BILTHOVEN – Mantelzorgers en Alzheimer patiënten zijn samen gekomen om te luisteren naar manieren waarop je Alzheimer kunt verminderen of zelfs voorkomen. Een informatieavond met als gastspreker Veronique Rap, werkende bij de GGD, die heeft uitgelegd wat die manieren zijn.  Deze wordt georganiseerd in de warme bibliotheek Bilthoven op een ijskoude dinsdag, 9 januari. 

Vanuit drie ronde tafels, met aan elk een stuk of vier ouderen, klinkt geroezemoes. Op de tafel staan rood met blauwe koffiekoppen, en bakjes met krakelingen. De ouderen hebben het over van alles. Twee dames zitten druk te kletsen over een ondergelopen fietspad wat nu goed werkt als schaatsbaan. ‘Je kan er helemaal niet door, het is zo’n vreemd gezicht’, zegt Rianne Kuijpers, mantelzorger. Aan de voorkant schraapt iemand haar keel. Het is Veronique Rap, zij werkt bij de GGD en komt vertellen over hun methode om de kans op Alzheimer te verlagen of te verlangzamen. Langzaam vallen de gesprekken stil en kijkt iedereen verwachtingsvol naar voren. 

Veronique zet haar bril wat hoger op haar neus en stelt zich voor, ‘Van harte welkom bij Wij Zijn Het Medicijn’, gaat ze verder. ‘Mag ’t al door?’, vraagt Wendy de Reijn uit de hoek. Zij is mede organisatrice en is nu hoofd PowerPoint besturen. Veronique knikt. De PowerPoint gaat over op een stelling. ‘Minder zitten is beter voor je hersenen dan stoppen met roken’. ‘Wie denkt dat dit waar is’, vraagt Veronique. Het blijft even stil en dan klinkt Hans van Doorn uit een hoek, ‘Roken natuurlijk slechter’. Dat klopt volgens Veronique. 

Hierna worden een paar statistieken gedeeld. ‘Dementie zit in een stijgende lijn, en in de Bilt voelt 19% van de mantelzorgers zich overbelast’. Ze vertelt dat dementie niet erfelijk is en dat leeftijd de grootste risicofactor is. Links vooraan zit Greet Driessens. Ze is gesierd met een kersttrui, rode laarzen en een zwarte broek. Eerst blijft ze stil, maar begint nu over haar man Herman te vertellen. Herman zit in een verzorgingshuis, maar zij gaat nog steeds elke week naar hem toe om zijn schoenen te poetsen. ‘Dan lachen de verpleegsters me een beetje uit’, grapt ze. ‘Ze zijn dat helemaal niet gewend, maar iemand moet het doen’. Greet was zijn mantelzorger, maar nu woont Herman niet meer thuis. ‘Dat is een gekke overgang, maar zo gaat het soms’. 

De vijand van Alzheimer is al vastgesteld volgens de GGD. ‘Blijf nieuwsgierig, eet gezond, beweeg regelmatig’, is de conclusie. Op de powerpoint staan nummers met daarachter vreemde woorden. Het blijkt tellen in het Fins te zijn. Een nieuwe taal leren is dus iets wat je kan doen om je hersens te blijven prikkelen. Ook Greet doet mee. ‘Yusi, kolme, oh nee, daar voor zat nog iets anders, of was het nou…?’ In de pauze die hierop volgt wordt er een puzzelboekje uitgedeeld, ‘Om thuis lekker te prikkelen’, volgens Wendy. In het boekje staan sudoku’s en kruiswoordpuzzels. ‘Ik hou niet van sudoku’s’, moppert iemand. Toch neemt hij het boekje maar aan. Na de pauze vraagt Veronique wie nog de cijfers in het Fins kan opzeggen. Greet kijkt trots en zegt ze bijna vlekkeloos op. 

‘Wat is gezond eten?’ ,vraagt Veronique. ‘Patat’ gniffelt Hans. De rest lacht mee, maar gaat dan zelf ook nadenken. Dingen als onbewerkt eten, veel groente en fruit klinken door de zaal. Het wordt bevestigd, dit zijn inderdaad goede dingen om te eten. Maar het is niet helemaal fout bestendig volgens Veronique. ‘Het zou heel leuk zijn als ik kon zeggen, eet elke dag een wortel, en dat je dan geen Alzheimer krijgt, maar zo werkt het gewoon niet’. Qua beweging is 150 minuten per week genoeg. Verontwaardigd roepen een paar mensen dat dat toch echt te weinig is. ‘Meer is natuurlijk beter, bijvoorbeeld in de Blue Zones, waar ze elke dag een berg op klimmen, komen ze zonder te proberen aan veel meer dan 150 minuten’ verteld Veronique. ‘Maar probeer te bewegen op een manier die je leuk vind, zoals wandelen of tuinieren, dan kom je er makkelijk aan, en hoef je er ook niet steeds over na te denken’.  

Als afsluiter wordt Veronique bedankt met een applaus. Een vrouw met een bril en een rode trui heeft haar ogen al verdacht dicht, en ergens anders gaapt iemand. Als laatst wordt er nog een bosje bloemen aan een willekeurig persoon gegeven door Wendy. Gewoon om iets aardigs te doen. Blij neemt een getrouwd stel het aan. ‘Dat is mooi voor op tafel’. Mensen gaan tevreden naar huis. Er is misschien geen foutloos medicijn tegen Alzheimer, maar weten dat er dingen zijn om het te vertragen of een kans hebben op het voorkomen, geeft toch een fijn gevoel. 

Luister hier naar de reportage van verslaggeefster Emma Rosendaal: