NRC-columnist Japke d. Bouma gooide deze week hoge ogen met haar column over de verloedering van de Nederlandse taal. ‘Correcte, foutloze taal boeit helemaal niemand meer’, schreef ze. Waar zij tot voor kort haar leven wijdde aan het verbeteren van taalfouten van anderen, ‘grammatica mansplainen en mensen wijzen op de juiste spelling’, dacht ze de laatste tijd vooral: ‘Waarom doe ik dit eigenlijk nog?’

Ik herken dat gevoel wel. Vooral omdat studenten het ook lang niet altijd erg lijken te vinden dat ze niet foutloos kunnen schrijven. Ze schuiven hun onvoldoende taalniveau af op slecht onderwijs op de middelbare school, op het gebruik van social media, de ingewikkelde taalmeting of andere externe factoren. Ik ken maar weinig studenten die echt naar zichzelf durven kijken. Die vanuit een intrinsieke motivatie beter willen leren schrijven, omdat ze het vervelend of genânt vinden om als journalist (in spé) fouten te maken. Ik vind dat jammer en verbazingwekkend.

Gelukkig komt Japke d. Bouma met een perfecte oplossing voor dit probleem: we moeten een heleboel fouten gewoon gaan accepteren. Net als het communiceren in afkortingen. Dat scheelt het kleine groepje taalpuristen dat Nederland nog rijk is, waartoe ik ook mezelf reken, ‘een hoop frustratie en hartinfarcten.’ Voor onze studenten is dat ook een uitkomst: die hoeven zich op stage of ten opzichte van bronnen voortaan nooit meer te schamen voor hun fouten! Superhandig!

Bouma’s lijst met fouten-om-te-accepteren is even hilarisch als herkenbaar. En maakt eens en te meer duidelijk dat we ‘me hond’, ‘hij verteld’, ‘ik besef me’ en lelijke Engelse verbasteringen natuurlijk helemaal niet moeten accepteren. Zeker niet op de SvJ. Dat vereist in de eerste plaats intensiever taalonderwijs en wellicht een strengere beoordeling. Maar daarnaast hebben we studenten nodig die er keihard aan willen werken om geen fouten meer te maken. Omdat ze journalisten willen worden die het Nederlands volledig onder de knie hebben. Het zou eigenlijk vanzelfsprekend moeten zijn.