Op woensdagavond 27 maart, organiseerde Bartimeus Zeist, een paasviering voor haar bewoners met verschillende beperkingen. Deze bijzondere viering bracht niet alleen vreugde en verbondenheid, maar zorgde ook voor verschillende emoties die voortkomen uit het paasverhaal. Wija van der Kaaden, heeft deze avond georganiseerd en vertelt over het belang van dit evenement.
Wat is het belang van deze paasviering?
“We vinden het belangrijk dat ze Pasen kunnen vieren en we willen het feest inhoud geven. Het is natuurlijk een verhaal met verdriet, maar ook met blijdschap. Het verhaal van Pasen heeft eigenlijk het hele leven in zich wat de mensen hier ook meemaken. Daarom is het zo’n bijzonder verhaal. Het is ook een verhaal van afscheid nemen. Vriendschap, van trouw zijn aan elkaar, van elkaar niet laten vallen, dichtbij bij elkaar zijn, het zit vol met emoties. En juist mensen met een ernstige beperking, die gesproken taal misschien niet zo goed begrijpen, pakken die emoties wel op.”
Hoe gaan de bewoners met die emoties om?
“Als het gaat over verdriet en spanning, merk je dat ze gaan verstillen. Ze gaan er heel erg in mee. Een meisje die aanwezig was heeft haar vader verloren. In het paasverhaal komt voor dat Jezus gaat bidden naar zijn vader in de hemel. Haar moeder zegt altijd tegen haar dochter: “jouw vader is in de hemel”. Opeens zag haar moeder dat ze haar hoofd naar beneden deed en toen een beetje gespannen werd. Het raakt haar en ze krijgt ondanks dat ze het niet goed begrijpt, de emoties mee. Maar ook op het moment in het verhaal dat het leven van Jezus doorgaat, dat hij is opgestaan, zie je ook dit terug in hun emoties. Je ziet ze dan opleven, ze gaan meezingen en meeklappen. Ze doen heel uitbundig mee en gaan heen en weer bewegen. Ze voelen zich vrij en vertrouwd in deze omgeving en gaan mee in de emoties.”
Welke mensen waren er vanavond aanwezig?
“Alle mensen die hier vanavond waren, wonen hier op het terrein in verschillende huizen. De meeste bewoners waren met hun begeleiders. Sommige woningen hadden alle ouders uitgenodigd. En die waren ook allemaal gekomen. Het is heel leuk als ouders om dit samen met je kind te beleven, maar ook zeker als kind om dit met je ouders te beleven.”
Hoe hebben jullie dit evenement vormgegeven?
“De teksten voor het verhaal heb ik zelf geschreven. Het verhaal heb ik, samen met mijn collega Hanneke, opgedragen. Lobke, die achter de piano zat, en ik, hebben samen naar liedjes gezocht die toegankelijk zijn en passen bij de sfeer. Zij weet heel goed de lijnen in de muziek en welk nummer dan het beste past. De liedjes moeten passen bij het paasverhaal, maar ook bij onze bewoners. Ik heb de teksten daar een beetje naartoe geschreven. De nummers zijn in klank en klankkleur ook te goed begrijpen. Soms zijn dit uptempo nummers en soms zijn dat nummers die zorgen voor stilte. In de zaal stonden stoelen en er hingen doeken in de Paas kleuren. Na afloop was er koffie en thee met een paaskoekje.
Is deze paasviering volgend Pasen jaar ook te zien?
“Ja, ik denk dat er misschien wel een nieuwe traditie is geboren. In Doorn hebben we deze viering twee keer in een kapel op het terrein georganiseerd. Het was een drukke bijeenkomst met heel veel mensen. Daar zag je dus gebeuren wat je hier ook zag. Ik denk dat je dan een soort van goud in handen hebt als je merkt dat mensen hier zo in mee kunnen gaan.”
Hoe raakt dit werk jou op een persoonlijk niveau en wat haal je er zelf uit?
“Ik heb zoveel geleerd van deze bewoners. Wij mensen hebben vaak zoveel verschillende maskers op. We denken heel vaak dat we iets niet kunnen zeggen of maar beter iets niet kunnen doen. De mensen hier staan anders in het leven en hebben geen masker op. Dat hoeven ze ook niet. Voor wie moeten ze een masker op? Het zijn de meest pure mensen. Dat je gewoon kunt zijn wie je bent en dat dat oké is, is toch prachtig en inspirerend. Ik mag bezig zijn met zingeving. Zingeving heeft natuurlijk elk mens. Wat geeft je leven zin? Bij zingeving hoort ook dat je af en toe verdrietig bent. Het is zo mooi dat ik op die laag van die emoties aan het werk ben. Opzoek gaan naar mogelijkheden als mensen geen gesproken taal begrijpen. Hoe kan je dan toch met hen verdriet beleven? En ook weer uit dat verdriet verder komen zodat je weer verder kan in het leven? Ik heb het mooiste beroep van de hele wereld.”
Verslaggever Finn de Winter was aanwezig bij The Passion. Hij gaat in gesprek met Wija, geestelijkverzorgster van het Bartimeus in Zeist en Doorn.
