OOG IN AL – Hellen Clemens is de voorzitter van de organisatie Mijn Wijk Jouw Wijk. Hellen regelt de bijeenkomsten, zorgt dat deze goed verlopen, en is het aanspreekpunt. Eens per maand op donderdag organiseert zij met haar team een bijeenkomst waarin wijkbewoners en AZC bewoners, elkaar beter kunnen leren kennen. Dit concept bestaat nu al bijna anderhalf jaar, en zorgt voor een betere verbintenis tussen de mensen uit de wijk en de mensen die in het AZC verblijven. 13 mei is er een sportdag georganiseerd waarbij de hele buurt mee kan doen in park Oog in Al.
Hoe is je samenwerking met het AZC ontstaan?
‘Er kwam een grote groep Syriërs naar Utrecht. Ik had net alle berichten gezien over de protesten in Geldermalsen tegen de komst van asielzoekers. Ik vind het schandalig dat je niet eens welkom wordt geheten als je uit een oorlogsgebied komt. Giep is mijn buurman en wij bedachten om samen met de mensen van het AZC een dorpsfeest te organiseren. We hadden inmiddels contact met AZC-bewoners en we organiseerden een groot feest in het park. Er waren ongeveer 150 AZC-bewoners en 250 buurtbewoners aanwezig. We hebben samen gegeten en spelletjes gespeeld met de kinderen – het was een groot succes. Omdat dit zo’n succes was, hebben we besloten om iedere maand op donderdag een bijeenkomst te houden. We hebben ervoor gekozen voornamelijk kleinschalige activiteiten te organiseren, omdat het persoonlijke contact daarbij beter werkte dan bij grootschalige evenementen.’
Wat is het concept van deze bijeenkomsten?
‘Het concept is dat de wijkbewoners een maaltijd voor de AZC-bewoners betalen, deze maaltijd wordt gemaakt door iemand uit het AZC. Zo eten we speciaal en traditioneel eten uit iedere keer een ander land. Er worden ook spelletjes gespeeld en liederen gezongen. Het heeft iedere maand een ander thema, en er wordt de gelegenheid gegeven om elkaar écht te leren kennen. Soms zijn er ook bijeenkomsten die iets anders gaan, zoals de sportdag die nu eens per jaar overdag plaatsvindt.’
Wat maakt zo’n sportdag bijzonder?
‘Het doel van de sportdag is om een verbintenis aan te gaan met de mensen uit de wijk en de bewoners van het AZC. Sporten is een goede manier van een verbinding aangaan. Je kunt het makkelijk doen zonder dat je elkaars taal volledig verstaat. Communiceren is voor sommigen een moeilijk vlak, maar iedereen wordt enthousiast van sporten – je hoeft niet te praten met elkaar maar bent gewoon bezig. Veel mensen komen uit Arabisch of Koerdisch sprekende landen, zij verstaan geen Engels, en de Nederlandse wijkbewoners verstaan geen Koerdisch of Arabisch. Normaal hebben we meerdere tolken, maar voor zo’n sportdag heb je er eigenlijk maar één nodig die iets uitlegt. Verder kunnen mensen gewoon samen spelen. We hebben 15 vrijwilligers op zo’n sportdag. Zij spelen mee, maar houden ook in de gaten dat iedereen betrokken en op zijn gemak is. Eens per jaar vinden we het belangrijk dat er buiten zoiets wordt georganiseerd. Bij zo’n sportdag is het heel gemeenschappelijk, je vormt een team, en gaat er samen in op.’
Hoe zorgen jullie ervoor dat de mensen uit het AZC hieraan deelnemen?
‘Ze komen uit nare situaties, dus ze voelen zich eigenlijk per definitie overal onveilig. Hoe veilig is het dan om hier te komen? Je hebt een groep actieve AZC bewoners. Dat zijn mensen waarvan je ook weet dat zij een vergunning krijgen. Die gaan het redden in Nederland, maar er zijn natuurlijk ook mensen die het in hun thuislanden niet gewend zijn om heel erg veel sociaal te ondernemen. Het is best moeilijk om die ook naar de bijeenkomsten toe te krijgen. Het aantal actieve AZC bewoners proberen in hun eigen kring mensen erbij te betrekken. Zo hopen we ook om langzamerhand steeds meer bekendheid te krijgen, maar dat kost gewoon tijd. Want ze moeten zich vertrouwd voelen. De bedoeling van deze avonden is gewoon gezellig samen zijn en elkaar een beetje leren kennen. En dat AZC bewoners weten dat zij hier in een wijk wonen met aardige mensen en dat wijkbewoners weten dat AZC bewoners benaderbaar zijn.’
Wat vinden de mensen uit de wijk ervan?
‘Het is natuurlijk allemaal heel spannend. Mensen die uit een vreemd land komen of uit een erge oorlogssituatie, je durft mensen niet snel aan te spreken. Ze kunnen veel verdriet hebben – je kunt dan bang zijn dat je ze stoort. Het is een soort gesloten bolwerk, maar we willen door middel van deze bijeenkomsten laten zien dat we gewoon allemaal mensen zijn en dat het heel fijn is om gezellige avonden met elkaar te hebben. Tot nu toe hebben we dan ook alleen maar hele goede reacties gehad.’
Tekst: Pierette Brand
Vond je dit een leuk artikel? Je kunt ons volgen op Instagram @westkantcourant
