Een volle zaal voor Lenny Kuhr afgelopen zaterdag. Als onderdeel van haar zelfgetitelde tour speelde ze in de Grote Kerk in Loenen aan de Vecht, begeleid door Freek Dicke op de gitaar en Frans de Berg op de vleugel. Het publiek, dat overigens aandachtig zat te luisteren, kwam maar moeilijk los, maar aan het einde van het optreden veranderde dat toch even.
Stipt om 19:45 komen de eerste mensen vrolijk binnendruppelen. Ze lijken er allemaal veel zin in te hebben. “Ik heb lang geleden erg veel naar haar geluisterd, dus dit is echt jeugdsentiment”, zegt Marieke, “en de akoestiek in deze kerk is echt geweldig.” Ook Lynn Goossens houdt van haar muziek: “Lenny Kuhr is iets vanuit mijn jeugd. Ik ben nu 64, zij is iets ouder dan 70, dus we zijn een soort van leeftijdsgenoten. Ik verwacht dat het een gezellige avond gaat worden, en wie weet gaan mensen nog meezingen!” Om 20:10 zit de zaal zo goed als vol, ieder voorzien van een kopje koffie, thee of frisdrank, en dan kan het concert beginnen. Onder luid applaus komt Lenny Kuhr door de imposante kerkdeuren het podium op gelopen. Ze begint meteen met het zingen van haar eerste lied.
Haar zang galmt door het grote kerkgebouw. Bij elk lied verandert het gevoel van de ruimte door de van kleur veranderende lampen die tegen de pilaren en achter het orgel waren geplaatst. Bij bijna alle nummers zitten de mensen in de zaal muisstil te luisteren. Het meezingen waar Lynn het over had, komt er dus niet echt van. Toch gaan sommigen tijdens Wilde Wind Van De Zee voorzichtig met hun hoofd heen en weer en tikken ze met hun voeten op de maat van de muziek.
Tijdens het kwartiertje pauze is er tijd om nog een drankje te halen of een luchtje te scheppen. Ook ligt er een tafel vol cd’s en boeken die te koop zijn en later gesigneerd kunnen worden door Lenny zelf. Buiten staan twee vrouwen van ongeveer 45 jaar, die wat minder enthousiast zijn over het concert: “alle liedjes lijken zo op elkaar, maar wij halen in ieder geval wel de gemiddelde leeftijd naar beneden!” zegt één van de twee lachend, “ik hoop dat het publiek nog een beetje loskomt.”
In de tweede helft van het concert zingt Lenny Liefste, waarbij ze het publiek toch nog kan laten meezingen. Verder heeft ze een afwisseling van snelle en langzamere nummers. Als het einde nadert en ze pakt haar gitaar, fluisteren mensen: “nu komt De Troubadour!” Dan speelt ze toch weer een ander nummer. Bij het volgende lied begint ze met “voor dit laatste nummer, genaamd Sarah…” en mensen kijken verbaasd naar elkaar, want waar blijft De Troubadour? Na afloop van dit lied krijgt ze echter een staande ovatie en geeft Robin Löke, van de cultuurcommissie van de Grote Kerk, haar een grote bos bloemen. Dan pakt Lenny toch haar gitaar weer op en vervolgens klinken de eerste noten van De Troubadour, het welbekende lied waarmee ze winnares van het Eurovisie Songfestival werd in 1969. Het publiek fleurt helemaal op, en enkele handen gaan zelfs de lucht in. Het refrein wordt luidkeels meegezongen en de mensen wiegen van links naar rechts. Na de laatste klanken krijgt ze opnieuw een staande ovatie, deze keer nog iets luider.
Lenny Kuhr heeft zelf erg van het concert genoten. “Het is me nog nooit gebeurd dat ik de Troubadour niet als toegift kon zingen, maar stel je voor dat mensen niet zo hard klappen, dan krijgen ze het natuurlijk niet!” zegt ze na afloop met een grijns. En het feit dat iedereen na 54 jaar nog steeds uit volle borst meezingt met het lied, “dat is wonderlijk. Het gaat niet alleen om het lied, maar ook om het feest na afloop. Dit lied geeft het publiek de gelegenheid om zich helemaal te uiten. Het heeft verschillende functies, zowel de herkenbaarheid als de blijdschap die zij kunnen laten zien als ze het meezingen. De magie van een concert creëer je met elkaar.” Deze keer ging het dus meer om aandachtig luisteren dan meezingen en -dansen, en dat is misschien ook wel een keer fijn.
In onderstaand audiofragment hoor je Robin Löke van de cultuurcommissie van de Grote Kerk, geïnterviewd door Loïs van Beeren.
