Auteur: Nikola van Krieken

Geplaatst op

Ongegeneerd BN’ers kijken bij Museum Hilversum

De ochtendzon gloort door de ramen als de eerste bezoekers van Museum Hilversum binnenlopen. Het 250 jaar oude gebouw staat in het centrum van de mediastad tussen de levendige terrassen met etende mensen en de vele fietsers en voetgangers die elkaar begroetend voorbijgaan. En ook Museum Hilversum (het oorspronkelijke raadhuis) leeft weer op in tijden van corona. Nadat het museum twee maanden gesloten is geweest, merkt Stef van Breugel (directeur van Museum Hilversum) een stijging in het aantal bezoekers. Het museum bruist, met als eerste expositie ‘Face It’ van fotograaf William Rutten.

Vertrouwde gezichten

Nadat de handen zijn ontsmet en je je reservering hebt gemeld bij de balie, word je via een coronaproof looproute de begane grond van het museum ingebracht. Een grote ruimte waar je gelijk door een stuk of twintig mannen wordt aangekeken. De mannen op het doek voelen stuk voor stuk vertrouwt, maar je kent ze (waarschijnlijk) niet persoonlijk. Je wordt je door deze expositie bewust van de bijzondere relatie die je hebt met de bekende Nederlanders die zijn afgebeeld op de foto’s. Bij het bekijken van de gezichten, die gedetailleerd in beeld zijn gebracht, komen er verschillende gedachten en emoties los. Misschien word je boos op Johan Derksen, om zijn grap over Akwasi. Of word je verdrietig om het overlijden van de man van André van Duin.

Imperfect

Volgens Stef van Breugel gaat deze expositie ook over imperfecties. ‘Je lichaam en je gezicht gaan tekenen, en dat zie je in deze tentoonstelling.’ Stef benoemt Henk Westbroek als zijn favoriet. ‘Henk Westbroek vond zichzelf altijd een lelijke man, maar nu hij hier hangt zei hij: nu weet ik tenminste dat ik niet de enige ben’, aldus Stef.

Toch blijft het gek om zo’n relatie te hebben met een BN’er. William Rutten (de fotograaf) vroeg zich af waarom we zo ongegeneerd naar iemand die bekend is van televisie, krant of tv kunnen kijken. ‘Waarom willen we door hen gezien worden, en praten we net te hard om een reactie te ontlokken en kijken we tegen hen op?’

Lopend door de ruimte hoor je via de geluidsinstallatie de galmende stemmen van de verschillende (radio)presentatoren, YouTubers, zangers, politici (en ga zo maar door) die door het museum hangen. De gezichten voelen indringend door de scherpe blikken en de zwarte achtergronden. Elk detail van elk gezicht springt van het doek. Ook de twee benedenetages zijn hetzelfde ingericht: een kale ruimte met galmende stemmen, en foto’s aan de muur die iets van duisternis weg hebben, maar toch een opgewekt gevoel geven. De imperfecties van de mannen zijn zichtbaar: nu weet je tenminste dat je niet de enige bent.

De expositie ‘Face It’ is t/m 2 augustus te zien in Museum Hilversum.

Geplaatst op

Mrs. Italy serveert versgebakken pizza’s vanuit een luxe bus

Een pizza met aardbeien of gewoon de all-time favourite pizza Margarita. Het kan allemaal bij Mrs. Italy: de luxe, professioneel uitgeruste pizzeria op wielen, die vanuit Het Gooi rondrijdt door het hele land. Terwijl alle horeca de deuren moest sluiten vanwege de coronapandemie konden Anneke Dijkstra en haar team hun werkzaamheden gewoon voortzetten.

Maar hoe is dit eigenlijk begonnen? Anneke Dijkstra, een sterke vrouw van middelbare leeftijd die een gewoon, normaal luizenleventje leidt met een dochter, vier katten en een baan als, naar eigen zeggen, ‘veredelde secretaresse.’ Totdat zij in 2017 een vaststellingsovereenkomst aangeboden krijgt van haar werkgever, waardoor ze de kans krijgt haar eigen bedrijf te beginnen.

Aversie tegen slechte pizza

Het begon allemaal bij de aversie van Anneke Dijkstra (50) tegen Nederlandse pizza’s. Van jongs af aan gaat zij al op vakantie naar Italië, en daar zijn de pizza’s volgens Anneke zó lekker: “Waarom kunnen ze dat in Nederland niet?”

Toen een Italiaanse vriend van Anneke in 2015 vertelde over een collega die een opleiding tot pizzabakker had gevolgd, riep ze vanuit haar tenen: ‘dat wil ik ook!’  En zo gezegd, zo gedaan. Zonder twijfel – en toen ook nog zonder enige reden – heeft ze in Venetië de twee weken lang durende opleiding tot pizzabakker keurig afgerond. En terwijl zij thuis in het dagelijks leven eigenlijk helemaal niet kan koken, is zij tijdens het pizzabak-examen (waar zij overigens als enige vrouw aan mee deed) uitgeroepen tot de beste pizzabakkersleerling van de opleiding. Maar dat kon ook haast niet anders als je als basissaus broccoli-crèmesaus gebruikt met als garnering roosjes die gesneden zijn uit wortel.

Wat is nou het geheim van een goede pizza? Volgens Anneke begint dit allemaal bij de bodem: Pinse romane. ‘Dit is een unieke bodem die krokant is aan de buitenkant en luchtig aan de binnenkant en licht verteerbaar is omdat het deeg tenminste 24 uur gerezen heeft en minder zout en weinig koolhydraten bevat en het deeg hoog gehydrateerd is en voor 80% uit water bestaat.’

‘Als ik dit kan, kan ik vast ook een eigen pizzeria beginnen’

En alsof de pizzabak-carrière van Anneke voorbestemd was, werd Anneke een tijdje later gevraagd voor twee weken een pizzabakker te vervangen bij een pizzeria in Loosdrecht. Anneke vond het in de eerste instantie een lachwekkende vraag: ‘Waarom zou ik een pizzeria kunnen runnen? Ik kan niet eens koken!’

Om in een korte tijd zo veel mogelijk te leren besloot Anneke een maand lang elke dag mee te lopen in de pizzeria, om daarna de twee weken vervanging op zich te nemen. En dit werd een succes. Naast veel leuke complimentjes die Anneke in ontvangst mocht nemen, bleek ze het pizzabakken toch wel erg leuk te vinden. ‘Als ik dit kan, kan ik vast ook ooit wel eens een eigen pizzeria beginnen’, dacht Anneke.

Als het bedrijf waar Anneke voor werkt door een reorganisatieperiode gaat en Anneke zichzelf bij het Voortdurend Verbeteren-team overbodig gemaakt heeft, krijgt het idee van een pizzeria ineens meer betekenis. Ze besluit het bedrijf te verlaten en haar businessplan verder uit te werken.

De kick-off

Door een crowdfundingsactie in eigen kring en veel hulp van vrienden en familie kon Anneke de eerste benodigdheden voor haar bedrijf financieren: koelingen, ingrediënten en niet te vergeten: de pizzabus. In haar eentje begon ze het bedrijf op te bouwen: ’s morgens bodems bakken, ‘s middags pizza’s beleggen, en ’s avonds de pizza’s rondbrengen met de pizzabus. In een jaar tijd bouwde ze een leuke klantenkring op en perfectioneerde ze haar processen.

Toen sloeg het noodlot toe. In mei 2019 werd Anneke gebeld terwijl zij pizza’s aan het bakken was in Den Bosch. ‘Je bedrijf staat in brand!’ Na tientallen appjes, belletjes en filmpjes binnen te hebben gekregen bleek deze nachtmerrie echt waar te zijn. Het pand van Mrs. Italy was helemaal afgebrand.  Alles was weg: productiekeuken, bakkerij, garage, voorraden. Gelukkig was de bus gespaard gebleven.  Het enige waar Anneke zich druk om maakte, was een grote cateringopdracht van 90 personen die voor vijf dagen later op de planning stond. Door veel moed en doorzettingsvermogen en met veel hulp van klanten en vrienden is het Anneke gelukt om vanuit een leegstaande bedrijfskantine van een goede klant een doorstart te maken. Zelfs de grote opdracht is – met een beetje geluk en vasthoudendheid – uiteindelijk goed gekomen.

Hoe is het nu?

Na de brand heeft Anneke niet opgegeven en haar hele bedrijf opnieuw opgebouwd met als vaste basis een grote loods in Loosdrecht. Ze heeft werknemers in dienst genomen, nieuwe klanten geworven en vooral heel veel nieuwe pizza’s ontwikkeld en gemaakt. Mrs. Italy rijdt rond door heel Het Gooi, en vanaf een bestelling van ongeveer 50 pizza’s komt de bus zelfs naar het allernoordelijkste of -zuidelijkste puntje van Nederland.

In de toekomst zou Anneke graag zien dat Mrs. Italy een franchise wordt. En ze is goed op weg, want deze maand heeft Mrs. Italy een tweede bus aangeschaft: ‘Ik ben trots op het bedrijf dat er nu staat, en toch is er altijd ruimte voor verbetering en groei!’

Website: https://mrsitaly.com

Geplaatst op

Psychisch

Mensen hallucineren. Ze horen, zien, voelen of ruiken dingen die anderen niet waarnemen.  In een psychose verloopt het denken chaotisch, te snel, of te langzaam. Hoe is het om een psychose te krijgen en wat gaat er om in het hoofd van iemand die dit ervaart?

Ruim 4 op de 10 mensen hebben ooit in hun leven één of meerdere psychische aandoeningen gehad.  In de onderstaande  podcast “Psychisch” praten we over psychische ziektes. Met deze week: de Psychose Podcast.  Verslaggever Shane Bergvik ging in gesprek met Ricardo die zelf een psychose meemaakte en presentator Sterre Wind beschrijft het hele proces van een psychose van begin tot eind. Daarnaast legt psychiater Alan Ralston de definitie uit van een psychose en vertelt hij over hoe zijn team handelt wanneer er iemand met een psychose binnenkomt.

Bad trip 

Gedachten zijn onsamenhangend en moeilijk te sturen. Iemand gaat anders praten en reageren. Hij of zij heeft vaak moeite anderen te begrijpen. Het kan zijn dat iemand aan één stuk doorratelt, van de hak op de tak springt of de woorden van een ander precies nazegt.

Ricardo werkte jarenlang als kunstenaar en voerde tijdens zijn psychose handelingen uit die hij normaal nooit zou doen. “Je ziet of hoort dingen die er gewoon niet zijn. Je kunt het ervaren van een psychose vergelijken met angstige dromen, de werkelijkheid uit je dromen zie je plotseling voor je. Het is heel moeilijk om het gevoel precies te omschrijven”, vertelt Ricardo aan verslaggever Shane Bergvik.

 

Duidelijkheid geeft vertrouwen (in de uitzending te beluisteren vanaf 12:45)

Wat is een psychose? Vraag twintig mensen om een definitie en je krijgt twintig verschillende antwoorden. “Iemand die met een psychose bij mij binnenloopt kan bijvoorbeeld angstig overkomen en opzoek zijn naar veiligheid. Wat in dit geval voor de patiënt erg belangrijk is, is dat mijn team en ik uiterst betrouwbaar overkomen. Duidelijkheid geeft vertrouwen voor de patiënt”, vertelt psychiater Alan Ralston aan verslaggeefster Roza Schopman.

 

“De oude ga je nooit meer worden” (in de uitzending te beluisteren vanaf 20:40)

Jerry Allon heeft twee keer eerder een psychose gehad en is nu hulpverlener binnen de psychiatrie. Hij vertelt aan onze verslaggeefster Serena Speet hoe het is om terug te keren in de maatschappij. Je hebt die psychose gehad, je bent stabiel genoeg om de instelling waarin je opgenomen was te verlaten, je mag weer naar huis. En dan? Hoe kom je terug in de samenleving en hoe herstel je van een psychose? “Er is geen blauwdruk voor herstel. Je moet jezelf opnieuw gaan ontdekken en uitvinden wat belangrijk voor jezelf is. Als je hiermee begint dan zal je zien dat nieuwe deuren zich vanzelf gaan openen”, vertelt Jerry Allon. Ook geeft hij tips over hoe je het beste met mensen om kan gaan die een psychose hebben meegemaakt. Je luistert het allemaal in deze meeslepende aflevering van de podcast serie “Psychisch”.

https://soundcloud.com/nikola-van-krieken/psychisch-mixdown

Geplaatst op

Hoe goed beheersen Nederlanders de Duitse Taal?

Naar Duitsland op vakantie met het idee: ‘Ik red me daar wel’. Dit valt achteraf vaak toch nog vies tegen.

 Hoewel er over het algemeen het idee heerst dat Duits en Nederlands qua taal erg op elkaar lijken, blijkt het voor de meeste Nederlanders toch best moeilijk om Duits te spreken. Velen hebben het idee dat ze zich in het Duits prima verstaanbaar kunnen maken, maar meestal blijkt het tegendeel waar. In het Duits heb je andere voorzetsels, lidwoorden en überhaupt naamvallen, die wij in het Nederlands helemaal niet kennen.

In dit item zie je straks Uta. Zij is van Duitse afkomst, maar woont inmiddels al 18 jaar in Nederland met haar man en kind. In deze 18 jaar heeft zij de Nederlandse taal prima leren beheersen, maar Duits blijft haar moedertaal.

Uta zit in het item thuis in een Duits restaurant. Zij reserveert een tafel, bestelt vervolgens een biertje en een Duitse biefstuk met uitjes. Als dessert bestelt ze nog een apfelstrudel en na afloop vraagt zij om de rekening en verlaat zij het restaurant. En dit natuurlijk allemaal in het Duits.

Vervolgens zie je zes Nederlanders die niet van Duitse afkomst zijn. Zij bestellen in het Duitse restaurant precies hetzelfde als Uta. Beheersen zij de Duitse taal even goed als dat zij dachten?

https://www.youtube.com/watch?v=aTVLClNUP08

Geplaatst op

Geluk, trouw, gezondheid en onsterfelijkheid

Het coronavirus houdt ons land al maandenlang in zijn greep. Velen raken hun baan kwijt en worden daardoor gedwongen thuis te zitten. Ook mensen die behoren tot de kwetsbare groepen zitten massaal thuis. De vraag naar hulp wordt hierdoor alleen maar groter, maar het aanbod van hulp groeit ook. waarom willen deze mensen zich juist nu inzetten voor anderen?

Gelukkig zijn er genoeg mensen die deze hulp bieden; boodschappen voor iemand doen, de hond uitlaten of zelfs koken voor mensen uit de zorg. Deze acties worden uitgevoerd door verschillende initiatieven die worden georganiseerd.

Kraanvogel

Joost van Alkemade is de directeur van NOV: de landelijke koepel en netwerkorganisatie voor vrijwilligerswerk. “Eenvoudig gedefinieerd is vrijwilligerswerk iets belangeloos doen voor iemand anders.” Joost vertelt dat er sinds de coronacrisis veel vrijwilligers initiatieven genomen zijn. Bijvoorbeeld een boodschap doen voor de buren is ook al een vorm van vrijwilligerswerk. Op een niveau hoger worden er stedelijk en landelijk veel vrijwilliger-websites opgebouwd. Op deze sites worden de vraag om hulp en het aanbod daarvan aan elkaar gekoppeld. Volgens Joost werkt dit alleen helemaal niet: De kwetsbare groepen die de hulp nodig hebben begeven zich namelijk niet op deze sites. Die zouden direct beter benaderbaar zijn dan via zo’n site.

Sterre Landstra is in haar eentje een heel ander soort initiatief gestart. Zij is begonnen met het vouwen van kraanvogels voor de mensen die het in deze periode nog drukker en/of zwaarder hebben. De kraanvogels staan symbool voor geluk, trouw, gezondheid en onsterfelijkheid. In de brief die zij vooraf naar verschillende instanties heeft gestuurd staat het volgende: “Het werk dat jullie elke dag weer verrichten is erg belangrijk en in deze tijd alleen maar meer. Ik denk aan jullie en ik geloof in jullie. Jullie kunnen het!”

https://soundcloud.com/nikola-van-krieken/vrijwilligers-initiatieven-mixdown

Geplaatst op

Brengt het coronavirus het Eurovisie Songfestival in gevaar?

Door het dolle heen waren we toen Duncan Laurence afgelopen jaar het Eurovisie Songfestival won. Mensen over de hele wereld zouden in 2020 naar ons kleine kikkerlandje komen, want het Songfestival zou eindelijk weer een keer in Nederland worden gehouden na bijna 50 jaar. Maar gaat dit nu nog wel door?

De Fransman Marcel Baison wilde een festival opzetten voor Europa. Bijkomende gedachte was volgens Rozegolf.nl dat door middel van muziek de landen met elkaar verbonden zouden worden in het naoorlogse Europa. Het eerste festival werd voor het eerst gehouden in 1956 in Zwitserland.

 

Het eerste Eurovisie Songfestival

Het eerste festival zag er heel anders uit dan nu. Er deden namelijk maar zeven landen mee, met elk twee liedjes. Zwitserland won het eerste Songfestival met het nummer ‘Refrain’. Het Songfestival werd steeds populairder en er gingen steeds meer Europese landen aan meedoen. In 2004 is er een halve finale ingevoerd, omdat het anders te veel landen waren die meededen. Afgelopen jaar deden er maar liefst 41 landen mee, waarvan er 26 in de finale zijn beland.

En die finale wonnen wij. Het was tot op het laatste moment spannend, maar toch won Duncan Laurence namens Nederland het festival. Het nummer ‘Arcade’ is inmiddels niet meer weg te denken van de radio. Toen de winst bij iedereen was doorgedrongen kwam er een probleem; waar komt het Songfestival in Nederland?

Na velen factoren tegen elkaar te hebben afgewogen is er besloten om het Eurovisie Songfestival dit jaar te houden in Ahoy, Rotterdam. Het Eurovisie Songfestival 2020 in Rotterdam is een samenwerking tussen de projectorganisatie die bestaat uit: de NPO, AVROTROS, NOS en EBU (European Broadcasting Union) en natuurlijk de gemeente Rotterdam. En aan zo’n gigantisch feest hangt natuurlijk een prijskaartje. De prijs van een kaartje om erbij te kunnen zijn varieert tussen de 73 en de 180 euro.

 

Gaat het feest nog wel door?

De vraag is alleen of het allemaal nog wel door kan gaan. Het coronavirus verspreidt zich sinds begin januari over de hele wereld. De besmettingen lopen erg snel op, en het virus heeft nu ook Nederland bereikt. Vormt dit een bedreiging voor het Songfestival?

Het besluit om in Nederland evenementen en concerten af te zeggen vanwege het coronavirus ligt vooralsnog bij de lokale GGD-diensten. Het is niet te voorspellen of op een later moment de richtlijnen voor het cancellen van grote evenementen, zoals het Eurovisie Songfestival, landelijk voorgeschreven gaan worden.

“De Nederlandse organisatie van het Eurovisiesongfestival oriënteert zich momenteel op verschillende mogelijke scenario’s in verband met het coronavirus”, meldt het AD. Welke scenario’s dit zijn wil de woordvoerder van NPO niet zeggen: “Het is op dit moment te vroeg om in te gaan op deze eventuele scenario’s, aangezien deze afhankelijk zijn van de ontwikkelingen de komende periode. Onze focus ligt nog steeds op het produceren van een onvergetelijk Eurovisie Songfestival.”

Het RIVM (Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu)houdt ons op de hoogte van alle ontwikkelingen op het gebied van het coronavirus. Het RIVM is een kennis- en onderzoeksinstituut in Nederland, gericht op de bevordering van de volksgezondheid en een gezond en veilig leefmilieu. Eerder gaf de NPO de richtlijnen op te volgen die het RIVM adviseerde over het afzeggen van bepaalde evenementen. Tot nu toe heeft het RIVM nog geen urgentie het festival niet door te laten gaan, en heeft dus ook nog niks laten weten over het gevolg van het virus op het Songfestival.

 

Ander geluid

Maar er zijn ook andere stemmen in Nederland: “Het coronavirus kan een bedreiging vormen voor het Eurovisie Songfestival in Rotterdam”, vindt viroloog Ab Osterhaus. Het is volgens hem onverstandig om zoveel mensen vanuit de hele wereld bij elkaar te brengen.

De fractie wil weten welke scenario’s het college klaar heeft liggen als het zo ver komt dat het coronavirus een echte bedreiging vormt voor het Songfestival. Ook is de vraag gesteld of bezoekers uit landen waar het virus al uitgebroken is, actief worden gescreend op ziekteverschijnselen. Hier is nog geen duidelijkheid over.

 

Wat zou je doen?

 De meningen over het virus verschillen enorm. De ene helft van het land vindt dat men zich niet zo aan moet stellen, het is immers maar een griepje. Toch zijn er ook mensen die massaal desinfecterende producten inslaan om te voorkomen dat zij dan ook maar iets met het virus te maken gaan hebben. Op de vraag of het Songfestival nog wel door moet gaan is nog geen antwoord, maar laten we het positieve er van in blijven zien; het kan nog steeds dat het virus de kop in wordt gedrukt, en het grote spektakel gewoon door kan gaan.

https://www.youtube.com/watch?v=Ze_iWoNMQ5g&feature=youtu.be

Geplaatst op

“De wereld is één groot data lek”

Een test die je voor een paar tientjes opstuurt naar een bedrijf (meestal) een bedrijf in Amerika en zes weken later krijg je dan de uitslag. Heel leuk dat je dan weet dat je voor 15,6 procent Aziatisch blijkt te zijn – als je deze uitslag al moet geloven – maar een veel belangrijkere kwestie; Wat mag het bedrijf doen met jouw DNA-gegevens?

Er zijn veel bedrijven die geld verdienen met het DNA van andere mensen. Mensen die nieuwsgierig zijn naar hun land van herkomst en staan te popelen om eventuele achter-tantes te ontmoeten kunnen hun DNA naar deze bedrijven opsturen. Een haar of een beetje wangslijm is genoeg om een hele stamboom te ontdekken ergens in een klein dorpje in Thailand.

Uit zulke DNA-onderzoeken komen ook succesverhalen. Bijvoorbeeld Emile van Krieken (50 jaar) die na 30 jaar eindelijk zijn biologische vader heeft gevonden. Hij is daar natuurlijk heel blij mee, maar zou hij even blij zijn geweest als hij wist wie nu allemaal zijn DNA heeft en wat zij daarmee aan het doen zijn?

Bedrijven die DNA-gegevens verzamelen zorgen er altijd voor dat als je de algemene voorwaarden accepteert, je automatisch ook accepteert dat zij jouw DNA mogen uitwisselen met andere (autoritaire) instanties. Ook stuur je het DNA op naar één bedrijf, maar het lab dat wordt gebruikt en het rapport dat wordt geschreven wordt allemaal gedaan door verschillende bedrijven. Dit betekent dus dat al minimaal 3 bedrijven jouw DNA-gegevens hebben, waarschijnlijk zonder dat jij daar zelf van op de hoogte bent.

In dit item vertelt Emile hoe het proces is verlopen, en privacy deskundige André van Peppen vertelt over de gevaren van dit soort bedrijven.

https://soundcloud.com/nikola-van-krieken/nikolavankrieken-dna

 

Geplaatst op

De eerste date: wat doe je?

Vlinders in je buik, maar tegelijkertijd ook spanning. De hele dag niks kunnen eten en alleen maar aan éen ding kunnen denken: je date! Er komen veel verschillende aspecten om de hoek kijken als het gaat om daten. Wat doe je aan, en welk luchtje doe je op? Maar ook: welke activiteit kan je het beste doen, en moet je nou wél of geen seks hebben? Onder anderen over deze laatste twee vragen vertelt seksuoloog Yuri Ohlrichs meer.

 

Seks op een eerste date

Seks op een eerste date: ja of nee? De meningen zijn hier erg over verdeeld. Veel mensen vinden het bijzonder als iemand seks heeft op de eerste date. Volgens Yuri Ohlrichs kan seks op een eerste date helemaal geen kwaad. Als beide partijen zich op hun gemak voelen en elkaars wensen en grenzen respecteren kan seks op een eerste date juist heel leuk zijn. “Waarom zou je het niet doen als je er allebei veel plezier van hebt?”

De reden dat veel mensen seks op de eerste date onacceptabel vinden is volgens Yuri Ohlrichs, omdat er nog steeds het ouderwetse idee bestaat dat je elkaar eerst moet leren kennen voordat je seks met elkaar hebt. Seks op een eerste date als man zijnde wordt steeds meer geaccepteerd, maar met name bij vrouwen wordt het nog vaak afgekeurd. “We leven nog steeds in een samenleving waar de dubbele moraal heerst, waarbij je als vrouw toch minder makkelijk kan aangeven dat je geniet van seks.”

 

Eerste indruk

 Maar wat zorgt er nou precies voor dat je iemand aantrekkelijk vindt? Je doet allerlei indrukken op als je iemand voor het eerst ziet. Op een eerste date kan je daardoor heel erg veel vooroordelen vormen. Maar je kan dan volgens Yuri Ohlrichs ook mensen op een andere positieve manier leren kennen.

Je zou zelfs tijdens of na een eerste date al verliefd kunnen worden op de ander. Hoelang het duurt voordat je verliefd wordt hangt helemaal af van de situatie. Je kan ook verliefd worden op verschillende manieren, namelijk op een romantische of lichamelijke manier. Dit hangt helemaal af van de date, en het soort en hoeveelheid contact dat jullie hebben. Het kan ook zo zijn dat je eerst lichamelijk verliefd wordt op de ander, en dat het romantische aspect pas later zijn intrede doet.

 

Wat doe je op een eerste date?

 Bepalen wat je gaat doen op een eerste date is altijd lastig. Ga je een hapje eten, of is het misschien te gênant? Ga je wat drinken samen, of straal je dan alleen maar lust uit? Volgens Yuri Ohlrichs moet je vooral iets gaan doen op de eerste date wat je allebei leuk vindt om te doen. Je moet voor jezelf ontdekken waar jij je fijn bij voelt. Dit doe je vooral door veel dingen te proberen tijdens dates. “Het belangrijkste is dat je rekening houdt met elkaar tijdens een eerste date. Dat doe je het beste door vragen aan elkaar te stellen”, aldus Yuri Ohlrichs.

 

Te ver

 De laatste jaren is daten een stuk gecompliceerder geworden. Je hebt natuurlijk de verschillende datingapps die nu steeds populairder aan het worden zijn. Het beeld bestaat dat deze apps vooral geschikt zijn om lust te vinden, en niet per se liefde. Dit maakt het lastig voor de mensen die wél op zoek zijn liefde. Hoe weet je wat iemand zijn intenties op datingapps zijn? En zijn zij überhaupt de persoon die je ziet op de foto? Dit zijn nieuwe dilemma’s in de digitale samenleving die voorheen nog niet bestonden.

Hiernaast is in de afgelopen jaren ook de #MeToo beweging ontstaan. Hierdoor is het soms lastig om op een eerste date met elkaar te flirten, omdat je dan makkelijk andermans grens kan overschrijden. Flirten is vooral het ontdekken of jij de ander leuk vindt en andersom. Dit gebeurt vaak door elkaar een beetje uit te dagen. Het kan zijn dat je tijdens dit uitdagen dus te ver gaat. “Als de ander het flirten niet meer leuk vindt en dat aangeeft, en de ‘flirter’ daar niet op reageert, ga je te ver”, aldus Yuri Ohlrichs.

 

Love is in the Ear

 Daten is dus een lastig fenomeen. Er komen veel verschillende aspecten bij kijken en je moet met van alles rekening houden. Benieuwd naar alle kneepjes uit het vak door de jaren heen? Luister dan onze podcast: Love is in the Ear.

https://soundcloud.com/user-735145477/loveisintheear-mixdown

 

Geplaatst op

Wat is normaal?

“Ik wil nu een keer normaal zijn”, zegt Eva Poort (22 jaar). Eva is geboren als jongen, maar gaat nu als vrouw door het leven. Het taboe op transgenders is al stukken minder dan vroeger, toen werd er nog helemaal niet over gesproken. Toch wekken zij de nieuwsgierigheid en vragen mensen zich bij een transgender vaak af: Wat heeft diegene daar beneden zitten?

Eva en haar familie wisten dat er iets anders met haar was toen Eva als zesjarig jongetje helemaal gek was op de jurk van Belle, uit de Disneyfilm Belle en het Beest. Haar oma heeft toen deze jurk nagemaakt zodat ze hier vrolijk in kon rondrennen. “Toen ik in groep 7 zat kon ik er een naam aan geven doordat ik een documentaire zag op televisie over transgenders. Voor die docu wist ik helemaal niet dat het bestond. Er werd eigenlijk nooit over zulke dingen gepraat.”

 

Pak slaag

Toen Eva naar de middelbare school ging werd zij gelijk heel erg gepest. Ze zag er nog uit als een jongen, maar toch konden mensen haar toen al niet in een hokje plaatsen. “Mensen snapten mij niet, waardoor ze mij begonnen te pesten, ik ben zelfs een paar keer in elkaar geslagen.”

Omdat Eva helemaal klaar was met al het getreiter ging ze doen wat als normaal werd beschouwd. Ze werd vaak uitgescholden voor homo. Om te bewijzen dat ze helemaal geen homo was is Eva in die tijd meerdere relaties aangegaan met meisjes, terwijl ze hier eigenlijk helemaal niet op viel. “Ik weet niet of ik écht verliefd was, ik denk het eigenlijk niet. Ik gaf wel om ze hoor, dat wel.”

 

Voor het eerst seks

Op haar 17e had Eva, nog als jongen, voor het eerst seksueel contact met een man. Dit was geen erg positieve ervaring waardoor ze daarna tegen beter weten in toch weer een relatie is aangegaan met een meisje. Dit hield niet lang stand, omdat Eva kort daarna toch wilde uitkomen voor wie zij is. Ze was door de bewijsfase heen; waarom is het eigenlijk zo erg om anders te zijn?

Eva was druk bezig met zichzelf ontdekken. Ze wist zelf eigenlijk ook nog helemaal niet wat ze was; homo, transgender, of iets heel anders? Zonder dit precies te weten begon Eva te doen wat voor haar goed voelde. Ze liet haar haar lang groeien, ging andere kleding dragen en begon te daten met mannen in plaats van met vrouwen. Feesten en genieten van het leven werd het motto.

 Voor Eva is het nog steeds moeilijk om in te schatten bij welke een mannen zij kans maakt. De meeste heteromannen willen vaak een vrouwelijke vrouw en het liefst gewoon éen met een vagina, terwijl Eva deze (nog) niet heeft. Homomannen vallen op mannen, wat Eva óók niet meer is. Dit is een moeilijke kwestie omdat ze er tussenin zit. Ze weet zelf nog steeds niet zo goed of ze zichzelf homo of hetero zou noemen. “Lichaam bij lichaam, ja dan ben ik homo. Qua interesses omschrijf ik mezelf als hetero. Ik vind het heerlijk om over typische vrouwen dingen te praten, en als je het mij vraagt denk ik ook als een vrouw.”

“Ik heb met 3 mannen seks gehad, best weinig vind ik dat. Deze mannen waren alle drie biseksueel. Zij vallen op innerlijk, en meestal vinden zij het juist wel opwindend dat ik eruitzie als een vrouw, maar wel een penis heb.” Eva vertelt als zij een man ontmoet niet dat zij nog een penis heeft: “Ze hebben het meestal van tevoren wel door, en anders komen ze er in bed vanzelf wel achter.” Ze vermaakt zich prima en heeft ook regelmatig aanspraak tijdens het stappen. Ze vindt het eigenlijk wel goed zoals het nu is.

 

Geen hormonen

Omdat Eva pas op late leeftijd durfde te zijn wie ze nu is heeft ze geen hormonen toegediend gekregen. Ze heeft dus gewoon baardgroei, beenhaar, okselhaar, de baard in de keel en alle andere dingen die jongens krijgen als zij in de puberteit komen. Op dit moment is Eva 22 jaar oud en heeft zij nog steeds geen hormonen gehad en ook geen geslachtsoperatie. Ze scheert haar baardhaar en ander lichaamshaar elke dag.

Ook draagt ze kleding die haar ietwat mannelijk lichaam bedekt.Ze draagt een speciaal broekje onder haar kleding om haar penis te verbergen. Dit wordt tucken genoemd. “Mijn ballen worden teruggeduwd waar ze vandaan komen, en mijn penis wordt naar achteren gebonden waardoor je geen bobbel meer ziet. Je went aan de pijn. Het werkt goed, maar toch ben ik bijvoorbeeld als ik in mijn bikini loop wel altijd bezig met of het daar beneden allemaal nog wel goed zit.”

 

Onzekerheid

Ze is het meest onzeker over haar brede schouders en andere mannelijke vormen zoals haar kaaklijn. Door haar pestverleden is Eva lange tijd onzeker geweest over wie zij is. Nu zij voor zichzelf uitkomt krijgt zij juist vaak complimenten. “Toen ik mezelf probeerde te onderdrukken werd ik veel gepest terwijl ik normaal probeerde te zijn, nu ik mezelf uit en anders durf te zijn vertellen mensen mij juist vaak hoe mooi ik ben, best gek eigenlijk.”

Het komt vaak voor bij mensen die een geslachtsoperatie hebben ondergaan dat ze er daarna spijt van krijgen. Een gelukje als je van het vrouwelijke geslacht naar het mannelijke geslacht gaat; dit kan nog worden teruggedraaid. Andersom kan dat helaas niet. Het is natuurlijk super eng om zo’n grote levensveranderende beslissing te maken die niet meer ongedaan kan worden gemaakt. Daarom twijfelt Eva of zij deze operatie überhaupt wil of dat zij het gewoon lekker zo laat.

 

Tevreden

Eva is er niet helemaal zeker over of ze tevreden is met hoe ze nu is of niet. Toch gaat ze de procedure in waarbij ze als transgender gesprekken moet gaan voeren met de huisarts, psychologen, psychiaters en artsen. Zij bepalen uiteindelijk of je ‘het papiertje’ krijgt, wat betekent dat je toestemming hebt om te beginnen aan hormonen om de operatie te kunnen ondergaan.

Eva vraagt zich af of het überhaupt nodig is om haar situatie een officiële naam te geven. Ze voelt zich geen ‘echte’ transgender omdat zij niet zeker weet of zij haar geslacht wil veranderen, maar ze voelt zich ook niet ‘normaal’. Toch heeft Eva geen moeite met daten. Ze vindt het leuk om te ontdekken wat ze al die jaren heeft gemist. Moet alles in een kader passen? Dit zijn vragen waar Eva dagelijks mee worstelt. Tot dat zij antwoord heeft op haar vele vragen leeft zij lekker door zoals zij nu is en laat zij zich door niemand iets anders vertellen.

Geplaatst op

Verbinden door muziek

Elk jaar wordt er in het Beauforthuis in Zeist een iftar maaltijd georganiseerd. Dit jaar mocht voorafgaand het Catching Cultures Orchestra hier optreden. Bijzonder aan dit orkest is dat het voornamelijk bestaat uit mensen die gevlucht zijn naar Nederland.

‘Verbinden’. Dat is het kernwoord van het Catching Cultures Orchestra. Dit is een orkest dat een podium wil bieden aan de talenten van mensen die naar Nederland gevlucht zijn. Ook zitten er een aantal mensen in het orkest die wel geboren en getogen zijn in Nederland. Elkaars muziek ervaren, elkaar inspireren en verbinden met elkaar is het doel.

“Vijf jaar geleden zijn we begonnen. Toen was het nog een initiatief van orkest De Tegenwind met vluchtelingen uit het AZC. Dat is sinds twee jaar omgebouwd tot een stichting. Het orkest is ook vernieuwd,” vertelt Roelof Wittink (70). Hij is de algemeen manager en zakelijk leider van het Catching Cultures Orchestra. Er komen jaarlijks veel vluchtelingen Nederland binnen, en ook deze mensen hebben talent. “Je hoeft maar naar het dichtstbijzijnde AZC te gaan en je kan dan een boel mooie muziek maken met de mensen die muziek hebben meegebracht uit hun eigen land.” In het begin gingen de mensen uit het orkest zelf opzoek naar talenten in de verschillende AZC ’s in de buurt. Maar die talenten kennen weer andere talenten, en gaat het zo het cirkeltje rond.

Het Catching Cultures Orchestra is anders dan de andere reguliere orkesten. Het doel van het orkest is verbinden. Elkaars tradities begrijpen, accepteren en samen nieuwe tradities starten. Dit binnen het orkest, maar ook met het publiek. “Toen wij net begonnen te spelen met de mensen uit het AZC was dat in Tivoli Vredenburg. Dit was voor mensen die net in Nederland waren en in een noodopvang zaten. Ze luisterden naar onze muziek en gingen meteen los, terwijl Nederlanders juist vaak alleen maar zitten en luisteren. Dit was een mooie ervaring”, aldus Roelof Wittink. Het verschil tussen de verschillende culturen in Nederland wordt duidelijk, en het Catching Cultures Orchestra probeert hierbij zoveel mogelijk de grens op te zoeken. Elkaar begrijpen, dat is belangrijk.

Het orkest treedt per jaar ongeveer vijfentwintig keer op door heel Nederland. Ze treden op voor verschillende gelegenheden. Wel moet het passen bij hun basisprincipe; zoveel mogelijk contacten leggen tussen mensen. Vanavond (23 mei 2019) heeft het orkest in het Beauforthuis in Zeist opgetreden. Hier wordt al langer dan tien jaar tijdens de Ramadan een iftar maaltijd verzorgd. Voorafgaand is er altijd een optreden van een bepaalde groep. Dit jaar was dat het Catching Cultures Orchestra. “Wij staan er wel bewust bij stil of wij contact kunnen maken met het publiek. Als dat niet zo is wijzen wij het af,” zegt Roelof Wittink.

Veder heeft Roelof Wittink samen met de andere leden uit het orkest voor ogen om in de toekomst een echte ‘community’ te bouwen. “Omdat meer mensen dan meer betrokkenheid bij ons hebben.” Dit willen ze gaan realiseren door bijvoorbeeld een platform als Facebook te lanceren. Dit is een ideaal platform om met elkaar in contact te komen. Mensen kunnen op deze manier vragen aan elkaar stellen, dingen met elkaar delen en contact met elkaar houden. Maar ook wil het orkest zich meer in de wijken gaan manifesteren waar mensen vragen aan hen kunnen stellen. Hier zijn ze nu al mee bezig in Utrecht-West.

“We hebben nu in Utrecht al heel veel contact met verschillende partijen. Bijvoorbeeld met Tivoli Vredenburg, vluchtelingen werk en de gemeente.  Dat maakt het voor ons mogelijk om steeds meer bekendheid op te bouwen. Contacten leggen wordt makkelijker, en mensen kunnen op deze manier elkaar en elkaars cultuur goed leren kennen.” Aldus, Roelof Wittink (algemeen manager en zakelijkleider van het catching cultures orchestra”.