LOMBOK – Waar ze in Duitsland de dönerprijzen door ondernemers omhoog worden gegooid om hun zaak te behouden, zijn het de Nederlandse ondernemers die te bang zijn te veel geld te vragen. Volgens het NRC zijn op marktplaats bakkerijen en dönerzaken te koop gezet. Hoe zit dat in de Kanaalstraat, waar elke twintig meter een andere bakkerij in zicht is.
Negentig uur
Bij Bakkerij Lombok, probeert Hassan Aladhari zijn hoofd boven water te houden door te bezuinigen op zijn vaste lasten. Hij staat nu dagelijks zelf van zeven uur ’s ochtends tot acht uur ’s avonds te werken, dat is een werkweek van negentig uur. Hoewel hij positief blijft en er een rij tot buiten op de stoep staat, is hij bang zijn klanten te verliezen bij verdere prijsverhogingen. Het is een zware tijd voor de kleine ondernemer die van de ene in de andere crisis beland.
Witte handen
“Wie is de volgende!?” klinkt steeds opnieuw door de warme winkel van Hassan, eigenaar en bakker van Bakkerij Lombok aan de Kanaalstraat. Met zijn grove bebloemde handen staat hij de klanten te woord die aan de beurt zijn. De witte handen zwaaien naar de mensen buiten en geven duimpjes aan zij die binnenkomen. “De beste wensen allemaal”, zegt hij nogmaals wanneer de volgende uit de rij naar binnen schuifelt. Op het eerste gezicht gaat het goed. Er wordt gelachen wanneer de versgebakken producten over de toonbank gaan als warme broodjes. Maar in feite voelt het anders voor Hassan en zijn collega’s.
Drie euro
Uit een artikel van het NRC blijkt het dat er in Duitsland een zogenaamde dönerinflatie is begonnen. Restaurateurs en bakkers daar hebben niet hetzelfde nobele belang als dat van Hassan. Daar in Duitsland zijn de gemiddelde prijzen voor een Turkse Pizza gestegen tot negen, soms zelfs tien euro. terwijl ze bij Bakkerij Lombok nog voor drie euro worden verkocht. “Wow, zijn die tien euro? Dat ga ik doen!”, zegt Hassan luid en lachend door zijn bakkerij. “Nee, dat durf ik niet. Vanaf april tot nu zijn er in Utrecht al tweehonderd winkels zoals deze gesloten. Ik moet mijn klanten juist nu behouden.” Hassan is niet blij met zijn huidige prijzen maar wel bang voor hogere.
Elke twintig meter
Voor Hassan is het van belang dat hij zijn klanten behoud. Hij maakt een praatje en een grapje, wenst de mensen het beste toe en verzekerd dat ze bij hem terugkomen. Want de concurrentie is groot in de Kanaalstraat van Lombok. Elke twintig meter vind je wel een kleine winkel die brood verkoopt. Of een bakkerijtje zoals dat van Hassan. Maar dat is niet het enige waartegen hij vecht, in de coronaperiode heeft hij veel minder verkocht. Mensen gingen liever naar supermarkten, zegt hij, waar ze alles tegelijk konden kopen. Kleine ondernemingen, zoals Bakkerij Lombok, hadden het zwaar. Het was te rustig in zijn winkel, maar nu zijn klanten gelukkig weer binnen mogen is het volgens Hassan nog lastiger.
Perspectief
“Ik ben heel blij dat het hier niet zo duur is allemaal,” zegt Noortje van Herp, terwijl ze haar fiets tijdelijk tegen de muur parkeert. “Als ik hier twee broden koop ben ik weer vijf dagen zoet. In het weekend ga ik toch terug naar mijn ouders, dus dat scheelt me al geld.” Noortje is pabo student en woont in Utrecht, dankzij het leraren te kort is haar stage haar baan geworden en gaat ze nog maar één dag in de week naar school. “Het is fijn dat ik iets meer verdien maar ik kan niet zeggen dat ik nou veel te besteden heb. Elke maandag onderweg naar huis fiets ik een stukje om, zodat ik hier mijn brood koop en op de fiets zo’n heerlijke Turkse Pizza eet. Als ik dan thuis kom na een lange dag heb ik voor tien euro mijn brood voor de week en al avond eten op.”
“Het is voor ons allemaal hetzelfde”, vertelt Hassan over de andere ondernemers in de Kanaalstraat. “De salarissen zijn gelukkig niet zo hoog voor de winkeliers, maar de gasprijzen en de inkoop zijn zo duur dat wij onze prijzen moeten verhogen. Ik durf de prijzen wel hoger te maken, maar tot wanneer? Dat weet ik niet.”
Tekst door: Sil Kwaspen
