Manchester – Op 22 mei 2017 explodeert er een bom in de Manchester Arena. 22 mensen komen hierbij om het leven. Het jongste slachtoffer is op dat moment acht jaar oud. Vijf jaar later rouwt Manchester nog altijd bij de aanslag. Door de hele stad heerst een sfeer van steun, verdriet en rouw.

Manchester Arena

 “This is where I found you,” zegt een vader met trillerige lip tegen zijn zestienjarige dochter. Hij wijst naar de hoek van de foyer van de Manchester arena. Aan zijn linkerkant is de ingang naar de zaal. Deze is door groene deuren afgesloten. Wanneer je er doorheen kijkt zie je de borden voor de verschillende zitvakken van de arena. Aan de rechterkant is op zo’n tien meter afstand het kleine witte bloemetje te zien. Deze is door iemand neergelegd op de plek waar de bom afging. Sarah en Millie zijn samen met hun beide ouders naar de arena gekomen.

Vijf jaar geleden stonden zij tien meter van de dader toen de bom afging. Millies vader wijst naar de achterkant van haar rechterbovenarm. Hier zitten twee witte sneetjes met de grootte van een vingernagel. “Er schoten twee spijkers langs haar arm tegen de muur aan. Ze is midden in de nacht in de arena gehecht.”  Sarah is ongedeerd gebleven in de aanslag. Dit komt doordat Millie tussen haar en de bom in stond. Vol ongeloof kijkt Millie rond hoe anders maar toch hetzelfde de arena vijf jaar later is. Het is haar eerste keer terug in de arena sinds de aanslag. “Hoe stil het ook in de arena is, zal ik altijd de klap blijven horen,” zegt Millie zuchtend.

 Vijf jaar geleden laat Salman Abedi om 22.31 een bom ontploffen in het foyer gedeelte van de arena. Dit is bij de hoofd in- & uitgang van de arena. Het is een zelfgemaakte bom met een hoge concentratie buiskruit gemengd met bouten, spijkers en schroeven. Overlevenden beschreven het als een “vuurbal” gemengd met een harde knal. De impact was zo heftig dat de slachtoffers als een cirkel rondom de plek van de explosie lagen.

Tot diep in nacht is er paniek. Ouders zoeken naar hun kinderen en iedereen is opzoek naar een uitweg. Het is de meest bloeddorstige aanslag in de Engelse geschiedenis sinds Londen 2005. Via de velen uitgangen vluchten mensen naar buiten. Voor veel mensen is de snelste optie de hoofduitgang, richting Victoria station. De terreurgroep Islamitische staat eist de aanslag twee dagen later op. Hoewel de meeste slachtoffers direct na de explosie al overleden waren, sterven er nog 3 slachtoffers in het ziekenhuis.

Vijf jaar later is in de foyer van de Manchester arena niks te merken van de chaos. Het is oorverdovend stil. Op de mogelijke plek waar de bom is afgegaan is een klein wit bloemetje neergelegd. In de hoek van de ruimte hangt een monument voor de slachtoffers. Bij het monument zijn een paar ballonnen en een brief naar Martyn te vinden. Martyn was een van de slachtoffers, hij was slechts 29 jaar oud toen hij overleed. “We think about you every day. Xxx from all of us” staat er in een klein kaartje naast een vaas met bloemen.

Manchester Victoria Station

 In de centrale hal van Victoria station is een plaats van herdenking opgezet. Om elf uur ’s ochtends liggen hier al veel bloemen. Langs de bloemen staan palen met touw ertussen. Zo kunnen meer mensen meekijken. Veel tieners kijken snikkend toe naar de bloemen. Een medewerker van de Northern trains, het moederbedrijf van Victoria station, loopt rond met zakdoekjes voor wie dat nodig heeft. “Do you need a tissue love” zegt de oude man tegen twee tienermeisjes die het hardst snikken. Ondanks de drukte in het station is het verdriet duidelijk te merken.

Naast het monument loopt het spoor, waar voor veel mensen het dagelijks leven verder gaat. Als er een trein voorbij rijdt kijken veel mensen nieuwsgierig naar de bloemen en ballonnen. Na een tijdje kijken dringt het voor veel mensen door, waarna hun gezicht wegtrekt.

De herdenking van Victoria station was voor veel mensen het eerste moment om weer bij elkaar te komen. Dit komt door de corona pandemie. Dit brengt een dubbel gevoel met zich mee. “Ik ben opgelucht dat je weer met mensen kan zijn die hetzelfde meemaken als jij. Het is een reminder dat je niet alleen bent,” zegt Grace. Ze is de nicht van het jongste slachtoffer, Saffie Rose van acht. Ze vervolgt;” tegelijkertijd is het ook confronterend. Je beseft je ineens weer wat je mist en hoeveel mensen geliefden missen.” Haar mondhoeken zakken omlaag.

Only in Manchester

Dat er ‘s ochtends vroeg al zoveel bloemen en aanwezig lagen, verbaasd oud-correspondent Tim de Wit niet. “Manchester is vanouds een stad vol werklui door de haven. Vanuit zichzelf zijn ze dus erg hecht en gewend aan elkaar ondersteunen,” zegt Tim. “Het symbool van Manchester, de bij, is hier een goed voorbeeld van.” De bij is sinds de achttiende eeuw het symbool van Manchester. Maar sinds de aanslag in de Arena heeft de bij een hele nieuwe betekenis gekregen. “Het vertegenwoordigt tegenwoordig  een teken van eenheid, samenhorigheid en steun. Manchester is ook een van de weinige steden wereldwijd die zoiets negatiefs tot zoiets sterk kan maken.”

Glade of light

 

Ter nagedachtenis aan de slachtoffers is er een monument opgericht op loopafstand van de arena. Het is een marmeren cirkel met alle namen van de slachtoffers. De planten die in en rondom het monument te vinden zijn, zijn enkel op Britse grond te vinden. Tussen het marmer zitten persoonlijke items van de slachtoffers.

Wanneer mensen naar het monument komen, vallen ze stil. Waar ze 20 meter verderop nog hardop aan het lachen en praten zijn, zorgt de werkelijkheid voor een stilte. Binnen de cirkel loopt iedereen linksom een rondje langs alle namen. Bij elke naam zakken de emoties verder weg.

Een jongen en meisje vijftien lopen met de foto van Chloe Rutherford. Chloe overleed samen met haar vriend Liam Curry. Hun namen zijn een van de eerste die je tegenkomt als je de cirkel rondloopt. Het moment dat ze bij de cirkel aankomen barsten ze in huilen uit. Ze dragen beide de “One love Manchester” trui, van het herdenkingsconcert een paar maanden na de aanslag.

Om 22:31 vond er een minuut stilte plaats, gevolgd door 22 klokslagen voor de 22 slachtoffers. De bij van Manchester werd gereflecteerd op de kathedraal;

 

Reactie Ariana Grande

Ariana Grande liet ook van zich weten op deze vijf jarige anniversary. Zo postte ze een aantal stories op Instagram ter nagedachtenis aan de aanslag. Zo postte ze de namen van de slachtoffers en een terugblik naar het One love Manchester concert. Dit concert werd enkele weken na de aanslag georganiseerd door Ariana Grande en haar platenmaatschappij in Manchester. De boodschap van het concert:” haat zal nooit winnen.” Artiesten zoals Justin Bieber, Coldplay, Black eyed peace en nog veel meer brachten deze boodschap.

Direct na de aanslag is er een onderzoek gestart hoe dit kon gebeuren. In juli 2021 is de eerste editie gepubliceerd. Dit stond volledig in het teken van beveiliging. Het onderzoek concludeerde onder andere dat er uren geen beveiliging was in de foyer. Ook was er op voorhand al te weinig beveiliging aanwezig. Een ander belangrijk detail was de weinig aanwezigheid van politie. De reguliere patrouille (standaard uitgevoerd door politieagenten op avonden van concerten) werd gezien als optioneel. Hierdoor kwamen hulpdiensten veel later aan dan dat de bedoeling was . De politie wil geen reactie geven zolang het onderzoek loopt.

Het is in ieder geval zeker dat dit nooit meer mag gebeuren.

Verantwoording visualisatie

Op de visualisatie zijn de kleuren roze, wit en rood te zien. Millie en Sarah hadden de avond van het concert een roze Ariana Grande shirt aan in dezelfde kleur. Om hen duidelijk te vertonen en te laten zien waar ze stonden is gekozen voor diezelfde roze kleur.

De witte kleur voor de slachtoffers is een kleur van vrede. Ze rusten nu in vrede. De rode kleur voor de cirkel waar de bom reflecteert de bloeddorstige avond. Cirkel is expres doorzichtig gemaakt zodat je de kleine witte bloem kan zien die op de plek van de bom is neergelegd.