Pasen is voor de christelijke gemeenschap een tijd van religieuze bezinning. Ook in Utrecht Noord komen mensen samen om de wederopstanding van Jezus te vieren. Met gebed en muziek deelt Wilma Verhage-Schram(65), op paasochtend, haar religie met de oecumenisch christelijke gemeenschap van de Utrechtse Blauwkapel. In haar voordracht staat verbinding centraal.
Wilma Verhage-Schram(65) is voorganger in het Leger des Heils, een christelijke stroming waarin zij al 20 jaar actief is. Ze groeide op in Borger en werkte in de zorg tot een drang naar geloofsverdieping haar weglokte naar haar huidige rol als voorganger in diensten en gebeden.
Zo’n 35, voornamelijk oudere, kerkgangers luisteren aandachtig naar het gebed. In de vijfhonderd jaar oude kerk wordt een paaskaars aangestoken die het licht van de opgestane Jezus symboliseert. “De heer is waarlijk opgestaan, Halleluja”, luidt het door de kerk. Met zijn allen zingen ze liederen over het paasverhaal.
“Want een engel des Heren daalde uit de hemel neder en kwam nader, en hij wentelde de steen weg”- Matteüs 28:2b
In het gebed en in haar voordracht stipt Wilma Verhage-Schram de verkondiging van Jezus’ wederopstanding aan uit Matteüs. Ze blijft hierin steeds terugkomen op de symboliek van de steen die wegrolt.
“Als iets afgesloten is, dan is daar geen ruimte om iets nieuws te starten. Maar als die zwaarte wordt weggenomen dan is er ruimte voor openheid.”
“Mijn ouders waren voltijd in dienst van het Leger des Heils. Dus ik ben er geboren, opgevoed en meegegroeid” vertelt Wilma na de dienst. Strak in uniform zit ze op een bankje met een vriendelijk te glimlachen. Ze denkt terug aan hoe ze actief is geworden in het geloof. “Vanuit het Heilsoldaatschap kan je zeggen ‘ik wil een extra stap hierin zetten.’ En dan is het maar net de vraag welke rol er bij je past. Ik heb de Heilsoldaatcursus gedaan. Een soort theologische opleiding en van daaruit ben ik gevraagd om voor te gaan in samenkomsten.”
Een nieuw uniform
“Ik was vroeger verpleger en ben daarna de medische industrie in gegaan.” Maar op zondagen is ze al haar hele leven in de kerk te vinden. “Daar waar zang en muziek altijd een belangrijke rol speelden. Toen kreeg ik behoefte aan een stuk geloofsverdieping”, met de stap tot voorganger als gevolg. Ze denkt terug aan oude adviezen: “je moet kijken naar de gaven die je hebt en ik kan wel redelijk babbelen. Maar het gaat niet alleen om mij. Het gaat erom dat ik wat wil mee geven aan mensen. En dat geeft mij vreugde vanuit die dienstbaarheid.”
“Mijn vader heeft me altijd geleerd: ‘Wilma, één onderwerp, anders wordt het veel te ingewikkeld.’”
Pasen is de belangrijkste viering van het christendom. Hoewel de naam is ontstaan uit het joodse woord Pesach draait het in het christelijk geloof om het vieren van en het geloven in het wonder van de wederopstanding. Kerken door heel het land vieren dit op eigen manieren, zo heeft elke stroming een eigen gewoonte.
“Pasen is een nieuw begin. Dat is ook het beeld dat ik vanmorgen gebruikte”, verwijst Wilma naar de dienst. “Iets wat afgesloten is daar is geen ruimte om iets nieuws te starten. Maar als die zwaarte wordt weggenomen dan is er ruimte voor openheid. Dan kun je weer naar een nieuw begin gaan. Dit is wat ik voor vanochtend gekozen heb. Want mijn vader heeft me altijd geleerd: ‘Wilma, één onderwerp, anders wordt het veel te ingewikkeld.’”
De nieuwe start is voor haar tweedelig: openheid door verbinding en een nieuwe start in haar band met God. “Als ik me voorbereid op een samenkomst, dat is altijd een nieuwe ontmoeting met de Lieve-Heer. Dat soort ‘ontmoetingen’ komen soms ook zo maar. Dan denk ik: ‘hé een zonnestraaltje op mijn weg.’ Dat kan op hele onverwachte momenten zijn zoals in een gesprek. Dat ik God herken in de wereld.”
De dogma doorbrekende oecumenische gemeenschap
Al meer dan 500 jaar lang is de christelijke kerk in tweeën gedeeld. Met honderden aftakkingen en splinterbewegingen. De oecumenische gemeenschap, met zo’n acht kerken door heel Nederland waaronder de Utrechtse Blauwkapel, hoopt alle soorten christenen te verbinden. “We moeten in het leven veel meer op zoek gaan naar de oecumene. Als je gaat zoeken naar ‘wat verbindt ons?’ dan kom je veel meer tot een eenheid.” Wilma is dankbaar dat zij wordt gevraagd als voorganger in de kerk.
Ze herinnert zich een tijd waarin die verbinding anders was: “Vroeger had je heel erg die verzuiling tussen de katholieken en de protestanten. Er is ook nog een oud gezegde: twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen. Dat was uit die tijd.” In haar ogen dienen de oecumenen de verbinding en de spiritualiteit van het geloof enorm. “Ik geloof namelijk niet in zij hebben gelijk en zij hebben geen gelijk.”
“Je hebt allemaal zo je eigen regeltjes. Ik denk dat je strijd moet vermijden en meer moet kijken naar wat de kern is: de verbinding, de liefde die het geloof kan geven.”
Pasen: de tijd voor een nieuw begin
In haar preek spreekt Wilma over de staat van de wereld. Over rampen en over oorlog. Maar in haar voordrachten besteedt ze ook aandacht aan kleiner leed, wat iemand ook enorm kan raken. “Ik had bijvoorbeeld vorig jaar een moeilijk jaar. Mijn man was heel ziek, het was nog maar de vraag of hij beter zou worden. Dat geeft heel veel stress en onzekerheid. De zonnestraaltjes zijn dan bijvoorbeeld wanneer het beter gaat. Tel je zegeningen één voor één. En dan ineens begint de rust weer in te dalen. Als het dan zo omdraait en het allemaal beter gaat voelt het ook echt als een nieuw begin.”
Bij het afsluiten van de kerkdiensten groet ze alle kerkgangers persoonlijk, bekenden neemt ze apart om bij te praten. “Een gezegend paasfeest”, wenst ze iedereen.
“Religie is ook heel persoonlijk. Maar dat probeer ik te vertalen naar een beeld zodat mensen zelf daar een eigen gedachte omheen kunnen vormen.”
Kijk hieronder naar de reportage van Julia Muijzer over de paasdienst in de Utrechtse Blauwkapel.
