Na het Libris Literatuurprijs-winnende boek Wees onzichtbaar is nu, zes jaar later, het vervolg daarop uitgekomen. Schrijver Murat Isik maakt in beide boeken gebruik van zijn alter ego, Metin Mutlu. De boeken zijn fictief, maar bevatten veel overeenkomsten met het leven van de auteur. Met In de mist van Golden Gate Park heeft Murat een nieuw werk aan zijn schrijversoeuvre kunnen toevoegen. Hij vertelt hierover tijdens zijn lezing bij Studio Idee in Loenen

‘Voor een roman heb je verdieping nodig, het moet gelaagder zijn. Toen ik zelf naar San Francisco ging wilde ik vooral wat leren. Ik had vrienden die naar het buitenland gingen en zag dit als mijn kans om ook te gaan, te ontsnappen. Metin is daarentegen echt een denkend personage, veel analytischer en gelaagder. Er zijn dus zeker overeenkomsten tussen mijn leven en het boek, maar er zijn zeker ook erg veel verschillen. Niemand zit te wachten op het verhaal over hoe leuk je het had in San Francisco, voor een roman is drama nodig! Ik heb een hele nieuwe wereld om mij heen gebouwd, en van alles toegevoegd.

De voorganger van dit boek, wees onzichtbaar, ging over de jeugd van Metin in de Bijlmer. Metin werd op de basisschool al onderschat, zijn leerkracht scheepte hem af met een mavo/havo-advies. Dit had te maken met het feit dat hij zoon van een immigrant was. Dit deel van het verhaal is wel écht gebeurd! Mijn vader is vervolgens naar school gegaan en heeft ruzie gemaakt met de decaan. Hij dreigde mij thuis van school te laten, en het heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik ging naar het vwo en heb vervolgens aan de Universiteit van Amsterdam mijn rechtenstudie afgerond. Het maakte in mij een bepaalde bewijsdrang los.

‘Als je kinderen op deze wijze onderschat worden dan moet je daar wat van zeggen.’

Hoe ik toen onderschat ben zal mijn kinderen niet zo snel overkomen, mijn achtergrond verschilt natuurlijk met die van hun. Mijn kinderen groeien op met academici als ouders, dat was bij mij natuurlijk anders. Ik ben schrijver en mijn vrouw is psycholoog, en wij spreken de taal natuurlijk goed. Wel hebben ze mijn achternaam Isik. Onbewust zal ik waarschijnlijk wel meer oog voor onderschatting hebben.

Of ik nog steeds weleens onderschat word? Ik denk wel dat het voorkomt, dat is wel iets wat in de mens zit natuurlijk. De wat oudere generaties die dat misschien hebben? Bijvoorbeeld zes jaar geleden, tijdens lezingen over Wees onzichtbaar. Toen kreeg ik heel vaak de opmerking: “Wat spreekt u goed Nederlands, ik moet u een compliment maken.” Dan zat ik daar als Libris-winnaar en romanschrijver. Vaak kaatste ik hem dan terug, “U ook!” riep ik dan. Dat is die onderschatting. Het is geen compliment, het zijn lage verwachtingen van landgenoten uit achterstandswijken.

‘Het is geen compliment, het zijn lage verwachtingen.’

Met In de mist van Golden Gate Park kon ik alle registers openen, in de bubbel van de Bijlmer waren mijn opties beperkt. Als de hoofdpersoon naar Amerika gaat zijn alle opties open. Dat is enerzijds een verademing, maar ook een vloek. Ik had heel veel tekst daardoor en meer research gedaan, hierdoor was het een veel moeilijker boek om te schrijven. Voor dit boek ben ik diep gegaan, heel diep gegaan. Dit boek laat de ontwikkeling in mijn schrijverschap zien waar ik zo trots op ben.

Boeken schrijf je vanuit het idee dat je iets aan de wereld wil vertellen. Of je boek aansluiting vind bij de doelgroep komt na afloop pas. Ik ben er blij mee dat Wees onzichtbaar een bestseller was. Dit gaf mij de ruimte om tijdens het schrijven geduldig te zijn, niet te hoeven haasten met publiceren zodat er weer geld binnenkomt. Als schrijver leef je tijdens het schrijven natuurlijk van je spaargeld, al komt er wel nog geld binnen. Royalty’s en uitleengelden van de bibliotheek. Natuurlijk hoop ik dat dit boek net zo’n succes gaat zijn. Of het mijn beste boek is? Als schrijver ontwikkel je je constant, en je laatste boek is eigenlijk altijd je beste boek.’

Verslaggever Rolán Bouzas Wensing maakte een reportage over de lezingavond bij Studio Idee in Loenen: