AMERSFOORT- Op een van de eerste herfstdagen van het jaar beklimmen we de Onze Lieve Vrouwen toren in Amersfoort. Een gids verteld over het magie en geschiedenis van de toren.

Met een groepje van zeven mensen en een gids begint de onder aan de toren de tour. De gids, Hans de Vries, verteld op het Lieve Vrouwenkerkhof over de geschiedenis van de toren en de kerk die naast haar heeft gestaan. Het plein waar de groep op staat is de plek waar deze kerk heeft gestaan, “de lichte steentjes die je ziet zijn het vloeroppervlak van de kerk.” Zegt de Vries.

Tijd om naar boven te gaan. “Heeft er iemand hoogtevrees of claustrofobie?” vraag de Vries nog voordat de groep naar boven gaat. Niemand steekt zijn had op, dus gaat de hele groep mee. Met de gids voor op loopt de groep achter elkaar de afgesleten traptreden op naar de eerste verdieping. Deze verdieping noemen ze de houtzolder, dat is ook goed te begrijpen aangezien een op een houten vloer loopt. Je zou misschien denken dat dit wat onveilig voelt maar niemand in de groep schijnt daar last van te hebben.

Op de houtzolder staan een aantal bankjes, hier neemt de groep plaats om een film te bekijken. De Vries start de film in; het gaat over de historie van de toren. De hele groep is muisstil tijdens de film. Er zijn geanimeerde plaatjes van de stad Amersfoort te zien en een Mariabeeldje staat centraal. Dit beeldje heeft een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis van de toren. Het beeldje zou namelijk magische kragen beheersen; een van de verklaringen is dat de toren is blijven staan tijdens de explosie, maar de kerk niet. De explosie in de kerk werd veroorzaakt doordat er munitie in was opgeslagen.

Stipt om drie uur slaat de klok, een vrolijk deuntje klinkt. Veel harder dan je gewend bent, de groep staat namelijk naast de luidende klok. Het koppel in de groep houd hun handen over hun oren om het geluid wat te dempen.

De tour wordt vervolgd met een stuk aan traptreden, deze zijn smaller dan een eerste. Eenmaal boven komt de groep even opadem tijdens het bewonderen van de klokkenstoel. Een heel groot geraamte van houten balken waar de klokken in hangen.  Je kunt er tussendoor kijken om nog een aantal van deze klokken te zien. De Vries zegt erbij: “Er hebben hier nog meer klokken in gehangen meer we weten daar helaas niks van.”

Op 51 meter hoogte is Amersfoort maar een klein stadje geworden met kleine huisjes en hele kleine mensjes. “Wauw” hoor je vanuit de groep. Iedereen is onder de indruk. “In de verte zie je de windmolens van Zuid-Flevoland, de formaline Zuiderzee.” Zegt de Vries. “Daar zie je de Amersfoortse berg” waarop de Zwitserse toeristen die mee zijn reageren: “Noemen jullie dat een berg?”

De groep loopt naar beneden. Iedereen houdt zich goed vast aan het touw die als trapleuning dient. Beneden hoor je iedereen voldaan praten over de klim. Blij om weer met beide benen op de grond te staan.

Clayton Inkelaar is naar de lieve vrouwen toren toe gegaan om mee te lopen met de tour die daar plaats vind.