Ila laat de rode laser over het product heen gaan dat voor haar ligt. De man die de Russische eieren daar heeft neergelegd wacht op het seintje van Ila alvorens hij zijn pinpas trekt. Nog geen uur later loopt er een man langs het grote raam die met gefronste wenkbrauwen naar binnen kijkt. Voordat de man opviel wat voor winkel het is, stonden zijn ogen een stuk meer te stralen.  

Twee dagen later ijsbeert Ila terwijl ze tegen haar Nokia praat. Niet veel later staan er twee mannen, die nadat Ila naar boven wijst in een gammel bakje stappen die langzaam de stoep verlaat in een tempo van Lange Jan in de Efteling. Het enige wat later van de mannen te vernemen is, is de ijzeren stang die Ila ziet als zij vanaf de kassa naar rechts kijkt en het geluid van de letters R, U, S, S, I en A die weg worden gehaald. 

Drie dagen later staat er een vrouw die woorden naar Ila toeslingert alsof ze vuurspuwt, terwijl haar ogen beurtelings langs Ila en de Russische producten glijden. Ila wijst tegelijkertijd naar een man die eruitziet alsof hij elk liefdadigheidsdoel steunt die je maar kan steunen. De man bukt en kort hierna is een zachte plof op de toonbank te horen. ‘Ah, u koopt hetzelfde als altijd zie ik al. Een roggebrood en een doos Russische eieren, dat wordt dan 4,99 alstublieft’, zegt Ila. Het gevolg hiervan is een rinkelend geluid en een wuif naar de twee dames, terwijl hij tegelijkertijd zijn tanden laat blinken. Eenmaal over de drempel blinkt hij nog meer, de lente is inmiddels aangebroken in Amsterdam. De vrouw verandert haar vuurspuwende woorden voor woorden die deze blussen als water. Hierna loopt ze met de staart tussen de benen richting de lentezon en als gevolg hiervan is een doffe klap te horen. Deze is maar van korte duur, hierna kun je in de winkel een speld horen vallen. 

Weer drie dagen later klinkt er een geluid op de ramen wat ervoor zorgt dat de kruimels van het broodje dat Ila net heeft gegeten uit haar mondhoeken vliegen. Hierna volgt er een koude windvlaag die gepaard gaat met een biergeur die zo herkenbaar is als een grote snoek in een bak met verder alleen goudvissen. ‘Jij vies vuil Russisch varken, de oorlog is jullie schuld’, is te horen vanaf de plek waar de biergeur en de windvlaag vandaan komt. 

Een week later zorgt de deur voor een knarsend geluid, waarna wederom een ijzige kou volgt. Een paar seconden later krijgt Ila ook nog een andere vorm van kou te verduren. ‘’Wacht maar, binnenkort steek ik jullie winkel in de fik’’, zei de man. Als gevolg hiervan kijkt Ila de man aan als een naar lucht happende tonijn op het droge. Na een korte periode van tijd lijkt ze zich weer wat meer als een vis in het water te voelen en gaat ze door met het aanvullen van de courgettes.  

Vijf dagen later staat dezelfde man te schreeuwen en te zwaaien met zijn klinkende hamer alsof het een lasso is.  Dit veroorzaakt bij Ila een blik alsof ze de dood in de ogen ziet. Bij mensen die daar vlakbij staan en tien seconden daarvoor nog aan het genieten waren van hun stadswandeling wordt hetzelfde effect bereikt. Ila praat met dezelfde blik nog in haar ogen tegen haar Nokia terwijl ze tegen het rek met soepblikken aanloopt. Een uur later is het blauwe zwaailicht op het dak van de auto niet te horen, net zoals de man waarvoor deze auto was ingeschakeld. Op de plek waar de man stond staat nu de auto geparkeerd, waarvan de zwaailichten het raam van de winkel inschijnen. Het kopje thee wat Ila de man geeft die na een aantal grote voetstappen nu een luisterend oor is, is niet het enige vloeibare wat op de tafel te zien is. Zoute tranen vallen één voor één naast het schaaltje met Pickwick zakjes. 

In het daaropvolgende weekend, rond een tijdstip waarin het voor de meeste mensen de bedoeling is om tot rust te komen, klinkt er een geluid dat deze rust voor alle mensen die rondom deze winkel wonen verstoord. Ila treft alle glasscherven naast de balie pas een paar uur later aan, terwijl haar vrolijke stemming van een aantal seconden daarvoor plaats maakt voor een humeur wat te vergelijken is met een plensbui.  

Na regen komt zonneschijn, vier dagen later is de tafel die eerder nog bezaaid was met tranen, nu bezaaid met een zee van bloemen. De bloemen, die daar zeker een week blijven liggen, zijn in tegenstelling tot veel producten die die dagen daarop de winkel uitgaan. Naast de vraagprijs deponeren velen nog een extra bijdrage in het roze spaarvarken. De man met de klinkende hamer ziet nog steeds metaal, al is dit nu in tralievorm. Hier heeft de man met de auto met blauwe zwaailichten voor gezorgd. De sirenes zullen voortaan niet meer zonder geluid zijn als Ila weer contact met hem opneemt via haar Nokia.