Oorspronkelijk wilden Bas en Ilan voor de SvJ minor CampusDoc een documentaire maken over de organisatie van een volleybaltoernooi in Assam, een regio in het noordoosten van India. Maar toen ze daar waren, veranderde alles. Ze zagen Supriya spelen tijdens het toernooi, de kleinste van haar team, maar zoveel kracht en passie dat ze iedereen eruit speelde. ‘We zeiden meteen tegen elkaar, hier moeten we onze docu over maken,’ vertelt Bas.

Ilan vult aan: ‘Wij zoeken altijd het persoonlijke aspect. Letterlijk en figuurlijk bij onze hoofdpersoon. Je ziet haar trainen, haar emoties na een wedstrijd, dat raakt veel dieper.’

De kracht van verlies en veerkracht

Maar het vertrouwen winnen van Supriya vroeg om zorgvuldig­heid. Bas vertelt: ‘De eerste dagen hielden we het bewust luchtig. Nog even geen camera op haar neus. Voor Supriya was het ook wennen om ineens een Europese jongen van twee meter in haar kamer te hebben.’ Een slim hulpmiddel bleek een kleine vlogcamera die ze haar gaven. ‘Ze ging er meteen mee aan de slag, filmde zichzelf, haar zus, haar omgeving. Binnen een dag waren we veel dichter bij haar.’

Voor de makers was het belangrijk om ook strijd en veerkracht op beeld te krijgen. Die emoties kwamen volgens hen het sterkst naar voren tijdens de finale van het toernooi. Supriya en haar team verloren. ‘Je ziet in die laatste seconden haar hele lichaamstaal,’ zegt Ilan. ‘Zelfs drie maanden later voelde ze die teleurstelling nog steeds.’ Bas herinnert zich niet alleen de tranen bij het team, maar vooral de strijd op het veld. ‘De wil om te winnen was zo groot, en dan verliezen ze. De emotie spatte ervan af. Dat wilden we vastleggen.’

Alleen op reis in India

Bas en Ilan zijn twee keer naar India afgereisd voor hun docu, maar de tweede keer ging Bas alleen. Dit omdat het visum voor Ilan niet op tijd in orde was. ‘Het is spannend om in je eentje in India te filmen,’ vertelt Bas. ‘Je bereidt je voor om samen te gaan, en ineens zit je alleen in dat vliegtuig. Dan moet je schakelen.’ Gelukkig kreeg hij veel steun van een fixer. Dat is iemand die je wegwijs kan maken in het land en de taal spreekt. Ook de community hielp enorm mee. ‘Mensen hielpen met sjouwen, of reden me rond op hun brommer. Soms levensgevaarlijk hard, maar ontzettend betrokken.’

Voor Ilan, die in Nederland achterbleef, was het vooral spannend om van een afstand betrokken te blijven. ‘Ik was constant in contact met Bas. Vragen of ik ergens mee kon helpen. Ik vond het wel spannend om daar niet te zijn. Ik bleef maar kijken of het visum al binnen was en of ik later op het vliegveld kon stappen, maar helaas. Ik wist wel dat ik Bas hier volledig mee kon vertrouwen.’

Van dorpsveld naar internationaal podium

De documentaire kwam uiteindelijk in Montenegro terecht via een oud-topvolleyballer, die de studenten hebben ontmoet tijdens het toernooi in Assam. Hij heeft de film doorgestuurd naar een vriend in Montenegro die een filmfestival organiseerde. ‘Ineens werd ik gebeld dat ze enthousiast waren en de film wilden vertonen,’ zegt Bas. Dat bleek op het Budva Sports & Arts Film Festival (BSAFF) te zijn. Voor de jonge makers een bijzondere ervaring: ‘Het voelde gek, maar ook als een hele eer,’ vertelt Ilan. ‘We reisden naar Montenegro met het idee om er vooral een leuke tijd van te maken. Een prijs verwachtten we totaal niet.’

Toch viel hun film in de prijzen. ‘We zaten in de zaal toen ineens onze naam werd genoemd,’ vertelt Ilan. ‘Ik was in shock.’ Bas voelde tegelijkertijd trots en ongemak: ‘Op een podium staan, heel chic doen, dat past niet zo bij mij. Gelukkig bloeide Ilan naast mij helemaal op, dus dat hielp mij ook weer. Het is wel echt vet dat je werk zo gewaardeerd wordt.’

Een verhaal teruggeven aan de community

Met de documentaire willen Bas en Ilan niet alleen een verhaal vertellen, maar ook iets teruggeven. ‘Wij geven deze documentaire ook terug als een cadeau aan de community, omdat ze ons zo geweldig hebben geholpen en zo warm hebben verwelkomd,’ legt Ilan uit. ‘En we hopen dat de shine van de documentaire weer mooie dingen brengt voor de ontwikkeling van het toernooi,’ voegt Bas er nog aan toe.

Voor hun eigen toekomst dromen de studenten verder. Bas wil na zijn studie de filmacademie in Amsterdam volgen en zich volledig richten op documentaires. Ilan ziet zichzelf meer in interviewen en presenteren, maar sluit een nieuwe docu zeker niet uit. ‘Ik vond een documentaire maken over sport leuk, maar de volgende keer wil ik weer iets heel anders maken,’ vertelt hij enthousiast.