Niet iedere twintiger is nog zo in de ban van zijn jeugdheld. Voor Houtenaar Daniël Hofman (23) is dit anders. Vandaag de dag praat hij nog steeds enorm passievol over Bassie & Adriaan. Hij begon in zijn jeugd met het verzamelen van spullen. Nog steeds wordt de verzameling alleen maar groter en groter. De oude kamer van zijn broer staat tot de nok vol. Van puzzels tot aan sokken en van ondergoed tot aan boeken, zijn verzameling is ongekend groot. Net zoals zijn liefde voor de heren.
“De meeste kinderen gaan op woensdagmiddag lekker spelen met elkaar, maar ik ging altijd met mijn moeder naar de kringloop toe. Ik was toen een jaar of vijf denk ik en toen is mijn verzameling van Bassie & Adriaan begonnen. Bij de kringloop vind je heel vaak wel wat van ze. Er zijn ook zoveel spullen gemaakt. Van een fietsbel tot aan kinderondergoed, je kan het je zo gek niet bedenken. Mijn passie voor Bassie & Adriaan is al eerder gestart. Toen ik één jaar oud was, keek ik al naar DVD’s. Ik vond het zo vet allemaal, dat ik het nooit meer heb losgelaten. Ik verlies mezelf niet in die twee, maar toch denk ik iedere dag nog even aan ze.
Het meest trots ben ik op mijn Adriaan blouse. Ik heb de blouse na laten maken, want de originele is er niet meer. Het liefst loop ik de hele dag in die blouse rond, echt heel erg! Op het personeelsfeest van mijn werk ben ik er vaak in te zien. En vorig jaar op Comic Con droeg ik de blouse ook. Comic Con is een groot evenement waar mensen de passie delen van TV en film. Ik wist niet goed hoe de reacties zouden zijn, maar ik dacht ik ga gewoon lekker in mijn Adriaan blouse. Eigenlijk was ik de hele dag bezig met zwaaien naar mensen die ‘Adriaantje!’ riepen en graag met me op de foto wilden. Ik dacht echt: ‘Wat is dit?!’ Het is heel gek dat zoveel mensen dat toch nog wel herkennen.
Ik ben altijd al met elk Bassie & Adriaan item tevreden geweest. Maar momenteel zoek ik nog twee LP’s die ik heel graag wil hebben, dan heb ik alle platen compleet. De DVD collectie heb ik nu eindelijk compleet, dat zijn er rond de honderd, nee, ik denk zelfs nog wel meer. Laatst zag ik een LP die ik nog niet heb, maar wel heel graag wil hebben, op Marktplaats. Die kostte €225,-, ja dat gaat mij echt wel te ver. Dan hoop ik die liever ergens in een kringloop te vinden dan dat ik die op Marktplaats koop. Bassie & Adriaan-fans kunnen heel lief voor elkaar zijn, maar ze kunnen ook in je haar grijpen. Ik vind het belangrijk dat iedereen elkaar iets gunt, dat gebeurt vaak niet en vind ik jammer. Of ik een tip heb voor andere verzamelaars? Alles goed doorspitten bij de kringloop. Ook al heb je er geen zin in, gewoon door de spullen heengaan, want misschien vind je wel wat!
Verschillende items van de verzameling.
De heren heb ik nu zo’n zes keer in het echt gezien. De eerste keer stond Bas bij ons op de kermis in Houten. Mijn ouders zetten me naast hem neer voor een foto. Je ziet op de foto dat ik heel moeilijk keek, ik dacht: ‘Is dat nou de echte?’ 3-jarige ik stond daar even later met een hele grote big smile. Adriaan gaf vorig weekend nog een meet and greet, maar zelf ben ik daar niet meer veel bij aanwezig. Ik heb ze al vaker ontmoet en ik wil dat echt speciaal houden. Sommige fans gaan ieder weekend naar een meet and greet, dan is het op een gegeven moment toch niet meer speciaal als je ze ziet? Ik heb nog steeds het magische gevoel als ik ze zou zien, dat wil ik ook graag in stand houden. Als ik denk aan momenten dat ik ze heb ontmoet, krijg ik nog steeds kippenvel. Het zijn ook maar gewoon mensen zoals iedereen, dus je moet altijd wel een beetje uitkijken met de heren en hun grenzen kennen. Vooral met Aad, het gaat al een tijd niet meer zo lekker met hem. Ik vind het vreselijk om mijn jeugdheld in een rolstoel te zien zitten. Hopelijk denken zij zelf ook het is mooi geweest, we stoppen ermee.
Foto’s van Daniël Hofman met zijn jeugdhelden.
Het mooiste aan Bassie & Adriaan vind ik dat zij mij door moeilijke periodes in mijn leven hebben gesleept. Als het bijvoorbeeld op school even een keer niet liep, dan kwam ik thuis en zette ik een dvd aan. Dan werd ik meegetrokken in hun avonturen, daar ben ik hen heel erg dankbaar voor. Soms denken mijn ouders: ‘Mijn God, die jongen is al 23, heeft hij het nou nog steeds niet gezien?’ Ja, ik heb het al wel gezien, ik heb alles al wel honderd keer gezien. Elke aflevering kan ik meepraten. Maar ik ben blij dat ze altijd zoveel respect voor mij hebben gehad, omdat ik dit zo mooi vind. Mijn broer heeft er niet zoveel mee, maar hij is nu het huis uit. De ruimte van zijn oude kamer heb ik ingenomen, daar staat nu mijn verzameling. Mocht ik later kinderen krijgen, durf ik het niet aan ze te laten zien. Ik ben altijd bang dat ze het niet leuk gaan vinden, maar ik denk dat dat niet het geval is. Het klinkt erg, maar ik denk zelfs dat mijn kleinkinderen ooit nog gaan zeggen van dit is echt heel vet!”
