Ik ben vast niet de enige die in zijn tienerjaren een dusdanig ongezonde horrorverslaving had dat elke ietwat te lange gang een soort nachtmerrie werd. Het grote verschil bij mij is dat mijn angst voor horror (en stiekeme fascinatie) een vrij drastische impact had op mijn dagelijks leven. In elke lange gang rende ik, elk landgoed was bezeten en zoals de titel verklapt: poepen deed ik altijd met de deur open.

De fascinatie begon rond mijn elfde toen ik samen met mijn nerd-vriendengroepje het horrorgenre ontdekte op YouTube. We bekeken de naarste fragmenten van The Grudge, Saw en The Excorsist. Een volledige film bekijken? Dat durfde onze puberbilletjes natuurlijk niet aan. Deze fragmenten waren al genoeg om ervoor te zorgen dat het huis van mijn moeder was veranderd in één groot horrorhuis. Ik liep geen trappen op, ik rende. Als ik dat niet deed kon de geest van The Grudge mij pakken. Als ik in slaap probeerde te vallen durfde ik mijn ogen niet meer open te doen uit angst voor het zien van de zombie-versie van Sinterklaas. Ja, er is een horrorfilm over Sinterklaas getiteld Sint. Google het maar.

De zomer na mijn ontdekking ging ik met mijn familie op vakantie naar het landgoedhuis van vrienden van mijn ouders in Frankrijk. Die vrienden hadden daar een illegale filmdatabase waar je ‘u’ tegen zegt. In die database waren een hoop horrorfilms te vinden. Ik durfde eindelijk een volledige film aan. Na het zien van de horrorfilms Evil Dead, Dark Skies en Insidious zou dat huis nooit meer hetzelfde zijn. Jarenlang was dat huis bezeten door de naarste demonen en geesten. Regelmatig deden mensen de deur van de wc open om mij aan te treffen terwijl ik een grote boodschap deed. “Sem! Waarom poep je met de deur open?!” Mijn antwoord was altijd hetzelfde: “Straks komt de geest van de door een demoon vermoorde Franse boer, die hier vroeger woonde, me verslinden.” Na het doorspoelen van de wc liep ik terug naar de woonkamer waar de volgende horrorfilm alweer aanstond.

Het toppunt was bereikt. Horror had mijn hele leven overgenomen. Ik durfde niks meer. En toch kon ik maar niet stoppen met kijken. Het was een soort verslaving. Ik moest afkicken. En wat is nou de best manier om dat te doen? Parodies van horrorfilms kijken natuurlijk. Het werd tijd voor de Scary Movie films, die veel horrorfilmclichés in de zeik nemen. Het afkickproces zorgde ervoor dat ik horror juist begon te zien als een geestig genre (Snap je? Geestig genre?). Ik kijk nog steeds horrorfilms, alleen nu zie ik ze meer als slechte comedyfilms die ik kijk om de echte problemen uit het leven weg te lachen. Het liefste met een biertje erbij. En poepen? Gewoon lekker met de deur dicht, en op slot.