Freerunnen, je hebt het vast wel eens voorbij zien komen op televisie of op de socials. Erg veel hoor je er echter niet over. Inmiddels is er voor het eerst een officiële wedstrijd in Nederland, maar wat voor emotionele waarde kan het hebben voor een freerunner om deze sport te doen? Cyriel Gerrits, manager & mede eigenaar van JUMP Freerun, doet al jarenlang aan freerunnen. Sinds een paar jaar geeft hij ook les om zijn passie door te kunnen geven, zo ook in De Bilt. 

“Toen ik freerunnen op Youtube voorbij zag komen, ben ik er na een tijdje ook zelf mee begonnen. Het leek me een vette sport en dus ben ik in mijn buurt opzoek gegaan naar groepen die deze sport beoefende en heb ik gekeken waar ik aan kon sluiten. Eigenlijk ben ik gewoon lekker naar buiten gegaan en op dingen gaan springen in oktober 2018, ik was toen 17 jaar oud. Alweer een tijdje geleden dus. Tot die tijd sportte ik niet echt, mijn vrienden sportten namelijk ook niet. Pas toen ik interesse kreeg in freerunnen, ben ik van bijna niets doen, naar zeven dagen in de week een paar uur per dag bewegen gegaan.
Toen ik begon en mij aansloot bij de groep, bestonden zij uit misschien zes à zeven freerunners. De sport was namelijk nog helemaal niet zo populair, er was misschien nog maar één generatie freerunners. Best nieuw dus!

Er is een groot verschil tussen het freerunnen van toen ik 17 was en vandaag de dag. Vroeger ging je gewoon naar buiten, sprong en klom je op alles en je zag wel wat er gebeurde. Techniek, wat is dat? Grapte we dan ook. Je moest goed kunnen omgaan met vallen en opstaan, want vallen deed je genoeg. Je had echt wel een beetje doorzettingsvermogen nodig. Tegenwoordig kan je natuurlijk nog steeds vallen, maar er wordt wel veel meer aandacht aan techniek besteedt. Nu heb je bijvoorbeeld ook allemaal tutorials op Youtube die je bepaalde technieken kunnen uitleggen. Dus dat maakt het allemaal wel wat makkelijker.

Ik heb zelf ook wel een aantal blessures opgelopen. Meestal wat kleinere blessures. Bijvoorbeeld wat kneuzingen, de ergste tot nu toe was toen mijn enkel uit de kom was geschoten. Het schrikt me niet echt af, meestal vind ik het na zo’n blessure niet eng om weer te beginnen. Vaak is het ook zo dat je techniek gewoon goed is, maar dat er dan een andere variabele niet optimaal is. Misschien staat er wel keiharde wind, of zit je schoenveter los. Als je mentaal kan zeggen ‘ik kan dit gewoon, maar dit lag aan de situatie en niet aan mij’, dan wordt het een stuk makkelijker om door te gaan.

Als je vooruit wil gaan in freerunnen, dan moet je constant je grenzen opzoeken en er overheen gaan. Beter worden is altijd over je grens heen gaan. Dat geldt voor heel veel dingen. Als je naar jezelf gaat kijken, dan ben je op dat moment op een bepaald punt. Dat is ook wel je max. Wil je toch beter worden, dan moet je je grens verder oprekken. Je blijft doortrainen om betere dingen te kunnen.
De reden dat ik nu les aan het geven ben in freerunnen, is omdat kids naar mijn mening tegenwoordig teveel binnen zitten, niets doen of achter hun schermen zitten. Wij werden vroeger altijd naar buiten gestuurd om daar maar dingen te gaan doen. Wat mij betreft is er ook eigenlijk niets beter dan lekker buiten zijn en actief bezig zijn. Ik kan er mijn ei in kwijt. Het moment dat ik met dit soort lessen meer kinderen naar buiten kan krijgen, is dat genoeg beweegreden voor mij om door te gaan.

Het lesgeven was ik een tijdje geleden wel aan het afbouwen, maar toen kwam de locatie in De Bilt erbij, dus moest ik weer. Voorheen was het anderhalve dag, maar nu geef ik zo’n vijf dagen in de week les. Ik vind het vooral leuk om les te geven aan kinderen die graag beter willen worden in freerunnen. Sommigen willen liever gewoon lekker recreatief rondrennen, wat ook helemaal prima is, maar ik vind het tof om de kids hun doel van beter worden te zien behalen. Ik heb bijvoorbeeld iemand acht jaar les gegeven. Hij begon met het idee dat hij wat actiever wilde worden, inmiddels is hij ook freerunleraar geworden. Hij heeft van zijn idee grotendeels zijn beroep gemaakt en dat vind ik heel mooi.
Ik vind enorm veel ontsnapping in freerunnen. Het is echt een uitlaatklep voor mij. Op het moment dat je salto’s aan het maken bent of rond aan het springen bent, denk je nergens meer aan. Je gaat volledig op in het moment en dan is er geen ruimte meer in je hoofd voor iets anders. Nu zal het nog wel een tijdje duren hoor, maar ik zal hiermee door blijven gaan totdat mijn lichaam zegt dat het genoeg is geweest.”