Sinds maandag 2 oktober hangt er een troostmuur in bibliotheek Overvecht. De troostmuur is gemaakt voor en door ouders die hun kind zijn verloren met wat extra aandacht voor ouders die rouwen tussen twee culturen in. Het initiatief komt vanuit Petra Jongerius.  

Eén voor één hangt Eveline Smeets één van de programmamakers voor bibliotheken in Utrecht noord, de gekleurde hartjes aan de muur. Op de gekleurde harten staan namen van de kinderen met daarbij een boodschap over het kind of een troostende boodschap. De harten omringen een quote van Khalil Gibran die luidt “wat je in je hart bewaart raak je nooit meer kwijt’ in blauwe marker Petra Jongerius vertelt: ‘De kinderen die onzichtbaar zijn en in de harten van de ouders voortleven maak je dan toch zichtbaar.’ Door de namen in de bieb op te hangen blijven de namen genoemd worden.  

De tentoonstellingsmuur staat in het midden van de bibliotheek. De bieb is verlicht vanwege de ramen die rondom het hele gebouw hangen. Aan de wanden zonder ramen staan kasten gevuld met boeken. De tentoonstellingsmuur waar de troostmuur wordt opgezet ligt aan het pad dat tussen de stellingskasten doorloopt. Hierdoor passeren er geregeld mensen langs. Het is rumoerig in de bibliotheek. Kinderen spelen in de speelhoek aan de andere kant van de bieb. Schuin tegenover de troostmuur staan computers waar twee mannen aan het werk zijn. Op de grond liggen de blauwe en witte markers die gebruikt worden om de troostmuur te maken.  

Petra Jongerius verloor in 2015 haar zoon Ilias door een busongeluk. Petra Jongerius begon brieven te schrijven aan haar zoon, deze brieven zijn later als inspiratie gebruikt voor het boek Paradijsvogel van de Hoge Woerd van schrijver Abdelkader Benali. Dit boek viel op bij Stichting Ouders Overleden Kind die samen met Petra Jongerius een bijeenkomst organiseerde om zo begrip bij elkaar te zoeken. Vanuit deze bijeenkomst op 1 oktober is de troostmuur ontstaan. 

Het doel van de troostmuur is ook om andere ouders te inspireren in gesprek te gaan zegt Petra Jongerius. Maar ook dat lotgenoten steun vinden bij het zien van de muur. ‘Het voelt fijn om de bieb te gebruiken voor dit soort evenementen. Om de deuren te openen en zo’n veilige plek te creëren om dit gesprek te starten,’ zegt Evelien. Regelmatig stopt er iemand om even te kijken wat er op de hartjes staat geschreven.  

‘Ik ben altijd opzoek naar, hoe kun je dingen fysiek tastbaar maken zodat anderen ook kunnen zien wat er gebeurt in de bieb,’ aldus Eveline Smeets, ‘zo ontstond het idee van een troostmuur’. Het is ook de bedoeling dat bibliotheekbezoekers die hetzelfde hebben meegemaakt of graag iets kwijtwillen ook een naam en/of troostende boodschap op een hartje kunnen schrijven.  

‘Hij is in een ander land geboren en voelt zich daar uiteindelijk meer thuis. In die cultuur en in die manier van leven. Dit kan soms leiden tot conflicten en verschillen. Er ontstaat een afstand. Dat heeft het rouwen wel moeilijker gemaakt,’ verteld Jongerius over haar man Mohamed, ‘Je zoekt de houvast die je kent vanuit je eigengeloof’. Overvecht is een wijk waar verschillende culturen samenkomen. ‘Dus wij dachten van als we zo’n thema aan de orde willen stellen dan is de wijk Overvecht een mooie plek,’ vertelt Petra Jongerius. Ook vertelt Jongerius dat de herkenning met elkaar veel sterker naar voren komt dan de verschillen in cultuur.  

Verslaggever Fleur sprak hier veder over met Petra Jongerius.