Elke van der Velde heeft sinds kort, samen met twee andere dames, een eigen ondersteuningsbureau opgestart voor mensen die te maken krijgen met emotioneel verlies. Elke heeft namelijk zelf ook te maken gehad met het grote emotionele verlies van haar tweejarige dochter Faye.
Elke woont in Nieuwegein, Galecop, samen met haar man en twee kinderen Sara en Sepp. Sinds anderhalf jaar is Elke vrijwilliger in de hospice van Proxima. Daarnaast werkt ze als onderwijsassistente op basisschool de Trompetvogel in de wijk Doorslag.
“Ik ben moeder van drie kinderen. Mijn eerste dochter Sara is geboren in 2009, mijn tweede dochter Faye in 2011 en mijn zoontje Sepp in 2013. Destijds, toen Faye twee jaar was en Saar viereneenhalf jaar, had ik mijn handen vol aan deze twee meiden. Toen Saar naar de basisschool ging, waren Faye en ik doordeweeks gezellig met z’n tweetjes thuis. Helaas duurde deze onbezorgde tijd maar voor heel even. Op 13 december 2011 zaten we namelijk in het ziekenhuis op de kinderafdeling, omdat Faye heel erg veel moest overgeven, gekke vlekjes in haar nek had en een beetje raar liep. We waren het spoedgeval van de avond en er moest per direct een foto worden gemaakt van Faye’s hoofd. Het was allemaal zo onwerkelijk en ik kon het me bijna niet voorstellen, want op de foto zag de arts dat Faye een hersentumor had ter grootte van een sinaasappel. Deze zat aan de linkerkant van haar hersenen. Vanaf dat moment was ons leven in één klap veranderd.”
“In het ziekenhuis was er geen tijd meer om een MRI te maken, want de druk in haar hoofdje was te groot. Ze moest écht met spoed geopereerd worden. Gelukkig was de operatie gelukt en hadden ze zoveel mogelijk van het tumorweefsel weggehaald. Volgens de arts leek het op het oog schoon. De artsen moesten uiteraard nog allerlei foto’s maken en wonder boven wonder kwam Faye gewoon bij. Een aantal weken later bleek uit de biopsie echter dat ze een vorm van kanker had die zeer moeilijk te behandelen was. Daarnaast bleek Faye uitzaaiingen te hebben naar haar ruggenmerg.”
Elke heeft een soort foto dagboek bijgehouden van de tijd waarin Faye en Saar klein waren. Sepp was toen nog niet geboren. Foto’s van voor en na het ziekteproces van kleine Faye komen voorbij. Elke bladert door het boek en vertelt aangrijpende verhalen bij de foto’s. Ze legt uit dat het op een moment als dit af en toe nog wel eens confronterend en emotioneel kan zijn. “Het is zo moeilijk om van het één op het andere moment ons meisje te zien aftakelen van een meisje dat blaakte van gezondheid naar een doodziek kindje zonder haar.”
“Mijn man en ik konden ons alleen nog maar focussen op onze dochter en de rest van de wereld is dan helemaal zoek. Dat betekende ook dat ik vaak niet bij mijn andere dochter kon zijn en die zat nét op de basisschool. Dat was ook heel erg verdrietig, want haar leventje was ook van het één op het andere moment rigoureus veranderd.”
“Faye lachte altijd en aan alle dokters moest ze laten zien dat ze met haar tong het puntje van haar neus kon aanraken. Ze was altijd vrolijk. Daarnaast had ze een klavertje vier gekregen, wat we destijds aan de hersenchirurg hebben gegeven. Deze chirurg heeft dat klavertje vier tot op de dag van vandaag nog in zijn tasje met operatiegereedschap. Altijd als hij gaat opereren ziet hij dat klavertje vier en dan denkt hij aan Faye. Dat vind ik zelf een hele mooie gedachte. Helaas heeft dat klavertje vier niet geholpen, want wij kregen vlak daarna te horen dat Faye uitbehandeld was. Ze zei zelf altijd tegen iedereen: ‘Faye blijft twee’. In deze laatste weken thuis wilde Saar de verjaardag van Faye heel graag vieren, want Faye zou toen op 26 oktober drie jaar worden. Van Faye hoefde dit allemaal niet meer en ze gaf aan dat ze super moe was. Wij zijn altijd eerlijk geweest tegen Faye, maar we wisten niet goed hoe we moesten uitleggen dat ze niet meer beter werd. Zelf zei ze altijd: ‘Faye is niet bang en Faye is moe’. Saar gaf Faye alvast cadeautjes een dag voordat ze echt jarig zou zijn. Op dezelfde dag, na het krijgen van de cadeautjes, is Faye ‘s avonds om 19:50 overleden. Één dag voordat ze drie jaar zou 
worden.”
“Op 26 oktober kregen we allemaal post binnen voor Faye’s derde verjaardag. Faye is nooit drie jaar geworden en dus heb ik deze post ook pas jaren later opengemaakt. Ik kon het gewoon niet; het was te confronterend. Haar broertje Sepp is echt een evenbeeld van Faye; hij lijkt enorm veel op zijn zus. Ik heb het nog íedere dag over Faye en haar naam valt altijd wel een keer. Niet bewust, maar gewoon omdat ze uiteraard nog altijd een onderdeel is van ons gezin. Zoals Faye zelf altijd zei én ik hoor het haar nog zeggen: ‘Als je me zoekt. Ik ben in de wolken.’”