Op de Amerikaanse werkvloer die gedomineerd is door witte mannen, kan het als persoon van kleur voelen alsof je er niet bij hoort. Het is de constante strijd tussen jezelf zijn en voldoen aan de verwachtingen die anderen van je hebben. Het is dat stemmetje in je hoofd dat fluistert: “Je hoort hier niet thuis. Je bent niet goed genoeg.” Dit fenomeen noem je het racial imposter syndrome.

Deze term werd voor het eerst gebruikt in 2018 in de podcast Code Switch. Men vraagt zich af of hun successen echt zijn of gewoon gelukstreffers. Siobhan Ludwig is Surinaams, Nederlands en Duits, maar heeft lang in Amerika gewerkt. Ze werkte vier jaar bij een bedrijf, dat ze liever anoniem houdt, waar ze zich een “bedrieger” voelde. “Het voelde altijd alsof ik niet blij mocht zijn met mijn successen en ik cijferde mezelf weg. Ik probeerde heel hard om een echte Amerikaan te zijn, maar ik voelde me altijd een buitenstaanden” Voor velen is het een dagelijkse worsteling.

Voor inheemse Amerikanen, of Native Americans op werkvloer is het racial impostor syndrome ook een zware last. Het uit zich in constante onzekerheid en twijfel, versterkt door het gebrek aan erkenning van hun erfgoed. Werkgevers kunnen een cruciale rol spelen door een inclusieve cultuur te creëren en ondersteuning te bieden. Binnen organisaties kan de diversiteit bevorderen en open dialogen over raciale identiteit aanmoedigen.

Inheemse Amerikaanse kinderen werden vroeger gescheiden van hun stammen en gedwongen zich te integreren met blanke Amerikanen en hun waarden over te nemen. Wat betekende dat het racial imposter syndrome hen werd opgedrongen. Mensen moesten veranderen wie ze waren en voelden zich vervolgens gescheiden van hun stam, vertelt Native American rechts jurist, Brett Chapman bij BBC.

Vita (32) is onder andere Native American en deelt haar ervaring met het racial imposter syndrome. Luister hem hier beneden!

Music by Daniel Carlton from Pixabay