Lombok – Dit jaar staat Utrecht stil bij 160 jaar slavernijverleden. Op verschillende plekken in de stad worden er activiteiten georganiseerd. In het stadsklooster in lombok opende op 7 januari de expositie Slavernijverleden door Iran Corinde.

Wanneer je binnenkomt in het stadsklooster aan de Kanaalstraat in lombok valt er een stilte over je heen. Lopend langs de kerkbanken kom je bij de muren van het klooster waar verschillende kunstwerken hangen. Naast de ieder van de kunstwerken hangt een briefje met een tekstje. De briefjes met teksten maken duidelijk wat het desbetreffende kunstwerk symboliseert. Er is een handje vol mensen aanwezig in het stadsklooster, toch is het er erg stil.

Deze expositie neemt je mee in de gedachtewereld van de kunstenaar, Isan Corinde. Het thema van de expositie is ‘My childhood’. Je wordt dus echt meegenomen door de jeugd van de kunstenaar. Door een gebeurtenis in 2020 kwamen de beelden die hij als kind had terug in zijn herinnering. Als vijf jarige hoorde Isan verhalen over het slavernijverleden van zijn oma, deze verhalen maakten bij hem een diepe indruk. De verhalen die hij van zijn oma hoorde zette hij in de nacht, voor dat hij ging slapen om in beelden. Deze beelden bleven aan hem knagen en hij wilde deze beelden op een bepaalde manier uiten. ‘Je kan niet wegrennen voor je geschiedenis’, vertelt Corinde. Hierom begon het met het maken van de kunstwerken voor deze expositie.

Isan Corinde is een beeldend kunstenaar die in 2012 afstudeerde aan de Nola Hatterman Art Academy in Paramaribo, Suriname. Naast het maken van kunst, organiseert Corinde ook kunstprojecten in het binnenland van Suriname. Tijdens deze kunstprojecten maakt hij met de kinderen kunstwerken van afvalmaterialen. Met deze projecten probeert hij dankbaarheid te tonen voor zijn talent. In 2016 kwam Isan naar Nederland om te werken en te wonen. Hij keert nog vaak terug naar Suriname om ook daar zijn verhaal te vertellen en iets goeds te kunnen betekenen.

Alle kunstwerken zitten vol met symbolische tekens. Zo staat de M op een van de schilderijen voor moord, en de W voor de witte wereld waar in geleefd werd. Naast de symbolische tekens op de schilderijen vind je ook symboliek terug op de grond van het stadsklooster. De volledige vloer ligt bedekt met stoffen lapjes. Deze lapjes staan symbool voor mensen met een verhaal over het slavernijverleden. ‘Elk lapje vertegenwoordigd een stem en een verhaal’. Naast de zwarte lapjes voor de zwarte voorouders zijn er ook witte lapjes voor de witte voorouders.

Caroline Aven, bezoeker van deze expositie, verteld dat de kunstwerken een diepe indruk op haar achterlaten. ‘Ik kan de pijn in de schilderijen voelen’, vertelt ze. Het publiek dat op de expositie afkomt is erg gevarieerd. Zo is er een gezin met jonge kinderen en een ouder stel met Surinaamse afkomst. Isan vertelt dan ook dan de expositie voor iedereen bedoelt is. ‘Iedereen moet weten wat er toen gebeurd is, zodat dit nooit meer kan gebeuren’.