Maaike Wenting (18)

Al haar hele leven lang intrigeert het onderwerp “de dood” haar. Maaike Wenting is 18 jaar, woont in Duiven en heeft al uitgestippeld op welke manier zij later zoveel mogelijk natuurvriendelijke aspecten wil toevoegen aan haar eigen uitvaart. In het dagelijks leven probeert Maaike ook al veel bewuste keuzes te maken met betrekking tot duurzaamheid. Zo eet ze altijd vegetarisch, koopt ze zoveel mogelijk veganistische kleding en maakt ze vaak gebruik van het openbaar vervoer in plaats van de auto.

De impact van de vee industrie is volgens Maaike té groot op ons klimaat. “Ik vind het gewoon heel belangrijk om daar bewust mee bezig te zijn, want het is anders wel mijn toekomst die eraan gaat.” Dat er steeds meer duurzame mogelijkheden bijkomen in de uitvaartbranche is voor Maaike echt een must. “Ik wil de wereld voor mijn eigen gevoel gewoon een stukje schoner kunnen achterlaten.”

Fascinatie begon als kind

Als kind was Maaike al zeer geïnteresseerd in het proces rondom de dood. Toen haar ouders, een aantal jaar na het overlijden van Maaikes konijn, aan het tuinieren waren, vroeg zij tijdens het buitenspelen of ze het konijn voor haar konden opgraven. “Ik wilde gewoon kijken uit nieuwsgierigheid, maar er was niks meer van hem over dan een paar botjes”, vertelt Maaike. Als klein meisje was ze al niet bang voor “de dood”, maar eerder geïnteresseerd. Het ontbindingsproces van het menselijk lichaam als karkas, vindt Maaike onder andere interessant. Ze vraagt zich regelmatig af hoe het zit met bacteriën en verkleuringen die hierbij komen kijken. Voor anderen misschien een beetje een ‘vies’ onderwerp, voor Maaike een grote interesse en nieuwsgierigheid.

Op latere leeftijd kwam ze de YouTube video’s tegen van Catilin Doughty, een Amerikaanse begrafenisondernemer en pleitbezorger voor acceptatie van de dood en hervorming van de westerse uitvaartpraktijken. Catilin maakt veel content over de opties rondom “een groene dood”. Door het bekijken van deze video’s en het lezen van veel van Catilins boeken, is Maaikes fascinatie gegroeid én verdiept ze zich steeds meer in de verschillende mogelijkheden die er zijn rondom een groene dood. Het liefst praat ze hier iedere dag wel over.

Haar eigen uitvaart

Maaike wil haar eigen uitvaart zo natuurlijk mogelijk. “Ik hoef geen dure kist op een overbevolkt kerkhof. Alsjeblieft niet zeg”, legt Maaike uit. Voor nu ziet het ernaar uit dat resomeren in de komende jaren mogelijk wordt in Nederland én als beste optie uit de verf komt op het gebied van milieuvriendelijkheid. Als dit daadwerkelijk blijkt, wil Maaike het liefst geresomeerd worden. “Ik laat de wereld voor mijn gevoel schoon achter én mijn nabestaanden hebben mijn as nog waar ze mee kunnen doen wat zij fijn vinden.” Bijvoorbeeld een deel uitstrooien en een deel bewaren of verwerken in een tattoo. Deze mogelijkheid had ik ook bij mijn opa en oma.

In sommige staten van Amerika is composteren, het biologisch laten afbreken van alleen het lichaam, ook al toegestaan. Deze optie is hoogstwaarschijnlijk nog minder vervuilend. Maaike zou deze mogelijkheid al helemaal geweldig vinden: “Gooi mij maar ergens op een heuvel met wat zand en bladeren over me heen. Dan kan de natuur z’n gang gaan.” Maaike ziet het lichaam als iets dat niet meer is dan een karkas. Het natuurlijk afbreken van een lichaam en alles wat daarbij komt kijken, vindt ze interessant.

Maar goed, de twee bovengenoemde mogelijkheden zijn natuurlijk nog niet toegestaan in Nederland. Dus voor nu wil Maaike het liefst in een lijkwade, van goed biologisch afbreekbaar materiaal, worden begraven op natuurbegraafplaats de Heidepol in Arnhem. Bovendien zal er sowieso geen enkel stuk vlees te vinden zijn op Maaikes uitvaart: “Ik denk misschien zelfs wel veganistisch. Iedereen moet zich dan maar even een laatste keer aanpassen voor mij”, vertelt ze lachend. Het liefst wordt ze ook niet met de auto naar de dienst gebracht, maar met een zwarte loopkoets. “Minder vervuilend en gewoon heel erg tof.” De uitvaart zal, als het weer het toelaat, buiten plaatsvinden. Desnoods in een tent, maar Maaike wil het op een plekje waar echt veel natuur te vinden is, zoals op de Heidepol. Heel af en toe brengt Maaike al eens een bezoekje aan dit natuurgebied. Ze vindt het leuk als iedereen daar gewoon z’n ding kan doen en wil niet dat het zo’n stijve, koude bedoeling is.

Luister hier een audiofragment waarin Maaike uitlegt wat haar gevoel is als ze op de Heidepol rondloopt. Tekst gaat loopt door onder het fragment.

https://soundcloud.com/user-153401071-468649488/maaike-wenting-mixdown/s-deHNszxKnJN?utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing

Een natuurlijk proces

Dat Maaike nu al zo heeft uitgedacht wat ze rondom haar uitvaart wil, heeft meerdere redenen. Allereerst vindt ze het belangrijk dat je erover praat met elkaar. Iedereen zegt altijd: “Oooh dat is in de verre toekomst… Maar er gaan helaas ook genoeg jonge mensen dood.” Dan kan je maar beter alvast hebben uitgedacht en uitgelegd wat je wil, want dan hoeft jouw familie daar op dat moment niet ook nog over na te denken. “Dat is misschien ook wel een stukje controle voor mij. Ik vind het moeilijk om het los te laten”, legt Maaike uit. Daarnaast heeft Maaike geen angst voor de dood, maar ziet ze het eerder als een natuurlijk proces dat je niet moet tegenhouden. Bovendien gelooft ze ook sterk dat er “meer” is na de dood. Ze vindt het een proces waar je niet bang voor hoeft te zijn. Na de dood, kan Maaike zich namelijk niet voorstellen dat het zomaar stopt en dat wil ze ook helemaal niet. Ze ziet zelf een soort tweede aarde voor zich, maar dan zonder kwaadheid. Er bestaat voor haar geen hel, zelfs niet voor de slechtste mensen. “Als ik ooit deze aarde verlaat, hopelijk over een hele lange tijd, wil ik hem in ieder geval zo schoon mogelijk achter me laten”, vertelt Maaike.

Een toekomstige baan in de duurzame uitvaartwereld

Naast Maaikes interesse in de milieuvriendelijke aspecten waar je op kan letten, óók bij je uitvaart, vindt ze de dood an sich dus een interessant proces. Toen Maaike op elfjarige leeftijd haar opa verloor, wist ze nog niet precies wat “de dood” inhield, maar vond ze het geen enkel probleem om hierover te praten. Toen niet veel later één van haar oma’s in een hospice terecht kwam, was het hek van de dam. Maaike vroeg, gedurende de tijd dat haar oma daar verbleef, al of ze ook mochten komen werken in het hospice. “Het begeleiden van leven naar dood; dat vind ik heel mooi.” Maaike wil graag mensen geruststellen en meegeven dat je, naar haar idee, niet bang hoeft te zijn voor de dood. Een toekomst in de uitvaartbranche lijkt Maaike nóg interessanter. Ze heeft al een dagje meegelopen in een uitvaartcentrum. “Dat was echt één van de beste dagen van m’n leven. Ik vond het totaal niet eng, maar juist reuze interessant”, aldus Maaike.

Voor Maaike zijn haar opa en oma nog steeds heel dichtbij haar. In een klein glazen potje as heeft Maaike een deel van haar opa’s as. Dit potje schudt ze weleens op en neer. Dan ziet ze allerlei verschillende kleuren en tinten: lichtgrijs, donkergrijs en soms zelfs zwart. “Dat vind ik onwijs interessant om te bekijken.” Eén van Maaikes tatoeages is voor haar oma. “Het zijn orchideeën en daar was ze dol op.” Daarnaast draagt ze haar oma ook voor altijd bij zich om haar nek. Maaikes oma droeg de ketting terwijl ze in de kist lag bij de avondwake. “Ik moest die ketting hebben en nu draag ik dus hun trouwringen dus om mijn nek.” Het overlijden van Maaikes opa en oma hebben haar nog meer aan het denken gezet en hierdoor is haar interesse om later uitvaartwereld te werken, vergroot. Maaike heeft wel een sterke voorkeur om te werken binnen de duurzame uitvaartbranche. “Daarmee bereik ik hopelijk twee van mijn doelen.”