Hilversum centrum – Als wijkagent in het centrum maakt Ronald Janssen veel mee. Dagelijks komt hij in aanraking met diefstal, vandalisme en ongelukken, maar bijvoorbeeld ook met daklozen die het aanzicht van de stad verslechteren. Door het werk dat Ronald doet kun je het mentaal best wel eens zwaar krijgen, maar in hoeverre slaagt hij erin om zijn werk en privéleven gescheiden te houden?

“Als ik thuiskom na een dag werken hebben we het er ’s avonds natuurlijk wel over hoe mijn dag was. Het een vertel ik haar wel en het ander ook niet. Mijn vrouw hoeft niet alles te weten, dit is uit bescherming voor haar, mezelf en een hele hoop anderen. Het gaat hierbij meestal om een zaak die nog draaiende is, als ik dit vertel en zij vertelt het per ongeluk door aan iemand, dan is het werk van heel veel mensen tenietgedaan.

Op jonge leeftijd had ik nog geen idee wat ik later wilde worden. Ik heb in militaire dienst gezeten, dat moest vanwege de dienstplicht. Daarnaast heb ik een opleiding gevolgd tot meubelmaker, maar daar was toen nog geen droog brood mee te verdienen. Ook ben ik nog negen maanden in mijn eentje gaan reizen door Europa. Hier heb ik werkelijk alles geprobeerd. Ik heb druiven geplukt in Frankrijk en sinaasappels in Spanje. Achter de bar gestaan in een of ander kroegje in Portugal en ook achter de tap gestaan in Zwitserland. Ten slotte heb ik op mijn zeventiende kano-les gegeven in Zweden. Dit is het vetste wat ik ooit heb gedaan en ik zou dit heel graag nog een keer willen doen! Zweden is prachtig en de mensen zijn daar ontzettend vriendelijk.

Hoe dan ook wist ik één ding altijd zeker: ik zou heel de wereld gaan verbeteren, maar een groter utopie bestaat er niet. Ik heb dus maar onthouden dat zelfs de kleinste bijdrage een verschil kan maken. Uiteindelijk heb ik gesolliciteerd bij defensie, de koninklijke marechaussee, de rijkspolitie en de gemeentepolitie. Ik ben bij alle vier aangenomen maar kon bij de gemeentepolitie als eerste beginnen, dus dat ben ik gaan doen. Gelukkig ben ik tot op de dag van vandaag nog tevreden met deze keuze. Voor spijt is het toch al te laat. Je kunt alleen vooruitkijken en als je achteromkijkt kun leren van je fouten.

Ik zeg altijd: ‘Werk is werk en privé is privé.’ Gelukkig kan ik werk en privé altijd gemakkelijk gescheiden houden. Toen ik 43 jaar geleden agent werd heb ik dit gelijk goed aangepakt. Tijdens het sporten of in de supermarkt kwam er nog wel eens iemand naar mij toe met een werk gerelateerde vraag, dan zei ik altijd: ‘Morgenochtend om negen uur ben je de eerste.’ Als ik dit niet gelijk vanaf het begin zo had gedaan, dan zou het veel moeilijker zijn om dit later wel ineens te doen.

Thuis is het niet heel anders. Mijn gezin bestaat uit mijn vrouw, twee zoons, twee leuke schoondochters en twee kleinkinderen. Zij zijn voor mij het allerbelangrijkste en onder andere daarom hebben wij het niet vaak over mijn werk als agent. Daarnaast heb ik nog een uitgebreide vriendenkring waar ook mijn drie beste vrienden in zitten. Met hen ga ik één keer in de twee jaar op vriendenweekend waarin ons werk echt een verboden gespreksonderwerp is. Het is een onderlinge afspraak dat we het niet over werk, het gezin of school gaan hebben. Er zijn namelijk genoeg andere onderwerpen waar we over kunnen praten.

Ook met mijn vrienden van de politie hebben we het nooit over werk. Er kan ‘s ochtends iets heftigs gebeurd zijn, maar ’s avonds in de kroeg hebben we het daar niet over. Met een van mijn goede vrienden is dat anders. Wij hebben echt afgesproken om het buiten werk nooit over werk te hebben, tenzij er wat ingrijpends gebeurt. Dan spreken we daar specifiek voor af en praten we erover. Gelukkig gebeurt dit niet heel vaak, simpelweg omdat het niet vaak nodig is.

Ik ben zelf namelijk absoluut geen gevoelig persoon en stap overal vrij makkelijk overheen. Dit is voor mijn werk natuurlijk heel fijn, maar voor mijn vrouw en thuissituatie is dat wel wat lastiger. Door mijn werk krijg je krassen en een beetje eelt op je ziel. Hierdoor heb ik soms niet helemaal door dat een onderwerp gevoelig ligt bij mijn vrouw en daardoor reageer ik minder snel emotioneel. Dat zorgt helaas af en toe voor discussies. Daar baal ik nog altijd van.”