‘Neem altijd goed afscheid,’ zei ik vaak tegen studenten. In de journalistiek kom je elkaar namelijk altijd weer tegen. Nu is het voor mij na ruim 12,5 jaar School voor Journalistiek tijd voor afscheid. 

Van jullie lieve studenten, collega’s, van honderden lessen en spargesprekjes. Wat ik geleerd heb, neem ik mee, evenals mijn hardnekkige gewoonte te vragen: is dat zo? Wie beweert dat? En de vraag naar de zesde ‘W’: What the f*ck, tip van oud-collega Bart van Eldert bij AD Utrechts Nieuwsblad.

Gastcolumnist Pauline Weseman Foto: Arco Krijgsman

Mijn overstap van religiejournalistiek naar onderwijs ontstond uit ergernis over populisme en stereotypering van moslims en christenen. Dus ging ik lesgeven, om het gesprek aan te gaan, studenten te leren kijken voorbij hun perspectief, het overbekende, te zoeken naar de mens erachter. En daarover een verhaal schrijven dat klopt, stroomt en raakt.

Mijn expertise groeide mee met de actualiteit: gender, racisme, identiteit, klimaat, complotdenken. Ik zette de vakken levensbeschouwing en religie & narrativiteit op en de specialisatie interculturele communicatie op bij de minor Filosofie, Wereldreligies en Spiritualiteit (aanrader deze minor!). Juist waar het spannend wordt, voel ik me thuis. Ook mijn creativiteit kon ik volop kwijt, eerst bij CMD, in de schrijfvakken – de narratieve journalistiek – en het coachen van studenten.

De grootste les bleek het leven zelf. Verlies, alleenstaand ouderschap, borstkanker. Het onderwijssysteem werd te hectisch voor mij. Daarom ga ik verder als freelancer, met schrijfretraites, workshops en coaching rond het levensverhaal.

En ik begin het Taboecafé, onder meer voor medewerkers van de publieke omroep, een vrijplaats voor wat schuurt, raakt en knaagt, waar gezegd kan worden wat onderhuids speelt. Mijn favoriete plek. En meer nodig dan ooit.

Tot slot, een laatste zintuigelijke oefening voor studenten en collega’s:
Proef voor elk interview je nieren, met welke bril kijk jij naar deze mens, die groep? Hoe bepaalt dat jouw invalshoek en vragen? Zou je ieder ander dit ook (zo) vragen? Weet dát je vanuit een bubbel kijkt. Kijk voorbij status en BN’ers. Daar lopen alle anderen al achteraan. Snuffel waar niemand anders kijkt, wat níet geschreven en gehoord is. Leun daarvoor vaker achterover. Luister vanuit oprechte interesse en vraag dóór. Hoezo ‘tegengewerkt’, wanneer? Neem me mee.

Voel jezelf niet te min als jongste kracht. Je bent juist waardevol wanneer je nog niet tot het meubilair behoort.
Schrijf het verhaal dat je zelf (uit) zou willen lezen. Ga gewoon doen waar je vingers van gaan jeuken. Leven is springen. En dit is mijn sprong.