Een laatste wens laten uitkomen voor mensen die stervende zijn. Dat is wat stichting Ambulancewens al sinds 2007 doet voor patiënten. Beperkingen aan deze wensen zijn er niet, mits er toestemming is van toeziende artsen.

“Het is allemaal aan de keukentafel bij ons thuis begonnen”, verteld Kees Veldboer jr. Zijn vader Kees sr., werkte in 2007 als ambulancebroeder en kreeg de opdracht een patiënt te vervoeren van ziekenhuis naar ziekenhuis, ‘maar vermaak hem even, het tweede ziekenhuis kan hem nog niet ontvangen’, werd hem geïnstrueerd. “Mijn vader heeft de patiënt gevraagd of er iets is wat hij graag zou willen doen. Hierop antwoordde hij dat hij lang kapitein is geweest en eigenlijk graag weer even naar de haven wilde. Eenmaal daar zag mijn vader de patiënt, die op dat moment ernstig ziek was, helemaal opleven”, licht Kees jr. toe. Zijn vader is aan de haal gegaan met het idee mensen hun laatste wensen laten vervullen en zo is stichting Ambulancewens geboren aan de eettafel van de familie Veldboer.

“Toen de stichting net was opgericht kwam ik bij regelmatig Kees sr. over de vloer, daar was het hoofdkantoor”, vertelt vrijwilliger Hans Valken. Sinds 2008 heeft hij de organisatie op zien groeien. Momenteel zitten ze nog op een krappe locatie in Rotterdam, waar met moeite zes ambulances binnen kunnen staan en één standaard buiten geparkeerd staat.

Tot en met mei, dan verhuist de stichting naar een nieuwe locatie met meer ruimte voor ambulances, en kan stichting ambulancewens uitbreiden van zeven ambulances in bezit hebben, naar negen. Dit betekent dat alleen maar meer laatste wensen vervuld kunnen worden.

Dit werk is zwaar, erkend ook Hans. Het is daarnaast vrijwillig. Directeur Kees Veldboer jr. verteld hoe de stichting omgaat met de mentale druk die op de vrijwilligers ligt.