Nathans coming-out liep niet zoals hij had verwacht:
‘Ik ben uit de kast gekomen als transgender
en ineens wilde niemand mij meer’
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay.
Nathan* (18) is openlijk biseksueel. Maar er zijn maar weinig mensen die weten dat hij ook transgender is. Transgender personen in Nederland worden 7 keer zo vaak mishandeld of daarmee bedreigd. Uit angst voor negatieve reacties, doet hij daarom hier anoniem zijn verhaal.
Let op: dit interview bevat details die als schokkend kunnen worden ervaren.
De zon breekt door en schijnt ons tegemoet als we een bankje zoeken, dat niet bezet is. Die middag zijn duidelijk meer mensen op het idee gekomen om een frisse neus te halen. Tijdens het interview passeren wandelaars, een druk bellende vrouw en groepjes scholieren ons. Ondanks de verscherpte maatregelen rondom het coronavirus, komt de stad die middag weer even tot leven. Na geruime tijd te hebben gesproken, valt mij ineens zijn tatoeage op. Ik vraag wat de betekenis is. Het blijkt de dag te zijn dat Nathan zijn geboorteakte in zijn geboortestad op kon halen met daarop zijn nieuwe naam. Dit bijzondere moment heeft hij laten vereeuwigen op zijn lichaam, om hem eraan te herinneren dat no matter what, alles uiteindelijk goed zal komen.
Twijfels
Nathan wist al redelijk snel dat hij zowel op mannen als op vrouwen valt. ‘Rond mijn dertiende had ik een gesprek met mijn moeder en vertelde haar over een jongen bij ons op school, die ik stiekem wel leuk vond. Even later zei ik dat ik een meisje bij mij in de klas eigenlijk ook wel leuk vond. Ze reageerde heel positief. Mijn seksualiteit is bij ons thuis dus nooit echt een probleem geweest.’ Hoewel hij opgelucht was door de reactie van zijn ouders, bleef er iets zwaars op zijn borst drukken en dat gevoel kon hij voor een lange tijd niet van zich afschudden.
Toen Nathan twaalf was, kreeg hij voor het eerst te maken met genderdysforie. Hij voelde zich niet prettig in het lichaam waar hij in geboren was. Die gedachtes heeft hij een tijdlang geprobeerd te onderdrukken, omdat Nathan er toen nog niet van bewust was dat hij ook van geslacht kon veranderen. ‘In de derde klas van de middelbare school besloot ik toch om in transitie te gaan. Ik heb daarvoor nog wel even getwijfeld of ik genderfluïde (het wisselen van genders) of agender (genderloos) was, omdat gender lastig is om te voelen.’
Uiteindelijk was Nathan op zijn veertiende er zeker van dat hij zich comfortabel voelt met het label van man. Soms draagt hij nog weleens make-up of hakken, maar dat betekent niet dat hij zich dan minder mannelijk voelt. ‘Het maakt juist onderdeel uit van wie ik ben.’
‘Je moet iemand anders gaan noemen, iemand anders gaan zien
en daar echt moeite voor doen’
Herhalen
Al snel kwam Nathan erachter dat zijn coming-out als transgender, niet alleen betekende dat hij veranderingen zou ondergaan, maar dat nu ook zijn omgeving zich zou moeten aanpassen. Dit was veel minder het geval toen hij uit de kast kwam als biseksueel. ‘Je moet iemand anders gaan noemen, iemand anders gaan zien en daar echt moeite voor doen. Dat is natuurlijk veel om te vragen. Ik vond dat wel heel erg lastig, want je moet constant blijven herhalen dat je een andere naam en pronouns hebt, want ik ben geen zij meer. Als je pas een uur wakker bent en iemand al twintig keer hebt verbeterd, dan gaat dat op gegeven moment toch wel storen.’
Sinds Nathan is verhuisd voor zijn studie. weten zijn nieuwe vrienden niet van zijn transitie af. ‘Dat heb ik ook wel gedaan om een reden, want mensen gaan je meteen anders zien en veroordelen. Ook blijft er nog steeds een risico aan verbonden als ik het ze vertel.’ Door zijn studie merkte Nathan voor het eerst dat mensen een stuk minder accepterend kunnen zijn en dat heeft hem voorzichtiger gemaakt. ‘Dan hoor je toch wel veel negatieve opmerkingen als, jij identificeert je met dit geslacht, dan identificeer ik mij met een helikopter of dolfijn. Het bleef niet alleen bij die flauwe opmerkingen, waardoor het voor mij geen veilige omgeving was om te vertellen dat ik trans ben.’
Na zijn borstoperatie keek Nathan voor het eerst in lange tijd tevreden naar de persoon die hem in de spiegel terug staarde. ‘Ik had na mijn operatie een groot drukverband om mijn borst zitten. Dat moest er zoveel mogelijk op blijven, tenzij je ging douchen. Ik wilde toch even spieken en dat bezorgde mij wel echt een geluksmomentje. Elke keer dat ik nu een dun shirt kan aantrekken met een licht kleurtje en diepe nek, hoef ik mij geen zorgen meer te maken dat mensen er iets onder kunnen zien. Het is zo fijn om s ’ochtends mijn shirt aan te doen en zonder zorgen naar buiten te lopen. Dat gevoel heb ik nog steeds.’
‘Maar ik wil iemand die van mij houdt. Ik hoef niet iemand die een fetisj heeft voor transmannen en mij daarom ook wel leuk vindt’
Dateleven
Ondanks de fijne momenten, heeft Nathan door zijn genderidentiteit ook geworsteld met depressieve en suïcidale gedachtes. Zo was hij op de middelbare school vrij populair. Iets wat drastisch veranderde toen hij van geslacht switchte. ‘Ik werd gezien als een aantrekkelijk persoon. Maar het moment dat ik uit de kast kwam als transgender, wilde ineens niemand mij meer. Tot mijn achttiende had niemand interesse om met mij een relatie aan te gaan. Daardoor kreeg ik een slecht gevoel over mezelf en ik twijfelde of ik een foute keuze had gemaakt door in transitie te gaan.’ Nathan was bang dat hij voor de rest van zijn leven alleen zou blijven en geen liefde meer zou kunnen vinden. Ook tijdens het daten is hij meerdere malen afgewezen, alleen maar om het feit dat hij trans is.
Het sombere vooruitzicht dat hij misschien nooit iemand zou tegenkomen, zorgde ervoor dat hij neerslachtiger werd en steeds meer begon te denken om zichzelf iets aan te doen. ‘Mijn vader zei dat er vast wel mensen rondlopen die van transgenders houden. Maar ik wil iemand die van mij houdt. Ik hoef niet iemand die een fetisj heeft voor transmannen en mij daarom ook wel leuk vindt.’ Pas het laatste jaar gaat het weer de goede kant op met hem. Zo heeft Nathan begin dit jaar iemand ontmoet die zelf ook transgender is. ‘Die heeft mij het gevoel gegeven dat iemand mij gewoon als een normaal persoon kan zien. Het is een bevestiging dat ook ik er toe doe en liefde kan vinden. Ik moet alleen iets meer geduld hebben. Soms heb ik wel het idee dat het allemaal een stuk makkelijker zou zijn geweest als ik cisgender was in plaats van trans.’
Ondanks zijn tegenslagen, staat Nathan weer positiever in het leven en dat wil hij ook graag jongeren meebrengen die nog aan het begin van hun transitie staan. ‘Ik snap dat jij niet zomaar van iedereen gelooft dat het goed gaat komen. Maar van iemand die het dus zelf allemaal heeft meegemaakt en doorstaan, kan ik beamen dat het uiteindelijk echt goed komt. Door je er actief zorgen over te maken, kom je niet verder. Dat gaat op het moment niets veranderen, dus probeer te kijken naar wat je wel kan doen en wat jou blij maakt. Dat zal je veel verder brengen dan erover blijven piekeren.’
*Nathan is een gefingeerde naam. Zijn echte naam is om wille van privacy redenen bekend bij de journaliste.
Worstel jij met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat erover. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar via 0800–0113.
Waarom zijn die wachttijden zo lang in de transgenderzorg?
Na het lezen van dit interview, heb je misschien de behoefte gekregen voor meer verdieping over dit onderwerp. Luister dan naar de tweede aflevering van de mini-podcast ‘Zelfhulp’, waarbij meerdere gespecialiseerde psychologen, een initiatief voor laagdrempelige zorg én een ervaringsdeskundige het gesprek aangaan over de LHB en transgenderzorg in Nederland. Daar meer over in deze aflevering.
LHBTI+ betekenis
Waar staan eigenlijk al die letters voor en wat betekenen al die verschillende seksualiteiten en genderidentiteiten? Deze infographic neemt hopelijk wat onduidelijkheden weg.