In de aflevering van het RTL programma HUMBERTO op 1 februari 2024, stelde presentator Humberto Tan: ‘Tijdens de Europacup 1 finale, die Feyenoord won, was het voor vrouwen in Nederland nog verboden om te voetballen.’ Dit is deels waar, maar hij miste in deze uitspraak de nodige nuance. Het damesvoetbal werd lange tijd niet erkend door de KNVB (en voorlopers daarvan), maar dit weerhield de vrouwen er niet van om te voetballen.
In het kader van de goede prestaties van de Ajax vrouwen werd er in de goed bekeken show HUMBERTO op RTL in gesprek gegaan met een van de speelsters van het elftal. In gesprek met profvoetbalster Kay-lee de Sanders van de damesafdeling van AFC Ajax, stelde Humberto Tan dat het tijdens de Europacup 1 finale, die Feyenoord won, nog verboden was voor vrouwen te voetballen in Nederland. De finale van deze Europacup 1 werd gespeeld op 6 mei 1970.
Verbod op vrouwenvoetbal
In het boek ‘Hard gras’ van Marjet Derks is te lezen dat de beginselen van het vrouwenvoetbal ontstonden in Rotterdam. De in 1988 ontstane voetbal- en cricketclub Sparta was de eerste club die reclame maakte voor wedstrijden tussen vrouwelijke voetbalteams. Toen de club in 1896 aankondigde een wedstrijd te houden tegen het Engelse ‘English Ladies Footballclub’, dreigde de Nederlandse Voetbalbond (NVB) de spelers van Sparta te royeren. Dit omdat het vrouwenvoetbal in strijd zou zijn met het algemeen fatsoen. Uit de bron vrouwenvoetbalwebshop.nl blijkt dat het vanaf 1902 niet alleen bij dreigementen van de NVB bleef, maar dat het vrouwenvoetbal ook daadwerkelijk verboden werd.
Eerste vereniging
Op de site van de KNVB is te lezen dat de eerste vereniging die officieel startte met het vrouwenvoetbal, de Oostzaanse Vrouwenvoetbal Vereeniging was. Deze vereniging startte in 1924. De Nederlandse voetbalbond was echter niet enthousiast over het intreden van deze vereniging; vrouwen zouden niet geschikt zijn. De ontwikkeling van het vrouwenvoetbal stond mede door de economische crisis en de Tweede Wereldoorlog zo goed als stil. Met de oprichting van de Algemene Damesvoetbalbond op 16 april 1955 konden deze ontwikkelingen weer doorgaan. Veertien clubs schreven zich in voor de eerste vrouwenvoetbalcompetitie, maar de competitie kreeg nog geen erkenning vanuit de KNVB.
Lenie van Wensveen
Op 13-jarige leeftijd besloot Lenie van Wensveen haar stoute schoenen aan te trekken. Van Wensveen informeerde bij de coach van het vrouwenelftal van Rotterdamse club VVV of ze lid kon worden en dat lukte. ‘Eigenlijk moest je veertien zijn, maar de coach had wel belangstelling voor mijn talent’, stelde Lenie. In 1956 speelde Van Wensveen haar eerste officieuze wedstrijd voor het nationale dameselftal; ‘Het damesvoetbal werd door de KNVB dan wel niet erkend, er werd wel damesvoetbal gespeeld.’
Erkenning
Naarmate de jaren vorderden, kwamen er steeds meer vrouwenteams bij. Ook het organiseren van competities en onderlinge wedstrijden werd door veel teams op eigen initiatief gedaan. In 1971 werd het vrouwenvoetbal erkend, het maakte hiermee officieel deel uit van de KNVB.
Conclusie
Humberto stelde dat het in 1970 nog verboden was om te voetballen voor vrouwen. Feitelijk gezien is dit juist aangezien het vrouwenvoetbal pas in 1971 erkend werd door de KNVB. Wel was het voor die tijd al mogelijk om als vrouw in Nederland te voetballen. Zo startte de Oostzaanse Vrouwenvoetbal Vereeniging in 1924 al met het damesvoetbal en voetbalde Lenie Wensveen in 1956 al haar eerste officieuze wedstrijd voor het nationale dameselftal. Er was dus tijdens de finale in 1970 geen gehandhaafd verbod, maar er was ook nog geen erkenning voor het damesvoetbal.
