Hilversum– Stichting SECU organiseert tijdens de hele ramadan Iftar diners in Hilversum en Utrecht. Het doel van deze diners is om dialoog te bevorderen tussen verschillende groepen mensen. Eten verbindt mensen met elkaar, en het is een leuke manier om mensen te leren kennen. Tijdens één van deze Iftar diners, sprak ik met Dilek Uzun. Zij is een vrouw van 49 jaar, getrouwd en ze heeft drie kinderen.
‘’2,5 jaar geleden ben ik naar Nederland gekomen als politieke vluchteling. In Turkije werkte ik als verloskundige in een ziekenhuis en was ik betrokken bij verschillende maatschappelijke organisaties. Mijn leven nam echter een abrupte wending door het opkomende regime van de Turkse president Erdogan.
Ongeveer zeven jaar geleden begon de klopjacht in Turkije. Ik werd ontslagen uit het ziekenhuis waar ik werkte. Ik gebruikte een verboden communicatie-app. Ik was blijkbaar lid van een vakbond die in de ogen van Erdogan verkeerd was. Ik vocht voor vrouwenrechten, emancipatie en kinderen die niet genoeg geld hadden om naar school te gaan. Door lid te zijn van deze vakbond, ben ik kennelijk op een zwarte lijst geplaatst, en werd ik beschouwd als staatsvijand en een terrorist. Zelfs het hebben van een bankrekening bij de ‘verkeerde’ bank en het gebruik van bepaalde communicatie-apps werd gezien als een bedreiging voor de staat.
Het dieptepunt kwam na de mislukte coup in 2016. Ik werd gearresteerd terwijl ik aan het werk was, anderhalve maand na de coup. Ik was verbijsterd en voelde mij wanhopig. Mijn drie kinderen waren thuis en konden nergens heen. De jongste was toen 12. Ze hadden even geen ouders meer om voor hen te zorgen. Mijn man was al ergens ondergedoken, en ik moest de gevangenis in. Mijn kinderen zijn toen naar een opvanggezin gegaan. Het was hartverscheurend.
De tijd in de gevangenis was verschrikkelijk. Bewakers behandelden ons slecht en het was heel erg moeilijk om het leven daar vol te houden. Mijn levenslichtje verdween echt. Ik heb wel 100 boeken uitgelezen. Eigenlijk was er een gevangenisstraf van zes jaar en drie maanden opgelegd, maar ik kreeg kort verlof na 18 maanden. Tijdens mijn verlof zag hoeveel mijn kinderen leden. Ze waren veel depressief en worstelden met het leven. Het was vreselijk om hen als moeder zo te zien lijden.
Ik zou eigenlijk opnieuw de gevangenis in moeten om mijn straf uit te zitten, maar ik besloot dat er geen andere uitweg was dan te gaan vluchten. Mijn oudste zoon ging niet meevluchten. Samen met mijn man en twee kinderen waagde ik de lange reis van Turkije naar Griekenland. Het was heel erg lang lopen en geen tocht zonder risico’s. Er zijn overal grensbewakers. We moesten ook een stuk water oversteken waarbij we werden beschoten door grensbewakers en onze boot bijna zonk. Wij konden allemaal niet zwemmen. Ik weet nog dat een man in zijn voet werd geschoten, en dat ik de hoofddoek van mijn dochter heb afgetrokken om zijn bloedende wond te verbinden en eerste hulp te verlenen. Hij bleef heftig bloeden en uiteindelijk hebben we 112 gebeld, gezegd waar hij zich bevond, hem achter gelaten, en zijn we verder gevlucht. Het was een te groot risico om bij hem te blijven. Ik ben ook mijn zoon kwijtgeraakt. Na de schoten vluchtte hij een andere kant op. Ik heb drie dagen niks van hem gehoord. Deze drie dagen hebben wij alleen maar gelopen en niks gegeten en gedronken. We besloten terug te gaan naar Istanbul om daar onder te duiken. Toen belde onze oudste zoon om ons te vertellen dat onze jongste zoon veilig was. Hij is opgepakt door de politie, verhoord, en toen vrijgelaten omdat hij nog maar 12 was. Wel bleef de politie drie maanden lang patrouilleren bij ons huis, in de hoop dat wij terug zouden komen voor onze zoon.
Na drie maanden besloten we om het nog een keer te proberen. Ook al wacht ons nu de dood, we gaan het toch proberen, want dit is geen leven meer op deze manier. We bestelden twee taxi’s, een voor onze zoons en een voor ons, zodat de politie ons niet kon traceren. De derde keer lukte het.
Na 40 dagen in Griekenland te zijn geweest kwamen we aan in Nederland. Het was een land waarvan ik hoorde dat het mensenrechten hoog staan aangeschreven, en waar discriminatie tegen vluchtelingen niet veel gebeurt. Mijn ervaringen sinds mijn aankomst in Nederland zijn heel erg fijn. De steun die we hebben gekregen, heeft ons geholpen om ons leven opnieuw op te bouwen.
Maar het is niet zonder uitdagingen geweest. Opnieuw moeten beginnen in een nieuw land dat je niet kent, is heel erg lastig. Het opnieuw leren van een taal, opnieuw mijn rijbewijs halen, en opnieuw certificaten halen voor mijn beroep.
Ik ben heel erg dankbaar voor de kansen die ik in Nederland heb gekregen en ik hoop mijn kennis en ervaring hier te kunnen inzetten. Ik ben deze avond aanwezig op het iftar diner, en ik ben omringd door mensen die openstaan voor dialoog en begrip. Nederland voelt als mijn tweede thuis en nieuwe thuis.’’
