BILTHOVEN – In de Woudkapel is een Sacrale Dans middag georganiseerd. Deze vorm van beweging en meditatie staat deze keer in het thema van Kerstmis. Dat werd op meer dan een manier aangeduid. Niet alleen werd de kapel versierd met verschillende kerststukken, ook de muziek kreeg een kerstsfeer.

Het grind knispert onder de voeten van de zeven vrouwen. Deze dames zijn onderweg naar hun wekelijkse middag Sacrale Dans. Ze zijn allemaal kleurrijk gekleed en rond de 50 tot 60 jaar oud. Daar staat de Woudkapel. Een statige kerk met wel rond de 200 leden die uiteenlopende achtergronden hebben. ‘Met als doel om sprekers uit te nodigen van allerlei richting en streven; predikanten, dichters, filosofen en bezielden op elk gebied, mits ruim in hun denken, met een kunstenaarsinslag en een religieuze ondergrond’ volgens de Woudkapel zelf. Maar vandaag hoef je hier niks van te zijn. Gewoon zin hebben om te dansen is genoeg.

Al druk kletsend stappen ze de kapel binnen. De muur naast de voordeur is rijkelijk versiert met een kerstkrans die vol zit met lampjes, rode bessen en groen. Binnen is het halfdonker, enkel een paar zachte lichten verlichten de ruimte. Het is een grote vierkante zaal, in het midden staat een kerststuk, verlicht door verscheidene kaarsen. De kerkbanken staan in de hoeken, een grote cirkel openlatend. De vrouwen leggen hun spullen neer op de banken en we worden vriendelijk begroet door Inge Ballast, zij begeleidt de middag en heeft een opleiding gevolgd voor Sacrale Dans in Cadzand. Er wordt gepraat over hoe mooi het er allemaal uit ziet, hoe iedereens week was, en dan gaan de schoenen uit. Ze gaan beginnen.

Dit is niet de eerste keer dat deze vrouwen dit doen, eenmaal gevestigd gaan ze in een perfecte cirkel staan en pakken ze elkaars handen vast. Inge begint met praten, ‘Welkom op deze woensdag vlak voor kerst, het thema is niet ingewikkeld en fouten kan je nooit maken hier’. Er wordt even kort gediscussieerd over de stand van de lichten, dan beginnen de acht vrouwen in de rondte te lopen en te tellen. Ze hebben nog steeds elkaars handen vast. Er klinkt een meeslepende melodie uit de JBL speaker in de hoek.

De vrouwen bewegen hypnotiserend synchroon. Van voor naar achter en weer terug. Nog een rondje. Iemand zet een pas verkeerd en de mooie cirkel wordt verbroken. ‘Als het anders gaat, gaat het anders. Fouten bestaan’ sust Ingrid. Deze dans die ze doen heet de Zonnedans. Ze bewegen van binnen naar buiten als een zon die steeds weer feller en minder fel schijnt. De lange rokken die sommige vrouwen aan hebben wapperen mee. Allerlei verschillende kleuren, zoals paars, blauw maar ook geel, schieten door elkaar heen.

De Zonnedans loopt af. Ingrid legt aan de dames uit hoe de volgende dans gaat. ‘Een naar achter, een naar voor, twee opzij’. De danseressen lopen met haar mee, hun benen sierlijk bewegend. Dan wordt de muziek aangezet, het is een kerstnummer. Het geeft een magisch gevoel: de dansende vrouwen, de kerstliederen, het zachte kaarslicht, de hoge kerk. Het dansen verbindt de vrouwen met elkaar maar ook met zichzelf.