Er zijn weinig films gemaakt over de tijd in Japanse interneringskampen. Driemalig Gouden Kalf winnaar Pieter van Huystee brengt daar verandering in. Met zijn nieuwe film schijnt hij licht op deze donkere periode. 

Hij is een erkende naam in de Nederlandse filmindustrie. Hij maakte in 2019 de documentaire ‘Ze noemen me baboe’, ook die film viel in de prijzen. De film ging over een Indische oppas voor een Nederlands gezin in het voormalig Nederlands-Indië. Bij zijn nieuwe film ‘Als ik mijn ogen sluit’ keert hij terug naar die periode. Dit keer over de Japanse interneringskampen waarin zijn moeder en oma werden vastgehouden. De film is voor hem daarom een persoonlijke. 

Vanwege het gebrek aan historisch beeldmateriaal binnen de kampen is het moeilijk om een beeldend verhaal te maken. ‘Er zijn nauwelijks foto’s of bewegende beelden uit de kampen. En van het archief dat er wél is, is het grootste deel pas van na de capitulatie van Japan in 1945. Gelukkig ontdekte ik dat er wel een ander bijzonder archief bestond, namelijk honderden tekeningen gemaakt door vrouwen die vastzaten in de kampen’, vertelt de Pieter van Huystee. De regisseur gebruikt daarom tekeningen die in het kamp zijn gemaakt. Wat hebben de vrouwen en kinderen in die kampen meegemaakt? Hij stelt in de documentaire de vragen die hij aan zijn eigen moeder en oma niet meer kan stellen.

Lisa Aarsen, educator bij het Indisch Historisch centrum,  vertelt dat de tijd van de Japanse bezetting vrij onbekend is voor veel Nederlanders. Ze vindt de film een mooi initiatief om die periode beter te begrijpen. Beluister het gehele interview met Aarsen hier onder.