Kees Gerritsen is een 82-jarige geschiedenisliefhebber en is bestuurslid bij het wijkmuseum Soesterkwartier. Zijn liefde voor geschiedenis heeft hem daar gebracht en uiteindelijk is hij een belangrijke sleutel voor het museum, zo heeft hij expositie blik op blik bedacht, waar opbergblikken van jaren terug tentoongesteld worden en hij is ook een vertrouwenspersoon voor mensen die daar een praatje willen maken. 

“Vroeger werd blik voor alles gebruikt om het op te bergen, zelfs korsetten. Als je kijkt naar hoe groot de meeste blikken zijn en dan naar een korset met ijzer en toestanden, dan denk je dat past nooit in het blik maar zo werd het wel verpakt. Dus zo kun je nagaan dat het blik echt een goedkoop artikel om te maken was en je kan er alle decoratie en alle informatie kan je erop kwijt. Toen ik thuis was en een la opentrok viel mij pas op hoe veel blikken er in gebruik zijn suiker, poedersuiker, beschuit en crackers. Ik denk verrek ‘wij hebben ook zoveel blikken’, daar zitten vaak hele mooie bij en toen dachten we laten we daar een tentoonstelling van proberen te maken en toen bleek het dat best een aantal mensen die gewoon blikken verzamelen. En die hebben de blikken uitgeleend aan ons en zo zijn we een collectie begonnen.  In Nederland zijn de bekendste blikken toch wel de Droste cacaoblikken, die hebben een droste-effect. Mijn vader die vertelde dat bij ons aan tafel van ‘Dat heet het droste-effect’ en wij waren zo jong we wisten er ook niks van. Het is steeds gewoon hetzelfde beeld maar steeds kleiner en dat was toen heel logisch, maar het is voordat je het uitlegt lastig te begrijpen. Een echt pareltje voor mij is dit gele stroopblik. Vroeger werd altijd een geel blik op tafel gezet, want daar zat stroop in. Als er pannenkoeken werden gebakken kwam dat blik op tafel te staan. We vonden dat blik eigenlijk alleen mooi door het decor van pakhuizen en schepen. Als ik zei dat ik het in Rotterdam mooier vond dan in Amsterdam, waar dit blik vandaan komt, dan waren hun ook weer tevreden, want hun kwamen allebei uit Rotterdam. Dat heb ik altijd bijzonder mooi gevonden.  Als bestuurslid heb ik het met de andere leden vooral over de financiën, over te maken tentoonstellingen en interviews met mensen, heel divers is dat. Een van de belangrijkste dingen is misschien wel dat we open zijn op woensdagmiddag en zaterdag en de mensen die dan komen te vertellen waarnaar ze aan het kijken zijn, dat is nu dan deze blikkencollectie, en dat is eigenlijk het leukste van de hele bezigheid. Je komt daardoor in contact met mensen die je anders nooit zou ontmoeten. En dat kan heel verschillend zijn soms dan denk je weleens ‘zo ja kan het even iets korter’, maar in de meeste gevallen is het dat een ander hun verhaal kunnen vertellen, waar ik van kan leren en dan hoor je dingen waar je soms wel van denkt ‘Moet je dat wel vertellen?’, want het is zo persoonlijk. Dit zijn ook totaal onbekende mensen, ik ken hun naam meestal niet eens, maar dat vind ik wel het leukste. Deze mensen vertellen dan iets uit vertrouwen en dan hoor je heel veel, soms kom ik thuis en dan zeg ik ‘ik ben vandaag biechtvader geweest’. De gesprekken die komen als iemand je vertrouwt zijn heel anders dan, op z’n Hollands gezegd, slappe geouwehoer.’ Als je met kerstmis een pakje thuiskrijgt van iemand die ik wel kende, een gesprek mee gevoerd had. Ik had om het adres gevraagd een kaartje gestuurd als bedankje, maar ik zei ook ‘vertel me nou waarom ik dat krijg’. Ik had echt geen idee en ze stuurde me terug dat we een gesprek hadden gehad en dat ze dat zo mooi vond en dat ze me daarom wilde bedanken. Maar ja een bedankje is zo gedaan, dus vandaar dat pakje. Ik voelde me heel vereerd dat zij dat verhaal aan mij vertelde en zij waardeerde het dat een Hollandse jongen niet anders keek naar haar, een Russische meid. Dat zijn dus dingen die voor mij waardevol zijn.” 

instragram: Keinieuws