Aan de Kerkbrink in Hilversum vult het Goois Ouderen Koor de lucht van de Grote Kerk met de tijdloze klanken van een traditioneel kerstconcert. Zij hopen zo Hilversum alvast in een vrolijke kerstsfeer te dompelen en een uitweg te bieden aan de steeds grotere groep ouderen die zich eenzaam voelt tijdens de feestdagen. ‘Wij zingen bij kerst, omdat je dan toch hoort te zingen. We hebben iets om naartoe te werken en dat kan mensen echt helpen.’

Het is halftwaalf op een grijze woensdagochtend. Aan de voorkant van het oudste gebouw van Hilversum, voegt een groep mensen met grijs haar en beleefde uitdrukking op hun gezicht zich langzaam toe aan een groeiende rij voor een van de deuren aan de linkerkant van het kerkgebouw. Sommige bezoekers maken gebruik van rollators of wandelstokken waarmee ze zich voorzichtig het terrein op manoeuvreren. Zachtjes zijn de eerste gesprekken te horen. Het onderwerp? Dat is natuurlijk het koor dat zometeen gaat zingen. Als enigste bij een andere deur staat een vrouw te wachten met een opvallende roze winterjas en een grote wandelrugzak. Wil Harmsen van 81 heeft al meerdere malen het koor zien optreden en is groot fan. ‘Hun dirigente is een dame uit Argentinië, Alexandra d’Espinoza, en zij doet dat gewoon zo ontzettend mooi. Ik denk dat het koor mede door haar gewoon enorm veel enthousiasme uitstraalt.’

Wil stapt met een subtiele glimlach de kerk in, wanneer niet de verwachte deur aan de linkerkant, maar gewoon de middelste deur opengaat. De ouderen die links stonden te wachten zien de andere deur opengaan en haastten zich snel naar de nieuwe rij. Langzaam vloeien de mensen de kerkzaal binnen, waar een groep ouderen al rustig zit te wachten op stoelen die verheven zijn op een langwerpig podium langs de zijkant van de bruin-witte kerkhal. Heren in het zwart, vrouwen in het wit. Het koor kijkt met een vleugje nerveusheid toe terwijl het publiek in een soort vierkant om het podium heen gaat zitten. Het geroezemoes in de zaal stopt onmiddellijk wanneer een van de vrouwen uit het koor, de penningmeester, naar de microfoon toeloopt en iedereen verwelkomt. Er klinkt luid applaus wanneer de dirigente het podium op stapt en het eerste nummer inzet. De achterste rij van het koor staat op, de dirigente geeft een teken met haar handen en het eerste stuk begint. ‘Komt allen tezamen, jubelend van vreugde’ luidt het eerste stuk, passend.

Het koor zingt een uur lang, vijftien verschillende stukken. Bij het luisteren naar het koor is het niet te bedenken dat het volledig bestaat uit ouderen. De stemmen volgen moeiteloos de ingewikkelde melodieën van verschillende Nederlandse, Engelse en Duitse stukken. Wanneer de melodie van ‘Guter Mond, du gehst so stille’ (beter bekend als ‘Margrietje’) door de zaal klinkt, begint een vrouw achterin zachtjes mee te zingen, realiserend dat ook zij de tekst van dit stuk kent. Ze is dan ook niet de enige, want met opkomend volume beginnen meerdere mensen uit de zaal mee te zingen, wat van ter voren ook zeker aangemoedigd werd. Aan de zijkant van de zaal, zit een meneer met een serieuze blik, zijn hoofd licht-gebogen en enigermate verborgen door de rij mensen voor hem. Eerst worden zijn ogen wat roder en dan ontstaat er langzaam wat vocht. Hij veegt zijn ogen en neus af met zijn hand en luistert ontroert verder naar het koor en de bezoekers die nu samen het lied ‘Nu zijt wellekome’ zingen.

Na het laatste stuk klinkt er luid applaus en blijft alleen het koor nog in de kerk voor een gezamenlijke lunch. Een van de leden van het koor is Tineke Brinkman, 85 jaar oud. Ze praat over de eenzaamheid die ouderen kunnen voelen tijdens de feestdagen en hoe het koor hiertegen kan helpen. ‘Een aantal jaar geleden is mijn man overleden’, vertelt ze. ‘Dan val je in een zwart gat en vereenzaam je volledig. Maar door het koor heb ik iets om naar uit te kijken en dan heb je daar gewoon veel minder last van.’ Penningmeester Angeli van der Weijde deelt deze mening. ‘We zingen bij kerst omdat je dan toch hoort te zingen. Zo hebben we iets om naartoe te werken en dat kan de leden van het koor echt helpen.’ Ondertussen schenkt ze een kop koffie in voor een van de leden, die haar nog even verteld hoe goed hij het vond gaan. ‘We kunnen dan wel een ouderenkoor zijn, maar als je ook zo gaat klinken, dan moet je stoppen’, vertelt ze met een grote lach.

Stef Planje doet verslag van de middag en spreekt onder andere de voorzitter van het koor: