Ontsnappen aan de werkelijkheid en het gevoel hebben je innerlijke zelf beter te moeten leren kennen. Sjamanen over de hele wereld zeggen dat elk mens hier een aangeboren behoefte voor heeft. De mogelijkheden zijn tegenwoordig breed: meditatie, theta- en hypnotherapie of door middel van psychedelische drugs tijdens een begeleide ceremonie. De Utrechtse Alana Evers (22) verlegde afgelopen zomer haar grenzen en nam samen met haar moeder deel aan een Ayahuasca-ceremonie in Peru. ‘Nu, een paar maanden later, begin ik pas te begrijpen wat het voor mij heeft betekend’. 

Een retourtje Peru

‘Toen ik tijdens de trip op een gegeven moment om mij heen keek, had ik het idee dat iedereen hetzelfde schreeuwde: hoelang duurt dit nog?! Ik werd even angstig of ik nog wel terug zou komen op deze aarde,’ lacht Alana, ‘maar toen ik achteraf aan mijn moeder vroeg of zij dat ook had gehoord zei ze nee. Ik had het mij allemaal zelf ingebeeld.’

‘Het idee om een ceremonie te volgen kwam van mijn moeder. Ik heb in 2020 voor het eerst met haar een ayahuasca-ceremonie bijgewoond in Nederland, waarna zij sterk de drang voelde om haar ervaring verder uit te werken. Dus toen we het er een half jaar geleden over hadden, vroeg ze of ik mee wou naar Peru, het hart van de ayahuasca ceremoniën. Ik heb een paar jaar terug de opleiding Ayurveda afgerond, waarbij je de Indiase yogi-levenswijze op een moderne manier leert toepassen. Mijn persoonlijke interesse in ayahuasca kwam ook deels vanuit daar, maar ik was vooral op zoek naar een stukje diepgang in mezelf en in mijn leven in het algemeen.’

 Spirituele reis

 ‘De kamer waarin de ceremonie plaatsvond was rond en vrij donker. Eenmaal op mijn matrasje zittend gaf een begeleider mij een soort dubbele-espresso kopje met hele donkeren drab, bruinrood van kleur. Het deed me wel denken aan soya-saus, het was ook heel zout. Toen ik de thee had genomen, moest ik wennen aan het idee dat ik de komende acht uur waarschijnlijk niet op deze wereld was. Het ging echt gebeuren. Ik heb wel vaker psychedelische drugs genomen, maar dit was anders. De dagen voordat het allemaal begon had ik ontzettend veel vragen. Ik wou precies weten hoe alles zou gaan verlopen, maar dat moet je loslaten, dat komt wel. Ik heb geleerd dat je aan moeder ayahuasca, zo wordt de drug ook in de ceremonie genoemd, je een vraag moet stellen in een bredere zin: Moeder Aya, kan je mij liefde geven?

Ondanks alle vragen die in mijn hoofd ronddwaalden kon ik die onwetendheid na een tijd wat meer loslaten. Ik had wel moeite met het tijdsbesef, dat er helemaal niet is tijdens zo’n trip. Ik zei tegen mijzelf: go with the flow, en na ongeveer een uur begon ik duidelijk dingen te zien. Ik zag een reeks babyfoto’s achter elkaar, net als de negatieven van een film. De baby lachte, en ik nam aan dat ik dat zelf was. Toen ik de tweede dosis kreeg, ben ik op mijn matje gaan liggen, sloot ik mijn ogen en werd ik opeens heel emotioneel. Ik voelde verdriet en verbondenheid tegelijk. Ik was contact aan het maken met mijn ziel. Dat was heel intens, en wist niet goed wat en precies met mij gebeurde. Mensen om mij heen moesten overgeven, dat is een teken dat opgekropte gevoelens of diep weggestopte emoties naar buiten komen. Er was veel begeleiding trouwens, dat was wel fijn. De ceremoniemeesters nemen zelf ook een kleine dosis ayahuasca, om de afstand tussen hen en de deelnemers te verkleinen. Dat hoort er gewoon bij, ik heb nooit getwijfeld of het wel veilig was.’

Mijn moeder en ik

‘Ik kan me best wel voorstellen dat het bijzonder is dat ik dit met mijn moeder heb gedaan. Dat is het ook, al hebben wij altijd al een sterke band gehad. Toch kon ik het ook niet laten om tijdens de ceremonie of in de uren daaromheen mezelf af te vragen of het wel goed ging met haar. Het blijft je moeder, je wilt graag voor elkaar zorgen, en de ceremonie kan mentaal heel veel van je vragen. Mijn moeder was hier om zich spiritueel openstellen en bepaalde gebeurtenissen verwerken, terwijl ik een andere behoefte had; je doet het uiteindelijk voor zelf. We hebben het achteraf gelukkig veel kunnen hebben over wat we tijdens onze letterlijke en figuurlijke reis hadden meegemaakt.

Verwerkingsproces

‘Als ik er zo op terugkijk vond ik de Nederlandse ceremonie iets vreugdevoller, toen werd er bijvoorbeeld mooie muziek gemaakt in plaats van alleen maar gezongen door de ceremoniemeesters, maar ik denk dat ik tijdens mijn tweede ceremonie in Peru wel dieper tot mezelf ben gekomen. Ik vond het ontzettend spannend om te doen, het is ver van huis in een land dat je niet kent. Mijn moeder volgde de retraite een paar dagen langer dan mij, ik ben toen een beetje door Peru gaan reizen wat mijn ervaring nog completer maakte. Bang dat het fout zou gaan was ik niet, nee. Het idee dat je jezelf dieper leert kennen door zo’n ceremonie trekt mij gewoon heel erg. Het is natuurlijk ook een soort therapie, dus fout is niet het goede woord, maar je trekt wel lades open die misschien jaren dicht zijn geweest. Dat moet je je wel beseffen voordat je hieraan begint. Ik begin overigens nu pas een beetje te begrijpen wat bijvoorbeeld het zien van de babyfoto’s voor mij betekende. Het is een verwerkingsproces en dat vergt tijd, maar het kan je echt iets moois brengen, als je ervoor open staat.’