Afgelopen week kwam de organisatie Civitas Christiana in het nieuws nadat zij door heel Nederland flyers hadden verspreid tegen de Week van de Lentekriebels. Zij willen de seksuele vorming door expertisecentrum Rutgers afstoppen. Maar hoe willen zij de seksuele opvoeding van basischoolleerlingen dan wel zien?
Hugo Bos, voorzitter van Civitas Christiana, beweert dat het beter is om seksuele vorming binnen de huiselijke sferen te laten plaatsvinden: ‘Het begrijpen van menselijke en dierlijke natuur is natuurlijk belangrijk. Echter, als het gaat om seksuele voorlichting, met name het bespreken van geslachtsgemeenschap en gerelateerde onderwerpen, zou dat idealiter binnen de privésfeer van het gezin moeten plaatsvinden. Veiligheid speelt hierbij een rol, bijvoorbeeld dat een moeder met haar dochter of een vader met zijn zoon hierover kan praten.’, aldus Bos
‘Daarnaast is het essentieel dat dergelijke voorlichting altijd ingebed is in een moreel kader dat aangeeft wat goed en kwaad is.’, Gaat Bos verder. ‘Het aanleren van voortplantingstechnieken mag niet beperkt blijven tot puur technische informatie; het heeft in eerste instantie een moreel aspect. Men moet begrijpen wat als goed en wat als niet goed wordt beschouwd. Over zaken als verkrachting zijn we het eens dat dit onaanvaardbaar en slecht is.’
Daarnaast is hij van mening dat de seksuele vorming veel te vroeg begint: ‘Kinderen worden eigenlijk beschouwd als seksuele wezens, terwijl seksualiteit iets is dat zich pas later in het leven ontwikkelt, meestal in de puberteit. Het is een natuurlijk proces, en veel mensen gaan na verloop van tijd trouwen en relaties aangaan, enzovoort. Dit is echter niet iets wat past bij kinderen van vijf, zes, of zeven jaar oud. De puberteit begint bij iedereen op een ander moment, vanaf het moment dat ze gaan puberen zouden ze geïnformeerd moeten worden over de dingen die er echt toe doen, zoals geslachtsgemeenschap. De ouders moeten de voorlichting aanpassen aan de wensen van hun kind.’
Omdat niet ieder gezin liefdevol is, heeft Bos dan ook een oplossing voor slecht functionerende gezinnen: ‘In een normale christelijke maatschappij is een gezin verbonden in gebed en maakt deel uit van een grotere gemeenschap, zoals een dorp, familie, ooms, tantes, neven, nichten en een parochie. Gezinnen staan niet op zichzelf; er is altijd een ondersteunend netwerk. Familieleden, zoals tantes, kunnen ingrijpen als een gezin ontspoort, en zelfs de pastoor kan corrigerende maatregelen nemen. Echter, in de hedendaagse samenleving, waar gemeenschapsbanden zijn afgebrokkeld, kunnen ontspoorde gezinnen gemakkelijker onopgemerkt blijven.’
