AI illustratie Hugo Verkley           Hugo is deze week de gastcolumnist

In afwachting van zijn aanvraag, meldt hij zich bij een amateurvoetbalclub om zijn droom in leven te houden. Een paar keer verhuist hij van azc, en daarmee ook van voetbalclub. Zijn asielaanvraag wordt afgewezen waardoor hij nu ongedocumenteerd in Nederland is, net zoals naar schatting tussen de 35.000 en 70.000 anderen.

Nu zit hij tegenover me en vertelt zijn verhaal. Korte gele broek, wit shirt zonder mouwen waardoor zijn gespierde armen goed zichtbaar zijn. Het is warm vandaag. En hij heeft het zwaar. De toekomst is onzeker. Misschien komt er een hernieuwde asielaanvraag, mogelijk ook niet. Wat dan? Hij weet het niet, maar geeft niet op. ‘Mijn tijd gaat komen, dat weet ik zeker.’

Zijn verhaal raakt me en zorgt voor dankbaarheid voor de kansen die ik krijg. Eens te meer realiseer ik me waarom ik journalist ben geworden. Om mensen die niet worden gezien een gezicht te geven. Om begrip te kweken voor diegene die anders is.

Alleen door verhalen krijgen cijfers en nieuwsberichten een gezicht, komen ze tot leven en dus meer binnen. Dus neem ik de komende periode de tijd om de jonge Gambiaan echt te leren kennen. Ik ga hem volgen, als een vlieg op de muur, en schets een beeld zonder mijn mening te geven. Ik schrijf enkel op wat ik zie en wat er schuilgaat achter de cijfers over jonge Afrikanen die naar Europa trekken om profvoetballer te worden. Belangrijk en mooi werk in de tijd waarin we leven. Gelukkig zie ik op de SvJ ook veel studenten die bewust voor onze opleiding kiezen, omdat ze voelen dat het vertellen van verhalen belangrijker is dan ooit. Net als ik zien ze de journalistiek als een passie, een roeping, en geen ‘baantje’ om rijk van te worden. Ja, in het hart, dat dan weer wel.

Omdat de hoofdpersoon in dit verhaal illegaal in Nederland verblijft, wordt zijn naam om veiligheidsredenen niet genoemd.