Tijdens deze minor volgde ik theaterlessen. In het eerste blok maakte ik samen met een deel van mijn klasgenoten een voorstelling die we voor publiek hebben gespeeld. In het tweede blok schreef ik een gedicht genaamd ‘Kind’ dat ik individueel heb voorgedragen op het podium. Het gedicht lees je hieronder.
Ben jij mij eigenlijk wel?
vraag ik me soms af,
want kijk, ik kijk de laatste tijd vaak naar kinderfoto’s van mezelf,
klein, blond, blauwe ogen, buik vooruit,
onbezonnen en verzon de dagen aan elkaar,
nog geen benul van wat ging komen,
hoe vaak ze haart hart in scherven van de grond zou moeten rapen en zou moeten dragen wat ze eigenlijk niet kon.
scheuren in mijn kleren, een gezicht vol met pastasaus, haren in de klit en modder onder mijn nagels;
wanneer zijn we begonnen met het wegpoetsen en polijsten van datgene wat ons mens maakt?
wanneer zijn we ons vermogen verloren om een bos in te rennen en oeverloos verdwaald te raken?
wanneer leren we om in de spiegel te kijken en enkel te zien wat ons niet aanstaat?
waar zit het moment waarop we ons kind zijn gedag zeggen zonder te beseffen dat het nooit meer terugkomt?
het liefst zou ik het meisje op de foto’s vast willen pakken om haar iets te vertellen,
haar vertellen dat ze nog even veertien jaar moet wachten tot de golven zijn bedaard en de storm weer is gaan liggen,
dat ze tot die tijd kan schuilen in de regen waar de druppels de wereld zullen dempen en buitensluiten tot het tijd is om te gaan.
ik zou haar willen zeggen dat ze het gaat redden.
dat er meer is in het leven dan presteren,
en dat ze de zachtheden van haar lijf eindelijk leert te waarderen,
dat houden van het allermooiste is wat je kunt doen,
dat het tempo van de wereld niet háár tempo hoeft te zijn,
dat ze los moet laten want ze is nog maar zo klein,
dat ze haar angst bij de hand genomen heeft en de wereld ingetrokken is,
dat ze moet blijven praten, niet moet laten, want dan gaat het mis,
dat ze als geen ander kan genieten van de kleine dingen, maar boven alles zou ik haar willen zeggen dat ze het geluk in het leven niet moet willen zoeken in punten, maar in zinnen.
ik zou haar willen zeggen, kind,
het is nooit te laat om opnieuw te beginnen.