Op donderdag 5 oktober was het multidisciplinair kunstproject Keturunan te bekijken in het Podium Hoge Woerd in Leidsche Rijn. Door middel van een documentaire, dansvoorstelling en een foto-expositie geven de vijf kunstenaars allemaal een stukje bloot over hun manier van omgaan met het hebben van een Molukse of Indonesische afkomst. Ik sprak deelnemer Navajo Huwae (26) over het zijn van Moluks en de invloed van dit project.

Bij binnenkomst in het podium werd je gelijk begroet door de foto expositie, de foto’s hingen boven houten plantenbakken met daarin met daarin voor elke foto apart gekozen bloemen. Door middel van de fototechniek double exposure voegde ze een foto van de kunstenaars zelf en een foto van hun dierbare voorouders samen tot 1 foto. Naast de expositie waren de deuren van de theaterzaal al geopend waardoor er zacht ambient muziek uit de zaal te horen was. Eenmaal op de gereserveerde plek in de zaal zat ik toevallig naast Navajo Huwae die ik na afloop van de voorstelling een aantal vragen heb gesteld. het enige wat er nu nog op het podium te zien was was een groot wit spandoek, maar nadat de laatste paar bezoekers waren binnen gedruppeld eindigde de ambient muziek en doofde alle lichten. De documentaire werd geprojecteerd op het grote witte spandoek en introduceerde de vijf kunstenaars die dit project hebben opgezet, ze hebben gemeen dat ze allemaal een Molukse of Indonesische afkomst hebben maar ook dat ze allemaal van dansen houden. Er werd verteld wat Molukker of Indonesiër zijn voor hen betekent en hoe de omgang met hun voorouders heel belangrijk is. Ook stelde ze vragen aan hun familieleden over hun opvoeding en afkomst waar ook emotionele momenten tussen zaten. “In de Molukse cultuur staat familie op de eerste plaats, we steunen heel erg op elkaar.” vertelt Navajo. 

Na het einde van de documentaire werd het witte spandoek opgeheven en was het opeens heel stil, uit de schaduwen kwamen de vijf dansers tevoorschijn en begon de muziek ook op te bouwen. Door de steeds meer opbouwende muziek heen waren audiofragmenten te horen in het Moluks of Indonesisch die over tijd steeds harder werden. De dansvoorstelling  had veel kalme en explosieve stukken, tijdens de explosieve stukken moedigden de dansers elkaar hard aan en zag je dan ook echt dat het een hechte groep was. En tijdens de wat kalmere stukken werd de muziek ook veel rustgevender.  Aan het einde van de voorstelling kregen de dansers een staande ovatie van heel de zaal waarbij een oorverdovend applaus klonk. Na de voorstelling was er nog een nagesprek met de dansers waarbij het publiek vragen kon stellen of hun mening kon uiten. “De voorstelling haalt wel wat emoties bij me naar boven, ik vind het mooi dat deze groep elkaar heeft gevonden en dat ze samen zoiets konden opbouwen.” “En dat ze dat nu ook nog mogen tentoonstellen aan zoveel mensen doet mij al helemaal goed.” stelt Navajo.