hij het podium op en kijkt, ietwat opgefokt, om zich heen. Achter verschijnen de andere bandleden en springen hier en daar wat in het rond. Isaac Hale, een kale gitarist gehuld in een zwart kostuum, waarvan moeilijk is te definiëren of het een rok of broek bevat, loopt richting de rand van het podium. Terwijl hij langzaam de zaal rondkijkt, verschijnt op zijn gezicht een duistere grijns. Het is niet duidelijk wat hij van plan is; je krijgt de neiging om te gaan rennen.

En dat gebeurt ook zodra de band het eerste nummer inzet. Waar het publiek zich tot voor kort vreedzaam opstelde, is het nu totaal geëscaleerd. De metal-fans krioelen als een soort mierenkolonie door elkaar. Philip wordt ondertussen door meerdere mensen de lucht in gehesen. Luid juichend verdwijnt hij aan de horizon van het podium. Ondertussen komt Owen, volledig doorweekt van het bier, langs gestormd. Hij slaakt een kreet en duikt vervolgens weer een willekeurige moshpit in.
Ook de, voorheen zo stille Ignacio, is volledig ontketend en beukt erop los, terwijl hij ondertussen nog een paar slokken neemt van zijn biertje. Na zijn laatste slok smijt hij het bekertje, met een worp die de nodige souplesse bevat, naar voren en duikt vervolgens met twee handen uitgestoken de moshpit weer in.
Het natuurgeweld houdt nog zeker een uur aan en door de tijd heen verschijnen Owen, Philip en Ignacio geregeld in beeld, om vervolgens weer met alle risico’s van dien de menigte in te duiken en de nodige schade aan te richten.Nadat de band zijn laatste noot heeft gespeeld en Brian Garris op een agressieve doch overtuigende manier duidelijk heeft gemaakt dat dit het beste publiek was dat ze deze tour hebben gehad, gaan de lichten in de zaal aan en keert de rust langzaam weder.

Brian Garris in actie

De drie uitgeputte, doorweekte en gehavende jongens ontmoeten elkaar in de ravage van bekers, mensen en hier en daar wat kledingstukken.
De vermoeidheid is zichtbaar, maar de ogen van Owen spreken boekdelen. ‘Dit was geweldig’, zegt hij terwijl hij zijn handen van ongeloof voor zijn ogen slaat. Even lijkt het erop alsof de emotie het overneemt, maar hij herstelt zich snel weer.

‘Ik vond het erg goed, maar niet het beste ooit,’ zegt Philip terwijl hij met een schuin oog wat berichtjes op zijn telefoon opent.
‘Over twee weken heb ik weer een concert op de planning staan. Ik ben heel benieuwd wat dat gaat brengen.’