In de nasleep van de aardbeving in Marokko, die op 8 september 2023 plaatsvond, werpt Cheyenne een persoonlijk licht op de verhalen die verloren zijn gegaan in de schaduw van de ramp. Met haar schoonfamilie in Marokko, heeft zij de omstandigheden van na de aardbeving in kleine dorpen van dichtbij meegemaakt.
“De schade aan de huizen van onze familieleden is aanzienlijk. Stukken plafond zijn naar beneden gekomen en in de muren zitten diepe scheuren. Het is hartverscheurend om dit te zien. Sommige huizen in de buurten kunnen niet eens meer worden hersteld. Deze mensen moeten met weinig geld, helemaal opnieuw beginnen. Mijn schoonouders hebben net voordat de aardbeving plaatsvond, net hun huis gerenoveerd. Nu kunnen ze weer opnieuw beginnen. Dat is echt heel naar om aan te zien.
Gelukkig is niemand in onze directe familie omgekomen of onder het puin beland. Dat lijkt juist een reden te zijn waarom mijn familie niet dezelfde hulp krijgt als andere. Het is natuurlijk begrijpelijk dat de prioriteit gegeven wordt aan groepen mensen die alles zijn kwijtgeraakt. Het is natuurlijk ook best wel oneerlijk dat niet iedereen dezelfde hulp krijgt, maar dat zeg ik natuurlijk omdat het mijn familie betreft.
Bron: Rode Kruis
Ik was twee weken geleden bij mijn familie. We hebben hulptroepen voorbij zien rijden, maar slechts enkele partijen hebben geholpen. Volgens mij was er ook een bekende vlogger die was langsgekomen om spullen te doneren. Ze geven dan meel, pap, water, luiers, dekens en warme kleding. Het is natuurlijk niet genoeg en het lijkt alsof sommige hulporganisaties gewoon voorbijrijden. Dat zelfs terwijl de winter er aankomt.
De zus van de zwager van mijn man, begrijp je dat nog, verloor haar man vlak voor de aardbeving. Hij was ernstig ziek. Hun huis is grotendeels ingestort. Ze heeft nog steeds geen hulp ontvangen en ze wil in haar huis blijven. Moet je nagaan, ze is én haar man én haar huis verloren. Ze blijft hoop houden dat hulporganisaties binnenkort langskomen. Als ze komen en zien dat je niet thuis bent, dan slaan ze je over. Ze gaan er dan vanuit dat je geen hulp nodig hebt. Vanwege instortingsgevaar durft ze niet in haar huis te blijven, dus daarom heeft ze matrassen buiten gelegd met een heleboel dekens, zodat haar kindje en zij buiten kunnen slapen. Ik heb ook voor haar geprobeerd geld op te halen, om haar tegemoet te komen. Met dat geld heeft ze overheidssubsidies aangevraagd, maar helaas nog geen gehoor.
Er zijn ook kleine organisaties die met het idee kwamen om plastic huisjes neer te zetten, die tegen veel weersomstandigheden kunnen. De overheid heeft dat afgewezen. Dat is vreemd en onbegrijpelijk. Je zou zeggen dat ze de burgers tegemoet willen komen. Ik durf er verder ook geen uitspraken over te doen, want ik weet niet wat de overheid wél doet. Ik weet wel dat de koning ook ziekenhuizen heeft bezocht. Veel vrijwilligers komen naar de atlas-gebergten. Ze zijn gewoon de bergen ingereden en hebben geholpen, zonder op de overheid te wachten. De mensen die ik ken, hebben geen ondersteuning van de overheid ontvangen. Het voelt echt alsof ze aan hun lot worden overgelaten.”
