AMERSFOORT – In een kring met stoelen voor de kerk zitten tien honden en een konijn met hun baasjes. Voor een willekeurige voorbijganger lijkt het misschien wat vreemd, maar al jaren worden dieren bij de St. Josephkerk in Hooglanderveen op dierendag gezegend. Ook deze 4 oktober zitten de kwispelende beestjes weer klaar voor het wijwater.

“In de naam van de vader, de zoon en de Heilige Geest.” Diaken Antoon van Gaans spreekt de woorden uit bij elk dier in de kring. Een zegening op dierendag is voor de st. Josephkerk een traditie. De opkomst is dit jaar groter dan verwacht. Met dertig aanwezigen moeten er behoorlijk wat stoelen bij gezet worden.

Dit is de eerste keer dat Antoon van Gaans de zegening uitvoert. Dat is bijzonder voor hem. “Een zegening voor huisdieren geeft een moment van verbinding, ze komen vandaag bij elkaar met een gemeenschappelijk doel.” vertelt hij. Hoeveel deze zegening voor de dierenbaasjes betekent, is van hun gezichten af te lezen. Vol hoop en spanning zitten ze te wachten tot hun dier aan de beurt is. De emotie is zelfs voor omstanders voelbaar.

“Vandaag wordt de heilige Sint Franciscus herdacht.” De Antoon van Gaans neemt uitgebreid de tijd om te vertellen over het oorspronkelijke verhaal van dierendag. Hij legt uit dat Franciscus van Assisi, in plaats van een losbandig leven te leiden, ervoor koos om zich terug te trekken in de natuur tussen de dieren. Zijn grote respect voor alles wat leeft, in het bijzonder dieren, komt in de verhalen over Franciscus van Assisi naar voren. “4 oktober wordt de dood van de heilige Sint Franciscus herdacht, en vandaar dus ook dierendag.”

Met het blaffen, kwispelen en trekken aan de riem is de aanwezigheid van de honden bij de St. Josephkerk is onmiskenbaar. Er zijn echter niet allen honden. Naast een van de houten stoelen in de kring staat een eenvoudige plastic doos met een laagje hooi. Als het haar beurt is, houdt een klein meisje trots haar konijn in de lucht. Na afloop van de zegening, gaat het konijn terug de doos in om mee naar huis te gaan. Het meisje kijkt dan haar moeder aan. “Mama, wil jij Poepie nu naar huis dragen?”

Het geluid van de blaffende honden is verdwenen en de stoelen worden al opgestapeld als een laatste dierenbezitter bij het kerkplein aankomt. Buiten adem biedt hij excuses aan voor zijn late aankomst. Met tranen in zijn ogen kijkt hij toe hoe zijn hond, wild blaffend en trekkend aan de riem, alsnog gezegend wordt. “Ollie moest eerst zijn eten laten zakken, daarom ben ik iets later,” hij wendt zich dan tot de diaken, “maar ik ben ontzettend blij dat u alsnog even naar buiten bent gekomen, bedankt!”

Het was een ware eer voor hem, vertelt diaken Antoon van Gaans. “Ik vond het fijn om te doen en ben erg dankbaar.” De kwispelende beestjes en de ontroerde baasjes kunnen met een tevreden gevoel naar huis. Zelfs degenen die te laat gekomen zijn. Als het aan Van Gaans ligt, zal de traditie zich voortzetten. “Ik denk erover na om dit ook uit te proberen in mijn eigen kerk.” Daar is volgend jaar op 4 oktober weer een nieuwe kans voor.