Utrecht vierde de Naturalisatiedag door middel van een naturalisatieceremonie, een gelegenheid waarin zestig personen, afkomstig uit 23 verschillende landen, officieel de Nederlandse nationaliteit krijgen. De ceremonie, gehouden in het Museum Speelklok in Utrecht, markeerde een mijlpaal in het leven van deze mensen.
De ceremonie, die geleid werd door Sharon Dijksta, de burgemeester van Utrecht, bood een gelegenheid waarbij de nieuwe burgers de eed of belofte aflegden en daarbij het Nederlanderschap verkregen. Zij werden omringd door een zaal die vol zat met vrienden, familie en vertegenwoordigers van de gemeenschap. Aan de voorkant van de kerkelijke zaal zijn Nederlandse en oranje vlaggen te zien, en ook het plafond is in de karakteristieke kleuren van Nederland verlicht. Voorafgaand aan de ceremonie wordt er een speech gehouden door Bright Richards. Een man die werkt in de ontwikkelingshulp. Gekleed in een kleurrijk blauw en rood pak, deelt Bright Richards zijn persoonlijke reis en ervaringen met het publiek als een voormalige vluchteling die zijn weg naar Nederland heeft gevonden.
Richards geeft aan dat dit zijn eerste keer is dat hij een naturalisatieceremonie bijwoont, ondanks het feit dat hij zelf ook het naturalisatieproces heeft doorlopen om de Nederlandse nationaliteit te verkrijgen. Hij zegt: “Toen ik destijds naar Nederland kwam, ontving ik een brief thuis waarin stond dat ik naar het stadhuis moest om mijn paspoort op te halen, waarbij er nog geen sprake was van een ceremonie.” Sinds 1 oktober 2006 is er een wettelijke verplichting gekomen voor gemeentes om minstens één keer per zes weken een naturalisatieceremonie te houden. Ook Peter Wessels, begeleider van de ceremonie, zegt: “Veel mensen weten niet dat er een ceremonie bestaat, maar die komen dan bij de gemeente met de vraag: ik wil een Nederlands paspoort.” Vervolgens legt de gemeente hen uit wat het precieze proces inhoudt, inclusief de vereiste stappen voor inburgering en het indienen of verkrijgen van documenten uit hun land van herkomst. Wessels benadrukt eveneens dat voor sommigen het afstand doen van hun oorspronkelijke nationaliteit een uitdagende taak kan zijn.
Na de toespraak werden de namen van de genaturaliseerden opgeroepen. Zodra hun naam klinkt, stappen ze naar voren in de zaal waar ze vervolgens de eed of de belofte afleggen. Daarbij krijgen ze het document waarmee ze later hun paspoort kunnen ophalen. De nieuwe burgers schudden zowel de hand van de burgemeester als die van Peter Wessels. Sommigen tonen hun blijdschap, door te juichen, te zwaaien met hun document en waarbij de familie druk foto’s en video’s schiet. Richards: “Mijn land van afkomst, Liberia, was in oorlog, dus het was voor mij heel fijn dat ik ergens bij hoorde”.
Sommigen zijn daarintegen ook stiller: “Als afsluiting van de inburgeringsperiode, moeten mensen meestal ook afstand doen van hun oorspronkelijke nationaliteit. Daarom willen we als gemeente deze gebeurtenis een feestelijk karakter geven door middel van een ceremonie, om hen als Nederlanders te verwelkomen. Voor velen betekent dit namelijk ook de afronding van een uitdagende periode”, zegt Wessels. De zanger die de ceremonie afsloot met het Nederlandse volkslied, het Wilhelmus, heeft al vaak naturalisatieceremonies bijgewoond en heeft verschillende reacties voorbij zien komen: “Het bijzondere is dat je veel personen ziet uit diverse achtergronden en culturen, zonder precies te weten waar ze vandaan komen of wat hun verhaal is. Maar je ziet wel dat het een impact heeft op mensen, het kan verdriet zijn, maar je ziet ook vaak dat mensen er echt iets van maken. Soms zie je hele gezinnen in oranje kleding binnenkomen, dat vind ik altijd heel leuk om te zien. Voor velen is het een heel bijzonder moment.”
Verslaggever Inge Buijs spreekt Peter Wessels over hoe de naturalisatieceremonie verloopt.
