Op woensdag 3 april vindt de eerste editie van VanzelfSprekend plaats in Bunk. Deze editie spreken Chermaine Kwant en Gerrit Heijkoop over hun bijzondere ervaringen.

Chermaine kreeg twaalf jaar geleden te horen dat ze nog maar een jaar te leven had. Op nieuwjaar kreeg zij een herseninfarct. Na heel wat doktersbezoeken en verschillende diagnoses kreeg ze eindelijk iets te horen wat bleek te kloppen. Ze had pulmonale arteriële hypertensie. Bij PAH zijn er vernauwingen of verstoppingen in de longslagader en de kleinere aftakkingen daarvan. Als gevolg hiervan wordt het evenwicht tussen vaatverwijdende en vaatvernauwende stoffen verstoord. Chermaine verduidelijkt: ‘Even voor je verbeelding, de kans dat jij nu hiermee wordt gediagnosticeerd is net zo groot als dat je wordt geraakt door de bliksem of in een vliegtuig zit dat neerstort.’ ‘Het horen van de meest heftige diagnose die je kan krijgen, “U gaat dood,” maakte direct de rebel in mij los.

Eigenwijs

‘Ik besloot toen ik naar een expertisecentrum in Amsterdam werd overgeplaatst dat ze het mochten bekijken met dat doodgaan van mij. Pleur op, geen zin in, geen tijd voor. Als de dokter zei dat ik niet mocht zwemmen, dook ik zo snel mogelijk het water in. Maar uiteindelijk begon ik zoals voorspeld toch te verslechteren. Ik kon mijn hond niet meer uitlaten. Ik zat elke week bij de kapper, en niet omdat ik zo ijdel was.’ Grapt ze. ‘Ik was zelf gewoon te zwak om mijn eigen haren te doen. De bakker was bij ons op de hoek van de straat en zelfs daar kon ik niet meer zelfstandig naartoe.’

Transplantatie

Om in leven te blijven had Chermaine twee gloednieuwe longen nodig. Ze verslechterde snel dus werd ze helemaal naar boven geschoven op de Europese Donorlijst. ‘Eerst wou ik helemaal geen transplantatie, maar ik was het zo zat om ziek te zijn dat ik er toch voor heb gekozen.’ Chermaine heeft uiteindelijk ruim een half jaar in het ziekenhuis gespendeerd. Zo lang dat de medewerkers in het ziekenhuis er zelfs voor hebben gezorgd dat ze haar hond in het ziekenhuis kon zien.

Proefschrift

Chermaine is diëtist. ‘Mijn droom was altijd al om onderzoek te doen naar een zeldzame ziekte. Ik moest het daarvoor wel eerst zelf krijgen maar nu kan ik deze droom eindelijk in vervulling brengen.’ Deze droom is gerealiseerd door de dokter van Chermaine. Zij vroeg zich af wat er op het gebied van voeding aan de ziekte gedaan kan worden. Ze deelde haar theorieën met haar dokter. ‘Hij stelde mij vragen over mijn theorieën en begon terwijl ik antwoord gaf te schrijven op zijn whiteboard. Uiteindelijk zette hij een punt. “Nu heb je een proefschrift.” ‘Wat zeg je nou eigenlijk?’ Vroeg ik aan hem. “Ik vraag of je wil komen promoveren en natuurlijk wilde ik dat. Chermaine pakte dit aanbod met beide handen aan.

Heden

Inmiddels is Chermaine 38 jaar en bijna klaar met promoveren op de ziekte die haar twaalf jaar geleden deed denken dat ze nog maar een jaar te leven had. “Deze ervaring dwong mij om te zoeken naar de rebel in mij.’ ‘Een rebel is voor mij iemand die anders en kritisch kan denken. Maar een rebel moet vooral kunnen blijven lachen om zichzelf en anderen. Want dat heb ik ondanks alles blijven doen.’