AMERSFOORT-  Vluchtelingen worden niet alleen in officiële asielzoekerscentra opgevangen, ook diverse kerken in ons land vangen groepen asielzoekers op. Dat gebeurt onder meer in Het Kruispunt, een kerk in de Amersfoortse wijk Vathorst. Sinds januari worden hier vrouwen en kinderen uit landen als Iran en Syrië opgevangen.

Bij binnenkomst in kerk Het Kruispunt, hangt er een kalme en hartelijke sfeer. De kerk is rustig en modern ingericht. Ook zijn er ruimtes ingericht voor de groep vrouwen en kinderen die hier wordt opgevangen. Dit gebeurt sinds januari. ‘Ik doe heel veel vrijwilligerswerk hier in de kerk, waaronder helpen met het opvangen van de groep vrouwen en kinderen. Dit vind ik echt heel erg mooi om te doen, om er te zijn voor de mensen om mij heen’,  vertelt vrijwilligster Hennie Groenenberg. De kerk kreeg eind vorig jaar een oproep van INLIA, een organisatie die bemiddelt tussen kerken en het COA. ‘Veel mensen kunnen niet in het aanmeldcentrum van het COA in Ter Apel terecht. INLIA vroeg of we opnieuw een groep asielzoekers wilden opvangen. We hadden dit namelijk anderhalf jaar geleden ook al een keer gedaan, we besloten daarom om het opnieuw te doen. Deze keer gaat het om een groep vrouwen en kinderen.’

Nu is een kerk natuurlijk niet direct geschikt om asielzoekers op te kunnen vangen, dus moesten ruimtes geschikt worden gemaakt. Wasmachines en drogers moesten worden klaargezet, net als douchecabines. Eerder kreeg de kerk eten van een cateraar, nu is er een kookeiland neergezet, zodat de vrouwen zelf kunnen koken. De reden dat zij alleen vrouwen en kinderen opvangen is omdat, het veel lastiger te organiseren is om ook mannen op te vangen. ‘Mannen moeten op een andere plek opgevangen worden en kunnen niet in dezelfde ruimtes als de vrouwen slapen, dat zou betekenen dat wij nog twee keer zoveel ruimte zouden moeten maken. Daarom hebben wij gekozen voor alleen vrouwen en kinderen, omdat zij ook de meest kwetsbare groepen zijn’, vertelt Hennie.

 ‘Wij krijgen net als hotel Campanile, dat ook vluchtelingen opvangt, wel een bepaald bedrag om allerlei dingen te organiseren. Denk bijvoorbeeld aan het huren van bedden en beddengoed en het kopen van eten en drinken. De laatste tijd krijgt de kerk minder vergoeding omdat, de moeders nu over een money card beschikken en zelf eten kopen. Wel verzorgen wij nog zo’n twee keer per week een maaltijd voor ze’, legt Hennie uit.

‘In het begin als ze bij ons in de kerk aankomen, vinden ze het vaak even wennen. Dit komt doordat moeders met kinderen heel vaak een aparte kamer in ter Apel hebben. Wij hebben twee slaapzalen, voor ieder drie gezinnen,’ aldus Hennie. ‘Daar schrikken ze soms van, maar als ze er dan even zijn en gewend zijn merken ze de aandacht die ze krijgen en de liefdevolle sfeer en zijn ze ook echt heel dankbaar. Vorige week is er een vrouw met twee kinderen vertrokken naar een plek in Oegstgeest waar ze met haar man herenigd kon worden, dat was een heel mooi moment. Ze heeft toen ook een hele lieve afscheidsbrief geschreven aan ons, daar spreekt ze ons ook aan als haar familie. Voor haar zijn we haar familie geworden, dit vind ik echt heel ontroerend.’

De buurtbewoners werden vanaf het begin ingelicht, die reageren over het algemeen erg positief op dat de kerk dit doet. ‘Zo is er ook iemand van ons die gaat voetballen met de kinderen op woensdagmiddag. Dan horen de mensen uit de buurt hen Farsi, of Arabisch spreken en worden ze nieuwsgierig’, aldus Hennie. De kinderen kregen de eerste drie maanden drie dagdelen Nederlandse les, en ook een stukje sport en spel. ‘Sinds gisteren gaan de kinderen naar een soort schakelklas, want als je drie maanden in Nederland verblijft, ben je in principe leerplichtig. Ze gaan naar school hier in de buurt, waar zij les krijgen. De kinderen vinden dat heel leuk. Het is ook goed dat ze weer structuur krijgen in het leven hier.’ Zegt Hennie. Er is ook een groep vrouwen die de moeders Nederlandse les geeft. De moeders zijn heel leergierig. ‘Je kunt je natuurlijk dan ook veel verstaanbaarder maken. Vanmiddag vroeg een van de vrouwen iets aan mij, ik wilde al mijn telefoon erbij pakken om een vertaalapp in te schakelen. Toen zei ze nee ik wil het in het Nederlands proberen te zeggen. Toen ze het zei, kon ik haar gewoon begrijpen.’ Een van de kinderen, een jongetje van twee, leert van de andere kinderen tot tien tellen en het alfabet in het Nederlands.

De vrijwilligers hebben ook handige manieren gevonden om de communicatie en het helpen makkelijker te maken, zo hebben zij een appgroep waar zij met alle vrijwilligers communiceren over benodigdheden, zoals vervoer voor de vrouwen en kinderen. Ook haalt Hennie tijdens het gesprek met een van de asielzoekers een app tevoorschijn die ervoor zorgt dat wij haar kunnen verstaan tijdens het gesprek en andersom. Eenmaal bij de gezamenlijke kookruimte en huiskamer aangekomen, zijn de moeders bezig met het maken van popcorn. Bij binnenkomst rijkt een van de moeders vriendelijk de bak popcorn aan. ‘Wil je ook?’ zegt de vrouw. ‘Ik kom oorspronkelijk uit Iran vanuit daar ben ik gevlucht. Er is geen vrijheid in mijn land, maar er is wel vrijheid hier’, vertelt een van de vrouwelijke asielzoekers. ‘Ik voel me erg op mijn gemak hier, en mijn kinderen vinden het hier ook erg leuk.’

De vrouwen hebben veel meegemaakt. ‘Wij gaan ook niet per se met de vrouwen in gesprek over hun voorgaande situatie voordat zij hier werden opgevangen, dat ligt bij sommigen heel gevoelig, zelfs traumatisch. Dit wordt allemaal gedaan door het medische team, zij hebben er ook voor gezorgd dat alle kinderen onlangs ook naar de tandarts zijn geweest’, aldus Hennie. ‘De reden dat wij deze mensen opvangen is echt vanuit ons geloof, dat Christus ons de opdracht geeft om deze mensen te helpen. Als je de vreemdeling gehuisvest hebt, heb je Christus gehuisvest.’  De vrouwen die worden opgevangen hebben ook bijna allemaal een andere geloofsovertuiging, dat maakt voor de kerk niet uit, iedereen is hier welkom.