De Uithof – Merle Anema (20) studeert journalistiek aan de Hogeschool Utrecht. Naast haar roeihobby, haar werkzaamheden als klassenassistente en freelance klussen bij de NOS sportredactie, volgt ze ook het honoursprogramma. Dat programma biedt getalenteerde en gemotiveerde studenten de mogelijkheid om zich verder te ontwikkelen door middel van uitdagende opdrachten. De gedreven student is genomineerd als “Honoursstudent van het jaar”, waarvan de uitreiking plaatsvindt op 11 april.
‘Ik kreeg een mailtje van de honourscoördinator dat ik genomineerd was en ik was heel erg verbaasd. Ik wist niet eens dat de prijs bestond. Het was mega leuk dat ik bij de laatste vijftien zat en toen ik hoorde dat ik zelfs bij de laatste vier zat, was dat een nog grotere verrassing. Al helemaal omdat er genoeg andere studenten zijn die ook het honoursprogramma volgen. Zij doen hele mooie dingen, net als ik. Dat ik dan genomineerd ben, voelt wel als een soort erkenning. Maar als ik heel eerlijk ben: ik volg het honoursprogramma meer voor mezelf dan voor zo’n beloning.
Wat ik bij mezelf merk is: zodra ik iets heel erg leuk vind, verdiep ik me er graag in. Het journalistieke veld trok me altijd al aan en in jaar 1 had ik al het gevoel dat ik meer wilde doen dan alleen de studie. Ik wilde me meer verdiepen in wat ik leuk vind. Zo heb ik me bij de honours Grensverleggers verdiept in mijn passies, wat mijn doelen zijn en waar mijn talent ligt. Ik ging dus op zoek naar mijn intrinsieke motivatie. Toen kwam ik er al heel snel achter dat ik het belangrijk vind dat dingen die onderbelicht zijn, meer in de belangstelling komen te staan. Sommige mensen zijn best wel geneigd om een beetje in hun eigen cocon te blijven. Ik vind het juist belangrijk dat mensen ook zien dat er andere verhalen zijn waar je niet direct mee in aanraking komt. In mijn promotiefilmpje vertel ik daarom: “Ik probeer de verhalen te vertellen die nog niet genoeg gehoord worden.”
Dat is de ene keer makkelijker dan de andere keer. Het doet namelijk wel wat met me als ik alle verhalen hoor terwijl ik op pad ben. Zo heb ik bijvoorbeeld bij een ander project een reportage gemaakt over de nasleep van een kankerdiagnose. Iemand legt zijn hele leven bloot met alle emoties van dien. Ik voel me dan vooral vereerd om dat soort verhalen te mogen aanhoren. Aan de andere kant is het is ook zwaar, want er komen veel emoties bij kijken waar ik mee moet omgaan. Ook houd ik er rekening mee dat die persoon zich continu fijn voelt om met mij te praten. Hoe ik dat doe, heb ik geleerd bij het honoursprogramma “‘interviewen met mentale problemen” en daar krijg ik veel positieve reacties op.
Die reacties geven me energie die ik nodig heb, want het honoursprogramma kost veel tijd en vergt inspanning. Daarnaast heb ik hobby’s en uiteraard ook nog een sociaal leven. Het belangrijkste is daarbij wel: alles wat ik doe vind ik leuk. Dat moet zo blijven. Daar haal ik de energie vandaan en is dan ook de enige manier hoe ik het volhoud. Verder heb ik genoeg momenten om alles even van me af te laten vallen. Mijn ideale werkdag is van 9u tot 17u. Vanaf 17u doe ik meestal niets meer aan school en is het lang leve de lol en geniet ik van mijn studentenleven.’
