Op 13 april opent Podium Oost haar deuren voor de opening van de expositie: ‘Het park’. Deze serie werd geschilderd door Kaat Suringa tijdens de coronapandemie. Op 100 houten panelen van 15 x 30 cm laat Kaat de schoonheid van het Wilhelminapark zien door middel van olieverf. Een deel van de werken van deze serie wordt vanaf volgende week tentoongesteld en verkocht.
Inspiratie
‘Het gaat soms heel simpel. Ik kreeg een doos met houten panelen van een winkel, die vroegen of ik daar misschien wat mee kon. De panelen waren vrij klein; normaal schilder ik op een groter formaat, maar ik dacht: “niet zeuren, maar gewoon doen”. Zo kwam ik op het idee om gewoon 100 van die panelen te beschilderen met verschillende plekken uit het Wilhelminapark. Ik probeer daarbij op mijn website uit te leggen dat het park vol staat met prachtige bomen. Iedereen is bezig met joggen en yoga, maar eigenlijk ga je, zonder dat je er erg in hebt, naar het park voor die mooie bomen. Mensen zouden niet naar het park gaan joggen als het gewoon een kale betonnen plek zou zijn; dan zou het een stuk minder aantrekkelijk zijn. Wat ik leuk vind, is dat die bomen ons ongemerkt iets moois geven. Ik had dus zin om die bomen in het zonnetje te zetten, vandaar dat je in mijn schilderijen in deze serie geen mensen ziet.
Tijdens corona
Tijdens de corona tijd zat iedereen binnen; het was geen tijd voor grote projecten, want de galeries waren gesloten. Wim Pijbes, voormalig directeur van het Rijksmuseum en kunsthistoricus, schreef stukjes over parken. Ik heb hem toen een mail gestuurd met de vraag of hij mijn parkschilderijen wilde bekijken. Hij heeft daar niet persoonlijk op gereageerd, maar hij heeft direct het NRC verwittigd. Die belden mij de volgende dag al met de vraag of ik een interview met ze wilde houden over mijn serie ‘Het park’. Dat was superleuk! Ik kreeg ineens, midden in de corona tijd, het gevoel van erkenning en dat mijn kunst er echt toe deed. Dat was fantastisch! Aan het einde van de coronatijd was ik een beetje gedesillusioneerd; de vrouw van het NRC vertelde dat mijn leven zou veranderen nadat het stuk gepubliceerd zou worden. Echter, begon daarna de tweede lockdown en er veranderde eigenlijk helemaal niets. De galeriehouders belden niet en er gebeurde heel weinig. Dat had mijn doorbraak kunnen zijn, maar ik zakte eigenlijk een beetje in de modder.
De expositie
Ik hoop vooral dat bezoekers uit de buurt naar de expositie komen; zij hebben ook allemaal een flyer in de bus gekregen. Dat zijn allemaal mensen die iets met het Wilhelminapark te maken hebben. Ik hoop dat de mensen die komen verwonderd raken en plekken herkennen, en dat ze denken: “dit moet ik gewoon hebben”. Maar ik hoop vooral op verwondering en blijdschap. Ik ben zelf aanwezig bij de opening op 13 april.
De toekomst
Ik heb nog geen groots project aan de horizon liggen, maar ik ben wel bezig met iets volledig nieuws. Namelijk iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden om ooit te doen als thema: vader- en kind-, moeder- en kind-tekeningen. Ik denk dat, net zoals met ‘het park’, dit mensen kan raken. Ik teken niet per se liefelijk, ook niet heel heftig, maar wel gewoon met ferme streken. Het is een heel teer onderwerp, dat is nieuw voor mij. Normaal zit er een soort stoerheid in mijn werk, maar nu laat ik een soort tere kant zien van de mens en het kind. Als ik het laat zien aan mensen, zijn ze heel verbaasd, maar ze vinden het vaak heel mooi!
Materiaal
Mensen zeggen altijd dat ik er te weinig over praat, maar ik denk dat het wel interessant is. Ik schilder op Belgische linnen, dat van hoge kwaliteit is. Ik span en prepareer het vaak helemaal zelf. Ik schilder met de beste olieverf die er naar mijn smaak is. De kleuren zijn dus over 100 jaar nog even goed. Mijn hart ligt erin dat het werk, mocht het deze eeuw niet meer gezien worden, er dan nog hetzelfde uitziet.’
