Met Google Maps in de ene hand en het stuur van een OV-fiets in de andere hand, belanden de SvJ-studenten na een korte fietstocht vanuit Tiel, in het kleine dorpje Zoelen. Naast het enige eettentje in Zoelen (de snackbar) bevindt zich de kleine basisschool waar de studenten worden verwacht. Marijke Kolk, SvJ-docent, inwoner van Zoelen en betrokken bij de inhoud van de wandelroute, wacht de studenten vrolijk op.  

Eenmaal in de klas krijgt iedere student twee kinderen uit groep 7/8 aangewezen die zij zullen begeleiden. De kinderen zitten al gespannen klaar, het is tenslotte de eerste keer dat zij een interview gaan afleggen/afnemen. Zowel de kinderen als de studenten krijgen de laatste uitleg. En voordat de studenten het weten, zitten ze alweer op hun OV-fiets. Dit keer echter niet met Google Maps in hun hand, maar met twee kinderen aan hun zij. Die nog beter lijken te zijn dan de navigatie-app. Zij kennen het dorp tenslotte op hun duimpje. Bij aankomst kan het interviewavontuur écht beginnen.  

Voorbereiding?  
Jelmer Nengerman is één van de SvJ-studenten die twee basisschoolkinderen onder zijn hoede heeft. Wanneer hij met de twee jongens op bestemming aankomt, pakken de kinderen hun vragenlijst bij de hand. In een al eerder gegeven interview les hebben ze de taak gekregen om deze lijst op te stellen. ‘En dat zag er eigenlijk best prima uit. Ze hadden er veel moeite ingestoken en dat was ook wel te zien’, vertelt Jelmer. ‘Diepgaand was het nog niet, maar dat kan je ook niet verwachten natuurlijk.’ 

Dit is in tegenstelling tot de voorbereiding die de ‘stoere’ jongens, onder begeleiding van student Mette Woolthuis, hebben getroffen. ‘Nee, veel tijd hebben ze er niet in gestoken. Ze gaan liever voetballen dan vragen verzinnen. Gelukkig komen veel vragen spontaan in hen op tijdens het interview.’ 

Interviewen blijkt nog best lastig  
Jelmer vindt het vooral bijzonder om te zien dat hij zich best kon herkennen in één van de jongens. ‘Dat onzekere… Je ziet gewoon dat hij heel graag wil. Hij wilde wel vragen stellen, maar klapte gewoon een beetje dicht. Toen ik zo oud was, had ik dat ook’, legt Jelmer uit. Mede daarom haalde Jelmer er ook extra voldoening uit om deze gespannen jongens op pad te helpen.   

Dat deed Jelmer vooral door af en toe vraagsuggesties te geven. ‘Ik tikte de jongens dan even aan en gaf tips over vragen die ze zouden kunnen stellen’, legt Jelmer uit. ‘En zo af en toe kwamen de jongens zelf met een vraag. Verassend genoeg waren dat bijna altijd open vragen. Als ze toch een keer vroegen ‘Heeft u hobby’s?’, dan kwam daar eigenlijk direct een vervolgvraag achteraan.   

En de ‘onzekere jongen’ kwam volgens Jelmer ook steeds losser. ‘Hij moest gewoon even uit zijn schulp komen, en dat is eigenlijk super herkenbaar. Dat moest ik vorig jaar zelfs nog’, vertelt Jelmer. 

Even helpen  
Mette moest de twee jongens ook af en toe te hulp schieten. Hoewel het improviseren de jongens nog best goed afging, waren er ook momenten dat ze wel een beetje hulp konden gebruiken. ‘Wanneer het even stil viel, keken ze mij met paniek in hun ogen aan, hopend dat ik wel een vraag kon verzinnen,’ vertelt Mette.   

Leren van de kinderen  
‘Hoe oud bent u?’, luidt de eerste vraag die de jongens stellen. ‘Dat was wel een flinke binnenkomer, vertelt Mette lachend. ‘Maar de man, die vond het eigenlijk helemaal niet erg. Van de directheid die kinderen hebben, kan ik nog wel wat leren. Ze zijn niet bang om ‘domme’ ‘gekke’ of ‘brutale’ vragen te stellen. Af en toe lijkt me dat best fijn.’   

Jelmer was nog iets anders opgevallen: de oprechte verwondering van de kinderen. Iets waar we volgens Jelmer nog wel van kunnen leren. ‘Kinderen hebben een bepaalde verwondering over zich heen als ze naar iemand luisteren. Ze zijn oprecht geïnteresseerd naar wat iemand te vertellen heeft. Af en toe zijn we als journalisten zo druk met goede quotes ophalen en deadlines halen, dat we vergeten om oprecht naar iemand te luisteren.’  

De dag was een groot succes  
Wanneer Mette na het interview met de jongens mee naar huis fietst, blijkt hoe leuk de kinderen het vonden. ‘Dit was zo vet!’, schreeuwen ze tegen elkaar. En de kinderen zijn niet als enige enthousiast, want ook alle studenten vonden het ‘een superleuke dag’. Maar de verantwoordelijkheid hebben over twee kinderen, is toch best nog een zware taak als je het Jelmer vraagt. ‘Laten we het er maar op houden dat ik nog niet ready ben om vader te worden’, vertelt hij lachend.   

Hoe nu verder?
Het is nu aan de studenten de taak om de interviews uit te schrijven. Vervolgens zal een kunstenares aan de slag gaan om alle interviews te bundelen tot een informatieve wandelroute. Over een paar maanden kunnen alle inwoners van Zoelen dit boekje in hun brievenbus verwachten.